Βλέπει Τσόντα Ο Πρόεδρος;

Οι μικροαστοί...

Αυτοί οι τύποι, οι μικροαστοί,
δεν σκέφτονται ποτέ τους να αυτοκτονήσουν,
γιατί η ζωή τους ανήκει στο Θεό, αλλά στην ουσία,
επειδή δεν αποφασίζουν ούτε για τη ζωή τους, ούτε για το θάνατό τους.
Είναι αμνήμονες εκεί που τους συμφέρει, αλλά οραματιζόμενοι το μέλλον
δεν ζουν ποτέ ένα παρόν της προκοπής.
Κάνουν μακροπρόθεσμα όνειρα που, κατά κανόνα, τα προφταίνει ο θάνατος.
Χτίζουν ντουβάρια. Αγοράζουν οικοπεδάκια.
Δεν ψάχνουν τσάντες, γιατί σπάνια ερωτεύονται και όπως όλοι οι βλάκες,
ποτέ δεν νιώθουν ανίσχυροι.
Τρέμουν τις υποχρεώσεις, αλλά τελικά παντρεύονται μια υπομονετικιά,
αφού την πρήξαν επί χρόνια τόσο, που δεν θέλει πια ούτε να τους χέσει.
Κάνουν δύο μόγγολα, γιατί "ένα ίσον κανένα". Ή τρία αν τα δύο πρώτα είναι κορίτσια.
Και βέβαια, τους αρέσουνε πολύ οι βιζιτούδες,
τις οποίες πάντα ρωτάνε μετά το πήδημα: "Πως ξέπεσες έτσι;"
Όχι, δεν έχουν αρκουδάκι οι μικροαστοί. Μόνο σκουπίδια.
Σε τρόφιμα, σε ιδέες, σε τρόπο ζωής, σε πράξεις.
Την ξέρω απ' έξω κι ανακατωτά την Αδελφότητα που βρήκε την πεμπτουσία της
στο πρόσωπο του προέδρου.
Τρέμει μην πιαστεί κορόιδο και πάντα πιάνεται.
Υπεκφεύγει. Στρεψοδικεί. Αναβάλλει. Υποκρίνεται.
Ζητάει τα πάντα και δεν δίναι τίποτα. Παριστάνει τη Δίκαιη.
Αρνείται τα τεστ πατρότητας για να γλιτώσει τη Διατροφή
και πάντα είναι από κοντά ένας μειλίχιος και τίμιος επαρχιακός δικηγοράκος,
πρόθυμος να σπιλώσει την άπορη κακομοίρα.
Ο Μικροαστός δεν θέλει μπλεξίματα.
Γι' αυτό δεν μπορεί να είναι ποτέ επαναστάτης, άρα παλικάρι.
Δεν είναι αντιπαθής σαν υπέρμετρος, είναι σιχαμένος σαν πλαγιοδρόμος.
Νομίζει πως είναι διπλωμάτης και πως λύνει γόρδιους δεσμούς,
στην ουσία όμως ξεμπερδεύει μόνο τον εαυτό του
και τρελαίνει όλο τον κόσμο γύρω του.
Κανείς δεν είναι πιο επικίνδυνος από αυτά τα ήσυχα,
μειλίχια ανθρωπάκια, τους μικροαστούς...

Μαλβινα Καραλη

το θυληκο το μουσικο το ποστ

Είχα φτάσει στον πάτο. Αυτά που λένε ότι ο πάτος δεν έχει πάτο είναι μαλακίες. Μετά από ένα μήνα στο δρόμο και τριάντα νύχτες σε γωνίες και παγκάκια, είχα φτάσει στο τέλος του κατήφορου όπου το τέλμα νοίκιαζε δωμάτια σε τιμές ευκαιρίας. Εγώ δεν είχα φράγκο, και έτσι δεν έμεινα στο τέλμα ούτε ένα βράδυ. Μετά από λίγες ημέρες, άρχισα να διαπιστώνω με έκπληξη ότι ένιωθα όλο και καλύτερα. Είχα ξεκινήσει προσπαθώντας να ξεχάσω και τώρα σχεδόν τα είχα καταφέρει. Δυσκολευόμουν να θυμηθώ τι ήθελα να ξεχάσω. Χωρίς δόσεις να χορεύουν πάνω από το κεφάλι μου και να ξελογιάζουν τα χρήματα μέσα στο πορτοφόλι μου, χωρίς απλήρωτους λογαριασμούς, χωρίς «σε θέλει ο κύριος διευθυντής» και γενικά χωρίς όλα αυτά τα μικρά καθημερινά άγχη (που μόνα τους δεν πιάνουν μία, αλλά όταν συνασπίζονται σού τρώνε τα σωθικά, αργά αλλά σταθερά κάθε μέρα), ένιωθα καινούργιος άνθρωπος.

