Τετάρτη, Δεκεμβρίου 19

Μια ιστορία Δυστυχία 3ο κεφαλαίο


Η ανάγκη μου για κάτι το ανεξήγητο με κάνει και γίνομαι χώμα, χαλιέμαι… Αλλά ο άνθρωπος φτιάχτηκε για να είναι ευτυχισμένος όπως κάθε άλλο νοήμων ζώο στη γη. Βλέποντας λοιπόν τι συμβαίνει γύρω του, οντάς κουρασμένος ψυχολογικά από γέννας, ο μέσος άνθρωπος δεν μπορεί να καταφέρει να είναι ευτυχισμένος. Τι κάνει λοιπόν; Ρίχνει τις απαιτήσεις του, υποβαθμίζει τα αξιώματα του και την προσωπικότητα του. Κι έτσι αρχίζει και τα βλέπει όλα καλυτέρα. Ώσπου αντιλαμβάνεται ότι πάλι όλα είναι χειροτέρα από αυτά που θέλει. Οπότε ξαναμειώνει τις απαιτήσεις του και στιγμή κόντρα στιγμή, συνθλίβοντας κάθε τι που έχει λίγο αλάτι και λαδάκι, καταλήγουμε στο νερόβραστο τίποτα.

Σκέψου τώρα όταν το μεγαλύτερο μέρος ενός πληθυσμού 7 τρομακτικών δισεκατομμυρίων έχει μειώσει τις απαιτήσεις του στην πλασματική τελειότητα του τίποτα, μετά πως είναι δυνατόν αυτός ο κόσμος να πηγαίνει καλά; Όταν το χειρότερο μας φαίνεται νορμάλ και το λιγότερο χειρότερο είναι «σούπερ, κολητούλα, σούπερ!!!». Το πραγματικά ποιοτικό κατέληξε να είναι ντεμοντέ και ξεπερασμένο, φλώρικο η πολύ εξτριμ. «Metal; Θα προτιμήσω τον μπούφο διπλά σου που ακούει Κιάμο σορυ. Είσαι γλυκούλης αλλά η χαίτη, το κρικάκι στο δεξί, η μπάρα στ’αριστερό και το tatoo Slayer στην πλάτη μου πέφτουν λίγο heavy,σαν το metal σου.» Γάμο τα 400(0) αδικοχαμένα ευρώ των prada παπουτσιών που κυκλοφορούν ανά τον πλανήτη. Και μετά σου λέει «Απόψε θέλω να πιω… Θέλω να ξεφύγω από τα όρια μου…» Γιατί γαμώτο σαλεύει το βλέμμα μου, μου έρχεται ειλικρινής πραγματικός εμετός όταν εγώ μπορώ ακούσω τα μπιτάκια σου κι εσύ δεν μπορείς να ακούσεις αυτό το λίγο που μιλάει μέσα σου. Γιατί μαλακά μου απλά δεν θες ακούσεις. Μπαλαντούλα της πούτσας καταντήσαμε. Εδώ ο Καρβέλας διάσημος έγινε από αυτές. Εμείς δεν θα μπορέσουμε αν αρπάξουμε την ευκαιρία από τα μαλλιά;

Μερικές φορές ξεχνιέμαι και μιλάω πολύ για την μουσική. Αλλά να… Γιορτές έρχονται. Και πιστέψτε με το μονό που αλλάζει τις γιορτινές αυτές μέρες είναι η χρονολογία και ο φωτισμός της πόλης.

Η γυναικά… Αυτό το θειο πλάσμα που χαραμίζει το υπερπολύπλοκο μυαλό της για την ευκολία της πουτανιάς. Το σπέρμα είπε ζήτω στην αξία που του δόθηκε όταν τα ΜΜΕ ανέδειξαν το μουνί και την σεξουαλικότητα ως το μονό αξιοπρόσεχτο πράγμα πάνω σε μια γυναικά. Και ρίξαμε τις απαιτήσεις μας ζητώντας πρώτα μια Χ εξωτερική εμφάνιση ακριβώς παράλληλα με τις γυναίκες που έριξαν τις απαιτήσεις τους από τον εαυτό τους και κοιτάν να αναδείξουν πρωτίστως την εξωτερική τους εμφάνιση και πολλές μονό αυτό. «Φταιιιιμε κι οι δυοοοο, που ζουυυμε χωωωριαααα…» Εφήμερες σχέσεις, παλούκωσε με καύλα μου, τι είσαι – πες μου τι είσαι , της αγάπης την ουσία την μετρώ στην συνουσία, μπλάβιασε μου τα κωλομαγουλα σατράπη μου, βάρβαρε, Σουγκλάκο, που το μονό που ήθελες από μένα ήταν σεξ και όταν σου ζήτησα να μου μάθεις ποδήλατο, ορκιζόσουν ότι είναι πιο εύκολο χωρίς σελά, κι εγώ τώρα τυλίγω το ταμπόν με κουβέρτα για να το φορέσω γιατί μου πέφτει όταν δεν φοράω κιλότα κάτω από την πλισέ μου φουστίτσα το πρωί στη δουλειά.»

