Εχω παρατηρησει οτι οταν θελω να γραψω βαριεμαι το κλικ κλικ κλικ, κι οταν δεν θελω εχω ορεξη. Ισως πρεπει να επιστρεψω στην παλια μεθοδο να τα γραφω πρωτα σε χαρτι οταν θελω να γραψω, κι οταν δεν θελω να γραψω να τα μεταφερω στο διαδυκτιακο παλεακι.
H ανειλικρινια στα ζευγαρακια μου την βαραει, τα ψεμματακια για "καλο" δινουν και περνουν, και ισως τελικα δεν φταινε τα ζευγαρακια αλλα οι ανθρωποι που τα απαρτιζουν. Βασικα δεν μ'ενδιαφερει το τι φταιει οταν αφορα αλλους και δεν μπορω να το αλλαξω. Αναρρωτιεμαι αν και ποσο για τον πουτσο μεταμορφωνομαι κι εγω οταν ειμαι σε μια σχεση.
Ακουσα και το θεικο. "Ενα απο τα πραγματα που δεν μ'αρεσουν πανω σου ειναι οτι εισαι πολυ κοινωνικη". Και το "αχ θα τον κερατωσω τον πουστη μου χει βγαλει την ψυχη".
Και το "μια ακομα ευκαιρια θα δωσω.." εκατονοχτακοσιες συν μια δηλαδη ισον εκατονοχτακοσιεσμια ευκαιριες. Κατανοητες ευκαιριες, τοσες περιπου φορες το εκανα κι εγω. Αδικαιολογητες ομως. Κι απεραντα αδικες προς εμας. Στον εαυτο μας ευκαιρια πότε δινουμε; Τοση ανιδιοτελεια ρε παιδακι μου και για την σχεση γινομαστε χιλια κομματια; Ή απιστευτη ιδιοτελεια για να προσπαθουμε το ακατορθωτο(μια ωραια και ηρεμη σχεση με φουσκοθαλασσιες οταν και μονο οταν γουσταρουμε ΕΜΕΙΣ) και να μην χασουμε την σιγουρια του οτι ήδη εχουμε;
Σάββατο, Φεβρουαρίου 20
Παρασκευή, Φεβρουαρίου 5
ΒΑΒΑΙ, ΚΥΡΙΑ ΚΟΥΛΑ ΜΟΥ...
"Και ποιά είν' η γνώμη σας για τη γυναικεία λογοτεχνία;" με ρωτάει στο τηλέφωνο ο δημοσιογραφήσιος. Οσμίζομαι πως ένας ανυποψίαστος όπου να 'ναι θα ψελλίζει ακυριολεξίες. "Ρωτάτε για τη λογοτεχνία που γράφεται από γυναίκες, φυσικά...". Γελάει. Με διαβεβαιώνει πως μόνο αυτό εννοεί... "Γιατί εγώ εννοώ τελείως άλλο, κουκλίτσα μου", του λέω. "Γυναικεία λογοτεχνία δεν είναι ένα είδος που γράφεται από γυναίκες, αλλά που απευθύνεται σε γυναίκες. Πώς, για παράδειγμα, ο Τιτανικός, είναι γυναικείο σινεμά; Το ίδιο. "Δηλαδή γυναικεία λογοτεχνία", συνέχισε ο έχων την ελαιώδη διαύγεια των βαλτολιμνών, "είναι κακή λογοτεχνία; Και αν είναι, πόσο κινδυνεύουμε;" (Θεόχαζη αδελφή, σκέφτομαι. Άκου πόσο... Τόσο... Να ένας άνθρωπος που δεν θα τον καλούσα ποτέ για φράουλες και σαμπάνια σπίτι μου. Τον καταριέμαι να τρώει πάντα πίτσα ντελίβερι. "Μην ανησυχείς ακόμα", του λέω, "αν οι γυναίκες, διαβάζοντας την Κυρία Κούλα, την Καρδιά της μάνας και τη Μητέρα του σκύλου, εξακολουθούν να βάζουν πλυντήριο και τσουκάλι στην κουζίνα τους, τότε ο κίνδυνος που προέρχεται από την εξάπλωση της γυναικείας λογοτεχνίας ελαχιστοποιείται".