Ένα μεσημέρι έπιασε μία βρόχα τρελή στο κέντρο και εγώ στεκόμουνα στη στοά του Ειρηνοδικείου και έβλεπα να περνάνε δίπλα μου γραβάτες και γόβες, νέοι με γέρικες ψυχές, δερμάτινες τσάντες καρφωμένες για πάντα στους ώμους των ιδιοκτητών τους, βιαστικοί και βρεγμένοι άνθρωποι, όλοι να χώνονται στον υπόγειο για να γυρίσουν «σπιτάκι» τους. Το σκηνικό συμπληρώνανε μικροπωλητές, που προσπαθούσαν μάταια να σκεπάσουν την πραμάτεια τους και έβριζαν τους πάντες, και αλλοδαποί ομπρελοπώλες, που μάλλον κάποιος τους είχε σπείρει από το καλοκαίρι και φύτρωσαν τώρα ξαφνικά, με την πρώτη βροχή.

Όταν τελείωσε η βροχή, ήταν σαν να τους είχε ξεπλύνει όλους αυτούς και, όταν βγήκε ο ήλιος, προς το απόγευμα, ήταν ο πιο γλυκός ήλιος που είχα δει ποτέ. Στάθηκα στη μέση της πλατείας. Ξαφνικά ο ήχος χάθηκε από τα αυτιά μου. Έκλεισα τα μάτια και, για πρώτη φορά μετά από χρόνια, πήρα μια βαθιά, χορταστική ανάσα και ένιωσα ότι με την εκπνοή μου έβγαλα από μέσα μου για πάντα όλη την ασχήμια του κόσμου. Ναι, η αιμορραγία είχε σταματήσει και η ψυχική μου σερβιέτα θα ήταν πλέον καθαρή κάθε μέρα- όλη μέρα.

Δεν είχα απολύτως τίποτα και απολύτως τίποτα δεν μου έλειπε.

Είχε μόλις τελειώσει το σχολείο και εγώ κολυμπούσα γυμνός στη θάλασσα, περιμένοντας να έρθουν οι φίλοι μου από την Αθήνα για διακοπές και κάνοντας σχέδια για το πώς θα τους εντυπωσιάσω με τα κόλπα που είχα μάθει όλη αυτή την χρονιά και πώς θα κάνω όλα τα κορίτσια να με ερωτευτούν, πράγμα που βέβαια δεν συνέβαινε ποτέ, αλλά έδινε ακόμα μεγαλύτερη βαρύτητα στον σχεδιασμό της επόμενης χρονιάς.

Με άλλα λόγια, είχα γεννηθεί ξανά.

Και πώς θα αξιοποιούσα αυτή τη δεύτερη ευκαιρία;

Κάνοντας αυτό που δεν θα τολμούσα με τίποτα να κάνω πριν από μερικούς μήνες: Επανάσταση!!!

(Εγώ τους είπα να γίνει εδώ το διάλειμμα, για να είναι και πιο εφετζίδικο, αλλά δεν με άκουγαν)

Στα παγκάκια, στις στοές και στις πλατείες του κέντρου, βρήκα το υλικό που χρειαζόμουν. Ανθρώπους που δεν είχαν τίποτα να χάσουν και άρα διατεθειμένους να κάνουν τα πάντα. Ήταν θλιβερό όταν το συνειδητοποίησα, αλλά φοβάμαι ότι δεν ξεφεύγεις από την αλήθεια, όσο και να θες. Η επανάσταση χρειάζεται απελπισμένους ανθρώπους. Όταν μπορείς να διαλέξεις ανάμεσα σε 25 διαφορετικές μάρκες σαμπουάν, σημαίνει ότι υπάρχουν χορτάτοι και λιγότερο χορτάτοι, που φωνάζουν μόνο και μόνο επειδή δεν είναι στη θέση των πρώτων.

Και μια μειοψηφία απελπισμένων που τους ξέρασε το σύστημα. Αυτοί θα ήταν ο στρατός μου!

Ντριμπλάροντας με δυσκολία πρεζόνια και πρεζέμπορους, συγκέντρωσα καμία δεκαριά άτομα και τους εξήγησα το σχέδιο.