Μια διαμαντένια προβλήτα, Απρίλης μηνάς, δροσούλα έχει, μια θάλασσα καταγάλανη και ο ήχος του κύματος να σκάει… αχχχ… Και μια γυναικά εκεί… να σου δείχνει την αγάπη της μονό με ένα νεύμα, σε θέλει… σε ζητάει… σε έχει ανάγκη… είναι η πιο ωραία γυναικά του κόσμου στα ματιά σου. Ωραία εικόνα, έτσι; Κάτι λείπει όμως.. Δεν περιεγραψα εσένα. Χμμμ… Για να δούμε… Είσαι ντυμένος στα χακί, το πλοίο έχει μόλις ξεκινήσει για Σαμοθράκη, κι εσύ ήδη ξερνάς τ’άντερα σου εσωτερικά, για να μην σε δουν οι συν-φαντάροι σου αλλά προπαντός να μην σε δει αυτή και πονέσει η ψυχούλα της. Την χαιρετάς για τελευταία φορά. Αυτήν και οτιδήποτε γλυκό είχες εκεί αλυσοδεμένο μαζί της, του τελευταίους εντόνους χρωματισμούς, τους τελευταίους ήχους που ευφραίνουν καρδιά. Άντε βρε, και καλή τύχη μάγκα… Το φαντάρο είναι οι μοναδικές θλιβερές διακοπές που περνάει ένας άνθρωπος στη ζωή του. Έχουν περάσει 6 μήνες και θυμάμαι τα πάντα… Άντε τελειώνω εδώ.. Σας αφήνω με τα όνειρα σιλικόνης σας… Η ανορθωσούλα(ηθικού) κερνιέται σε άλλο μαγαζί.

Καλή χρονιά και του χρόνου σπίτια σας αλήτες οπλίτες.

Υ.Γ. always see the brightest side of life… τουρουτουρουτουρουρουρουρουρου!

Κυριακή, Δεκεμβρίου 9

Μια ιστορια Δυστιχια (2)

Ξαπλωμενος στο πεζοδρομιο... Το μετωπο μου σε μια λιμνη αιματος... Το κεφαλι μου κουδουνιζει, ο περισσοτερος κοσμος εχει φυγει, η φασαρια συνεχιζεται αλλου, στ'αυτια μου φτανουν αποσπασματικες φρασεις, λεξεις χωρις νοημα, μισος, πουτανα Τσελσι, ξεσκισμενη, μαλακα,μαλακα,μαλακα, οι κλωτσιες λιγοστευουν, μα βρισκουν στοχο, ανωμαλοι, διαλεγουν που θα μου την ριξουν... Αποκλειεται να τους ξεφυγω, δεν το σκεφτομαι καν, πρεπει να δεχτω την τιμωρια μου σαν αντρας, οπως μ'εμαθαν στο σχολειο, οπως μ'εμαθαν οι γονεις μου, χτυπα τους πιο σκληρα απ'οτι σε χτυπησαν εκεινοι, μην κλαις, μην λες ψεμματα, υπερασπισου τον εαυτο σου, γινε αντρας, που ναι η περφηφανια σου, αυτοσεβασμος, βια χωρις ευτυχισμενο τελος... Νιωθω πως θα πεθανω. Ο τρομος μου εχει γινει πανικος, μου εχει γραπωσει την ψυχη και οι κλωτσιες συνεχιζουν να γκελαρουν στο κεφαλι... Που στο διαολο ειναι οι φιλοι μου; που πηγαν; Γιατι δεν με βοηθανε οι μαλακες; Δεν θα'πρεπε να χω απομεινει μονος, ποτε θα σταματησουν να με χτυπανε; Υποτιθεται πως το ποδοσφαιρο εχει πλακα, τσαμπουκαδες στα γρηγορα και μελανιες, τιποτα σοβαρο, λιγες βρισιες και δυο μπουνιες παραπανω. Μ'αφησαν να τα βγαλω περα μονος μου... Μια αχνη φωνη στο κεφαλι μου λεει πως καναμε την δουλεια σωστα...

Ταχυδρομος - 2002