Εχω παρατηρησει οτι οταν θελω να γραψω βαριεμαι το κλικ κλικ κλικ, κι οταν δεν θελω εχω ορεξη. Ισως πρεπει να επιστρεψω στην παλια μεθοδο να τα γραφω πρωτα σε χαρτι οταν θελω να γραψω, κι οταν δεν θελω να γραψω να τα μεταφερω στο διαδυκτιακο παλεακι.
H ανειλικρινια στα ζευγαρακια μου την βαραει, τα ψεμματακια για "καλο" δινουν και περνουν, και ισως τελικα δεν φταινε τα ζευγαρακια αλλα οι ανθρωποι που τα απαρτιζουν. Βασικα δεν μ'ενδιαφερει το τι φταιει οταν αφορα αλλους και δεν μπορω να το αλλαξω. Αναρρωτιεμαι αν και ποσο για τον πουτσο μεταμορφωνομαι κι εγω οταν ειμαι σε μια σχεση.

Ακουσα και το θεικο. "Ενα απο τα πραγματα που δεν μ'αρεσουν πανω σου ειναι οτι εισαι πολυ κοινωνικη". Και το "αχ θα τον κερατωσω τον πουστη μου χει βγαλει την ψυχη".

Και το "μια ακομα ευκαιρια θα δωσω.." εκατονοχτακοσιες συν μια δηλαδη ισον εκατονοχτακοσιεσμια ευκαιριες. Κατανοητες ευκαιριες, τοσες περιπου φορες το εκανα κι εγω. Αδικαιολογητες ομως. Κι απεραντα αδικες προς εμας. Στον εαυτο μας ευκαιρια πότε δινουμε; Τοση ανιδιοτελεια ρε παιδακι μου και για την σχεση γινομαστε χιλια κομματια; Ή απιστευτη ιδιοτελεια για να προσπαθουμε το ακατορθωτο(μια ωραια και ηρεμη σχεση με φουσκοθαλασσιες οταν και μονο οταν γουσταρουμε ΕΜΕΙΣ) και να μην χασουμε την σιγουρια του οτι ήδη εχουμε;