Το επόμενο βράδυ, μία αδίστακτη συμμορία περιθωριακών εισέβαλε σε όσο περισσότερα (τόσο το καλύτερο) σπίτια μπορούσε και αφαίρεσε όλα τα τηλεκοντρόλ. Τηλεοράσεις, ηχοσυστήματα, κλιματιστικά, μέσα σε μια νύχτα έμειναν ορφανά από τηλεχειρισμό, και το άλλο πρωί οι ιδιοκτήτες τους δεν μπορούσαν να καταλάβουν τι στο διάολο είχε συμβεί και ψάχνονταν συνέχεια μήπως τους λείπει και τίποτα άλλο.

Σε δυο-τρεις περιπτώσεις, κάποιοι πεινασμένοι σύντροφοι δεν κρατήθηκαν και άνοιξαν τα ψυγεία των σπιτιών όπου είχαν εισβάλει, για να απαλλοτριώσουν καμιά φτερούγα κοτόπουλο ή λίγες μπουκιές τορτελίνια, με τέσσερα, ίσως και περισσότερα, τυριά.

Έτσι, μέσα σε μία εβδομάδα, η ΕΑΤ-ΕΣΑ (Επιχείρηση Αφαίρεσης Τηλεχειριστηρίων – Έλεος Σημαίνει Αποτυχία) είχε αφαιρέσει και συγκεντρώσει στη γιάφκα της περί τα χίλια τηλεκοντρόλ. Ήταν μόνο η αρχή. Οι συνέπειες δεν άργησαν να κάνουν την εμφάνισή τους.

Τα κλιματιστικά σίγησαν και ο κόσμος άρχισε και πάλι να ιδρώνει, όπως τον παλιό καλό καιρό. Οι λίγοι που ήξεραν πώς να ανοίξουν την τηλεόραση χωρίς κοντρόλ, απλά άφηναν ένα κανάλι να παίζει όλη τη μέρα. Το ζάπινγκ, αργά αλλά σταθερά, άρχισε να πεθαίνει, συμπαρασύροντας στον γκρεμό τα τηλεοπτικά προγράμματα, τις διαφημίσεις, τα τηλεπαιχνίδια και όλα τα παράσιτά τους.

Φυσικά, ο αντίπαλος άρχισε να οργανώνει την άμυνά του. Τηλεκοντρόλ συμβατά με όλες τις τηλεοράσεις άρχισαν να πωλούνται σωρηδόν και, όταν η ζήτηση άρχισε να υπερκαλύπτει την παραγωγή, άρχισαν να πωλούνται στη μαύρη. Εννοείται βέβαια ότι αυτό δεν ήταν ικανό να μας σταματήσει. Η ομάδα αριθμούσε πλέον αρκετά μέλη, ήταν άριστα οργανωμένη και δικτυωμένη και έτοιμη να ξεπεράσει τέτοιου είδους εμπόδια.

Τα τηλεκοντρόλ συνέχισαν να εξαφανίζονται με ταχείς ρυθμούς από τα σπίτια και να γεμίζουν τις μυστικές μας αποθήκες, που σιγά-σιγά μεγάλωναν σε αριθμό και τετραγωνικά.

Έτσι, λίγους μήνες αργότερα, το ζάπινγκ ήταν κλινικά νεκρό και κρατιόταν στη ζωή μόνο χάρη σε κάποιους βαριά άρρωστους που κάθονταν δίπλα στις τηλεοράσεις με τις ώρες και άλλαζαν μηχανικά τα κανάλια μάνιουagli. Αλλά και αυτοί θα τα παρατούσαν, αργά ή γρήγορα.

Είχε έρθει η ώρα για το δεύτερο σκέλος της επιχείρησης.

Με τα πενιχρά μας εισοδήματα, που προέρχονταν από παράνομο Emporio Armani (ενσωματωμένη διαφήμιση – τι να κάνω, κάπως πρέπει να βγάλω κι εγώ τα έξοδά μου) είχαμε νοικιάσει καμιά εικοσαριά ανατρεπόμενα φορτηγά. Τη συμφωνημένη ώρα, γεμίσαμε τις καρότσες με τα εκατομμύρια τηλεκοντρόλ που είχαμε συλλέξει και ξεκινήσαμε. Μία ώρα αργότερα, οι καρότσες άδειαζαν το περιεχόμενό τους στους προεπιλεγμένους στόχους,. Τράπεζες, Χρηματιστήριο, Βουλή, Δικαστήρια, Μητρόπολη, γέμισαν ξαφνικά με χιλιάδες ορφανά τηλεχειριστήρια, και ένα αλαφιασμένο πλήθος, με τον πόνο της απώλειας ζωγραφισμένο στα μάτια του, όρμησε προσπαθώντας να αναγνωρίσει το δικό του ανάμεσα στα άλλα.