...Εννοείται πως έχω διαβάσει αμέτρητες "γυναικείες λογοτεχνίες", γραμμένες από γυναίκες και ιδίως από άντρες με ψυχοσύνθεση πικραμένης κομμώτριας που ονειρεύεται να μπει σε BMW... Τελικά η ενημέρωση δεν είναι πάντα εχθρός της ευχαρίστησης. Τα βιβλία τους: η ιλαρότητα των παθών του εγώ...Δεν υπάρχει τίποτα πιο γυναικοτραβηχτικό, για παράδειγμα, από ένα συγγραφέα που επιδίδεται σε ερωτικά μνημόσυνα για την απωλεσθείσα Βούλα. (Που είχε κάτι ερεθιστικό πάνω της, αλλά κάποιοι το έλεγαν καυλωτικό). Τριακόσιες σελίδες κείμενο για να εμπεδώσω αυτό που ήδη ξέρω: πως ο βλάκας άνθρωπος, κάθε φορά που θέλει να γαμήσει, πείθει τον εαυτό του πως ερωτεύτηκε.
...Ανοίγω ένα βιβλίο στην τύχη. "Στην απουσία σου η μορφή σου διαστέλλεται, σε σημείο που να γεμίζει το σύμπαν (...). Περνάς στη ρευστή κατάσταση, η οποία χαρακτηρίζει τα φαντάσματα (...) Πεθαίνω από αυτό το βάρος όταν μου πέφτει στην καρδιά...". Άλλο απόσπασμα, από την Πανκόλ - όλο το βιβλίο έτσι πάει: "Είσαι δικιά μου, σε αγαπούσα από πάντα, δεν θα στο πω ποτέ (ήδη της το είπε). Θέλω να εκραγείς από ηδονή, να σβήσεις ικετεύοντάς με να συνεχίσω (η μαλακία του δεν της έχει ρίξει ακόμα τη λίμπιντο;), να τιναχθείς στον αέρα (κούφια η ώρα), σε εκατομμύρια έτη φωτός μακριά (θέλει και να την ξαποστείλει, βλέπω), να γίνεις σκόνη (βρε ουστ, γρουσούζη, ανάθεμα την ώρα που σου κάθισα)..." Όταν η γυναικεία λογοτεχνία δεν εξάπτει τη φαντασία των πεινασμένων μαινάδων με ιλιγγιώδη γαμήσια που σε στέλνουν εκατομμύρια έτη φωτός μακριά από την Αργυρούπολη, ξοδεύει εκατό σελίδες για να σε πείσει πως το ξεσκόνισμα στο οποίο δισεβδομαδιαίως επιδίδεται η άεργη παλιοτεμπέλα ισοδυναμεί με το να σου ξεριζώνουν τα νύχια και να σου βάζουν βραστά αυγά στις μασχάλες.
