Οταν πεθαινει καποιος, ολη η αναγουλα του ανθρωπου βγαινει στην φορα. Ολη η φαση ξεκιναει με τα κλασσικα μολις σκαει το νεο : Απιστευτο(ελα μην ψαρωνεις πλακα σου κανα) - Μα χθες την ειδα(αν σου λεγα οτι πεθανε προχθες τοτε να το αναφερεις) - Να γιατι πρεπει να φοβομαστε, ολα μπορει να συμβουν(γεννηθηκα για να ζω τρομαγμενος) - Κριμα το κοριτσι, κριμα, κριμα, κριμα, κριμα(επ απειρο)... Και εκει που οι ατακες διαδεχονται η μια την αλλη, ξαφνικα η συζητηση γυρναει στο ποδοσφαιρο.

Εχω κοκαλωσει, και προσπαθω να ξεφυγω απο τον χωρο με αστρικη προβολη εξω απο το παραθυρο στον εξω χωρο να με φωτισει λιγο ο ηλιος να ηρεμησω. Προσπαθουν να με βαλουν στην κουβεντα κι εγω απανταω με ναι η οχι χωρις να ξερω καν για τι πραγμα μιλαω.

Αφου εχει κοπασει ο θορυβος, αφου η κουβεντα ηρεμησε και τα λογια λιγοστεψαν, ανοιγει πισω μου η πορτα. Ειναι ο αλλος καθισμενος στην καρεκλα απο το γραφειο πισω μου. Χαιρομαι συχνα που υπαρχει τοιχος ή πορτα να μας χωριζει. Χτυπαει με τον χαρακα την ανοιχτη πορτα δυνατα 5-6 φορες να δωσουμε ολη την αμεριστη σημασια μας και λεει ξερα και με υφος ντελαλη : "Η κορη της Μ. πεθανε" Λεμε ολοι "ναι το μαθαμε". Για λιγα δευτερολεπτα προλαβαινω να ακουσω απο το δωματιο της πορτας που ανοιξε συζητηση αλλων απο την δουλεια, αναλυσης του συμβαντος διανθισμενη με δραματικο τονο φωνης να λεει "Πως να ειναι τωρα η Μ. ρε συ;" Η αιωνια ερωτηση των εναπομειναντων στην ζωη για το θυμα της απωλειας. Με σκοτωνει αυτη η ερωτηση.

Μετα απο ολα αυτα ειμαι κοντα στα ορια μου και θελω να ορμηξω σε ολους να τους αρπαξω απο το λαιμο με τα δοντια και να τους ξεσκισω. Το σκεφτηκα πολλες φορες σε λιγα δευτερολεπτα.Εκλεισε η πορτα γρηγορα ευτυχως. Τους εβγαλα απο το γραφειο ολους κι εμεινα για λιγη ωρα με μισανοιχτο στομα να κοιταω το απειρο.


Αυτο που δεν καταλαβαινουν οι ανθρωποι ειναι οτι δεν χρειαζεται να κανουν ολα αυτα για να δειξουν την στεναχωρια τους. Το μονο που εχουν να κανουν, και μαλιστα κανοντας καλο και σε ολους τους υπολοιπους, ειναι να το ΒΟΥΛΩΣΟΥΝ. Να την σκεφτουν. Να στεναχωρηθουν, να χαμογελασουν απ'τις θυμισες. Να σκεφτουν αρχεγονες αποριες. Και να τα επαναλαμβανουν που και που κατα τη διαρκεια της ζωης τους για αυτο τον ανθρωπο. Για τιμη, για καλο, για να μην περασει απ'τον κοσμο κανεις χωρις να εχει κανει κατι με σημαντικο νοημα για πολλους ανθρωπους. Ολοι το δικαιουνται αυτο. Και 3 και 15 και 100 χρονων.