Ο όχλος, στη μανία του, λεηλάτησε τα κτίρια, κατέστρεψε τράπεζες δεδομένων, βεβήλωσε εικόνες και εξαφάνισε αρχεία με καταδικαστικές αποφάσεις. Το σύστημα δεχόταν χτύπημα στα θεμέλιά του. Ή τώρα ή ποτέ, να ξεπλύνουμε τη βρόμα, σύντροφοι!!!

Ήρθε το τέλος σας, ρεεεεεεε….

Παύση

(Η οχλαγωγία σιγά-σιγά καταλαγιάζει και η τάξη και η ηρεμία ακούγονται από μακριά να πλησιάζουν απειλητικά, σαν σκυλάδικο τραγούδι σε κασετόφωνο κάμπριο αυτοκινήτου που έρχεται να παρκάρει για πάντα κάτω από τη ζωή σου.)

Ο θείος-Σαμ –όπως τότε, έτσι και τώρα- ανησύχησε για τα ανίψια του και έσπευσε να «βοηθήσει».

Τεράστια κοντέινερ με τηλεοράσεις που λειτουργούσαν με φωνητικές εντολές, χωρίς χρείαν τηλεκοντρόλεος, κατέφθασαν την επόμενη κιόλας μέρα και άρχισαν να μοιράζονται αφειδώς στον κόσμο, με αντάλλαγμα την υποτέλειά του για τα επόμενα 117 χρόνια. Το κίνημά μας κηρύχθηκε παράνομο και εμείς κυνηγηθήκαμε ανηλεώς. Μερικοί μικροί πυρήνες αντίστασης συνέχισαν τη δράση, αλλά όσο ο κόσμος ξαναέβρισκε σιγά-σιγά το αγαπημένο του καταπραϋντικό, η επανάσταση άρχισε να μετρά αντίστροφα.

Εγώ προσωπικά κατηγορήθηκα από τους πρώην συντρόφους μου ως προδότης και στάλθηκα εξορία. Οι διάδοχοί μου απαρνήθηκαν το παρελθόν, κράτησαν μόνο τις ταμπέλες και το γύρισαν σε πολιτικό κόμμα, το οποίο αναγνώρισε και η Βουλή, και τώρα τα στελέχη του σηκώνουν τα ποτήρια τους στις δεξιώσεις του προέδρου της Δημοπρασίας και πίνουν «στην υγειά των συντρόφων που δεν είναι πια εδώ»… Οι αχρείοι!...

Μερικές φορές σκέφτομαι αν άξιζε τον κόπο όλη αυτή η ιστορία.

Κάθομαι και κοιτάω παλιές φωτογραφίες, ακούω παλιά τραγούδια και με πιάνει ένας κόμπος στο λαιμό, σαν να γύρισα μετά από χρόνια στο πατρικό μου σπίτι και βρήκα στη θέση του πολυώροφη οικοδομή στα σκαριά.

«Μαλάκες εργολάβοι», ψιθυρίζω μόνος μου και εννοώ πολλά διαφορετικά πράγματα μαζί.

Βγαίνω έξω στον δρόμο. Έχει βρέξει και το χώμα μυρίζει χίλιες δυο λέξεις.

Πρέπει να συμμαζέψω λίγο τις αναμνήσεις μου για να κάνω χώρο για καινούρια σχέδια…ο καιρός περνάει…

«Άντε ρε κωλόγερε!» λέω στον εαυτό μου. Γυρνάει, με κοιτάει δήθεν πειραγμένος, μετά σκάμε και οι δύο στα γέλια, παίρνουμε τις μνήμες και τα όνειρά μας και κατηφορίζουμε προς τη θάλασσα.

Θα ψάξουμε για πλακουτσωτές πέτρες και μετά θα κάνουμε διαγωνισμό ποιος θα κάνει τα περισσότερα γκελ στο νερό, μέχρι να νυχτώσει.

Σήμερα είμαι σε φόρμα. Θα με νικήσω σίγουρα, δεν έχω καμία ελπίδα…

Κωστακης. Αναν.

