Και τι δεν θα εδινα για να βγω απο την πορτα με τις βαλιτσες στον ωμο, με νευρα κουρελια απο την ακαπνια και το ταξιδι καρφωμενος σε μια καρεκλα, και να σε δω, ντυμενη στα μαυρα, με εκεινο το σακακι το καμπαρντινε, και τα χερια σταυρωμενα χαμηλα στις παλαμες, κι οταν με συναντησει το βλεμμα σου να σκασει εκεινο το τεραστιο, το θεορατο χαμογελο, και να πεσει εκεινη η αγκαλια που συνθλιβει πετρες, και εκεινο το βλεμμα που δεν πιστευει αυτο που βλεπει και τρεμοπαιζουν τα ματια, και να μου κερασεις τσιγαρο.. Και να μου πιανεις το χερι, σκατορομαντικια, και ουφ, λιγος χρονος, αλλα να... Μετα απο λιγα λεπτα τιποτα δεν θα εχει σημασια.

Πως αραγε θα ηταν αν ηταν λιγο αλλιως. ή πολυ. Ποσο πολυ σε σκεφτομαι για να μην καταλαβαινω ποσο πολυ ειναι αυτοι οι +-6 μηνες που εχω να σε δω. Ποσο πολυ λιγο πολυ σε εμαθα σε τοσο πολυ λιγο πολυ που σε εζησα..