Μαλβινα
"Και ποιά είν' η γνώμη σας για τη γυναικεία λογοτεχνία;" με ρωτάει στο τηλέφωνο ο δημοσιογραφήσιος. Οσμίζομαι πως ένας ανυποψίαστος όπου να 'ναι θα ψελλίζει ακυριολεξίες. "Ρωτάτε για τη λογοτεχνία που γράφεται από γυναίκες, φυσικά...". Γελάει. Με διαβεβαιώνει πως μόνο αυτό εννοεί... "Γιατί εγώ εννοώ τελείως άλλο, κουκλίτσα μου", του λέω. "Γυναικεία λογοτεχνία δεν είναι ένα είδος που γράφεται από γυναίκες, αλλά που απευθύνεται σε γυναίκες. Πώς, για παράδειγμα, ο Τιτανικός, είναι γυναικείο σινεμά; Το ίδιο. "Δηλαδή γυναικεία λογοτεχνία", συνέχισε ο έχων την ελαιώδη διαύγεια των βαλτολιμνών, "είναι κακή λογοτεχνία; Και αν είναι, πόσο κινδυνεύουμε;" (Θεόχαζη αδελφή, σκέφτομαι. Άκου πόσο... Τόσο... Να ένας άνθρωπος που δεν θα τον καλούσα ποτέ για φράουλες και σαμπάνια σπίτι μου. Τον καταριέμαι να τρώει πάντα πίτσα ντελίβερι. "Μην ανησυχείς ακόμα", του λέω, "αν οι γυναίκες, διαβάζοντας την Κυρία Κούλα, την Καρδιά της μάνας και τη Μητέρα του σκύλου, εξακολουθούν να βάζουν πλυντήριο και τσουκάλι στην κουζίνα τους, τότε ο κίνδυνος που προέρχεται από την εξάπλωση της γυναικείας λογοτεχνίας ελαχιστοποιείται".
...Εννοείται πως έχω διαβάσει αμέτρητες "γυναικείες λογοτεχνίες", γραμμένες από γυναίκες και ιδίως από άντρες με ψυχοσύνθεση πικραμένης κομμώτριας που ονειρεύεται να μπει σε BMW... Τελικά η ενημέρωση δεν είναι πάντα εχθρός της ευχαρίστησης. Τα βιβλία τους: η ιλαρότητα των παθών του εγώ...Δεν υπάρχει τίποτα πιο γυναικοτραβηχτικό, για παράδειγμα, από ένα συγγραφέα που επιδίδεται σε ερωτικά μνημόσυνα για την απωλεσθείσα Βούλα. (Που είχε κάτι ερεθιστικό πάνω της, αλλά κάποιοι το έλεγαν καυλωτικό). Τριακόσιες σελίδες κείμενο για να εμπεδώσω αυτό που ήδη ξέρω: πως ο βλάκας άνθρωπος, κάθε φορά που θέλει να γαμήσει, πείθει τον εαυτό του πως ερωτεύτηκε.
...Ανοίγω ένα βιβλίο στην τύχη. "Στην απουσία σου η μορφή σου διαστέλλεται, σε σημείο που να γεμίζει το σύμπαν (...). Περνάς στη ρευστή κατάσταση, η οποία χαρακτηρίζει τα φαντάσματα (...) Πεθαίνω από αυτό το βάρος όταν μου πέφτει στην καρδιά...". Άλλο απόσπασμα, από την Πανκόλ - όλο το βιβλίο έτσι πάει: "Είσαι δικιά μου, σε αγαπούσα από πάντα, δεν θα στο πω ποτέ (ήδη της το είπε). Θέλω να εκραγείς από ηδονή, να σβήσεις ικετεύοντάς με να συνεχίσω (η μαλακία του δεν της έχει ρίξει ακόμα τη λίμπιντο;), να τιναχθείς στον αέρα (κούφια η ώρα), σε εκατομμύρια έτη φωτός μακριά (θέλει και να την ξαποστείλει, βλέπω), να γίνεις σκόνη (βρε ουστ, γρουσούζη, ανάθεμα την ώρα που σου κάθισα)..." Όταν η γυναικεία λογοτεχνία δεν εξάπτει τη φαντασία των πεινασμένων μαινάδων με ιλιγγιώδη γαμήσια που σε στέλνουν εκατομμύρια έτη φωτός μακριά από την Αργυρούπολη, ξοδεύει εκατό σελίδες για να σε πείσει πως το ξεσκόνισμα στο οποίο δισεβδομαδιαίως επιδίδεται η άεργη παλιοτεμπέλα ισοδυναμεί με το να σου ξεριζώνουν τα νύχια και να σου βάζουν βραστά αυγά στις μασχάλες.
Μαλβινα
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)