Εχω δοκιμασει τοσα πολλα διαφορετικα πραγματα στη ζωη μου, εχω ζησει στιγμες με τοσο πολλους διαφορετικους ανθρωπους, με τοσους διαφορετικους τροπους ζωης, συνεχεις εναλλαγες, να βρω τι με εξιταρει, τι μου γαμαει το μυαλο, τι ορια εχω, τι φοβους, προσπαθοντας να υπερνικησω οτι μπορω. Σιγουρα απ'ολα αυτα εχω καταλαβει οτι αγαπαω το απλο, το ξεκαθαρο, το βαρυ ρε παιδακι μου, αυτο που ξερεις οτι μπορει να σου διαλυσει τα παντα γιατι δεν εχει λειες ακρες και ομορφο περιτυλιγμα. Σιχαινομαι επισης την υποκρισια και την αχαριστια. Λατρευω ανθρωπους που χωρις περιστροφες μου λενε οτι μπορουν να με σκοτωσουν τωρα που ειμαι αφυλακτος και αμα συνεχιζω να το κανουν γιατι τα θελει ο κωλος μου.

>δωσε μου ενα λογο και θα κανω οτιδηποτε χρειαστει αν αξιζει ο λογος

>
>γυρνα τον κοσμο μου αναποδα οσες φορες θες, φερ τον υπο γωνια, δωστου κλωτσιες, δεν θελω πραγματα στασιμα

>Παψε πια να εισαι απολυτος και σιγουρος

>Μην προγραμματιζεις συνεχεια, κοψε αυτην την κακια συνηθεια, αλλιως συνεχεια με τα ιδια ατομα θα προγραμματιζεις τις ιδιες καταστασεις

>Μερικες φορες φιλε γινομαι πολυ καθικι αν γινεσαι πολυ μαλακας. Δεν χαριζω, αλλα παντα χαριζομαι.

>Συνεχισε να ψαχνεις, οσο κι αν δεν βρισκεις, το νοημα ειναι και παραμενει πολυ περισσοτερο η διαδρομη και πολυ λιγοτερο ο προορισμος

ki elega na grapsw kati shmera alla na to ena to allo to parallo..

Εχω παρατηρησει οτι οταν θελω να γραψω βαριεμαι το κλικ κλικ κλικ, κι οταν δεν θελω εχω ορεξη. Ισως πρεπει να επιστρεψω στην παλια μεθοδο να τα γραφω πρωτα σε χαρτι οταν θελω να γραψω, κι οταν δεν θελω να γραψω να τα μεταφερω στο διαδυκτιακο παλεακι.
H ανειλικρινια στα ζευγαρακια μου την βαραει, τα ψεμματακια για "καλο" δινουν και περνουν, και ισως τελικα δεν φταινε τα ζευγαρακια αλλα οι ανθρωποι που τα απαρτιζουν. Βασικα δεν μ'ενδιαφερει το τι φταιει οταν αφορα αλλους και δεν μπορω να το αλλαξω. Αναρρωτιεμαι αν και ποσο για τον πουτσο μεταμορφωνομαι κι εγω οταν ειμαι σε μια σχεση.

Ακουσα και το θεικο. "Ενα απο τα πραγματα που δεν μ'αρεσουν πανω σου ειναι οτι εισαι πολυ κοινωνικη". Και το "αχ θα τον κερατωσω τον πουστη μου χει βγαλει την ψυχη".

Και το "μια ακομα ευκαιρια θα δωσω.." εκατονοχτακοσιες συν μια δηλαδη ισον εκατονοχτακοσιεσμια ευκαιριες. Κατανοητες ευκαιριες, τοσες περιπου φορες το εκανα κι εγω. Αδικαιολογητες ομως. Κι απεραντα αδικες προς εμας. Στον εαυτο μας ευκαιρια πότε δινουμε; Τοση ανιδιοτελεια ρε παιδακι μου και για την σχεση γινομαστε χιλια κομματια; Ή απιστευτη ιδιοτελεια για να προσπαθουμε το ακατορθωτο(μια ωραια και ηρεμη σχεση με φουσκοθαλασσιες οταν και μονο οταν γουσταρουμε ΕΜΕΙΣ) και να μην χασουμε την σιγουρια του οτι ήδη εχουμε;

ΒΑΒΑΙ, ΚΥΡΙΑ ΚΟΥΛΑ ΜΟΥ...
"Και ποιά είν' η γνώμη σας για τη γυναικεία λογοτεχνία;" με ρωτάει στο τηλέφωνο ο δημοσιογραφήσιος. Οσμίζομαι πως ένας ανυποψίαστος όπου να 'ναι θα ψελλίζει ακυριολεξίες. "Ρωτάτε για τη λογοτεχνία που γράφεται από γυναίκες, φυσικά...". Γελάει. Με διαβεβαιώνει πως μόνο αυτό εννοεί... "Γιατί εγώ εννοώ τελείως άλλο, κουκλίτσα μου", του λέω. "Γυναικεία λογοτεχνία δεν είναι ένα είδος που γράφεται από γυναίκες, αλλά που απευθύνεται σε γυναίκες. Πώς, για παράδειγμα, ο Τιτανικός, είναι γυναικείο σινεμά; Το ίδιο. "Δηλαδή γυναικεία λογοτεχνία", συνέχισε ο έχων την ελαιώδη διαύγεια των βαλτολιμνών, "είναι κακή λογοτεχνία; Και αν είναι, πόσο κινδυνεύουμε;" (Θεόχαζη αδελφή, σκέφτομαι. Άκου πόσο... Τόσο... Να ένας άνθρωπος που δεν θα τον καλούσα ποτέ για φράουλες και σαμπάνια σπίτι μου. Τον καταριέμαι να τρώει πάντα πίτσα ντελίβερι. "Μην ανησυχείς ακόμα", του λέω, "αν οι γυναίκες, διαβάζοντας την Κυρία Κούλα, την Καρδιά της μάνας και τη Μητέρα του σκύλου, εξακολουθούν να βάζουν πλυντήριο και τσουκάλι στην κουζίνα τους, τότε ο κίνδυνος που προέρχεται από την εξάπλωση της γυναικείας λογοτεχνίας ελαχιστοποιείται".
...Εννοείται πως έχω διαβάσει αμέτρητες "γυναικείες λογοτεχνίες", γραμμένες από γυναίκες και ιδίως από άντρες με ψυχοσύνθεση πικραμένης κομμώτριας που ονειρεύεται να μπει σε BMW... Τελικά η ενημέρωση δεν είναι πάντα εχθρός της ευχαρίστησης. Τα βιβλία τους: η ιλαρότητα των παθών του εγώ...Δεν υπάρχει τίποτα πιο γυναικοτραβηχτικό, για παράδειγμα, από ένα συγγραφέα που επιδίδεται σε ερωτικά μνημόσυνα για την απωλεσθείσα Βούλα. (Που είχε κάτι ερεθιστικό πάνω της, αλλά κάποιοι το έλεγαν καυλωτικό). Τριακόσιες σελίδες κείμενο για να εμπεδώσω αυτό που ήδη ξέρω: πως ο βλάκας άνθρωπος, κάθε φορά που θέλει να γαμήσει, πείθει τον εαυτό του πως ερωτεύτηκε.
...Ανοίγω ένα βιβλίο στην τύχη. "Στην απουσία σου η μορφή σου διαστέλλεται, σε σημείο που να γεμίζει το σύμπαν (...). Περνάς στη ρευστή κατάσταση, η οποία χαρακτηρίζει τα φαντάσματα (...) Πεθαίνω από αυτό το βάρος όταν μου πέφτει στην καρδιά...". Άλλο απόσπασμα, από την Πανκόλ - όλο το βιβλίο έτσι πάει: "Είσαι δικιά μου, σε αγαπούσα από πάντα, δεν θα στο πω ποτέ (ήδη της το είπε). Θέλω να εκραγείς από ηδονή, να σβήσεις ικετεύοντάς με να συνεχίσω (η μαλακία του δεν της έχει ρίξει ακόμα τη λίμπιντο;), να τιναχθείς στον αέρα (κούφια η ώρα), σε εκατομμύρια έτη φωτός μακριά (θέλει και να την ξαποστείλει, βλέπω), να γίνεις σκόνη (βρε ουστ, γρουσούζη, ανάθεμα την ώρα που σου κάθισα)..." Όταν η γυναικεία λογοτεχνία δεν εξάπτει τη φαντασία των πεινασμένων μαινάδων με ιλιγγιώδη γαμήσια που σε στέλνουν εκατομμύρια έτη φωτός μακριά από την Αργυρούπολη, ξοδεύει εκατό σελίδες για να σε πείσει πως το ξεσκόνισμα στο οποίο δισεβδομαδιαίως επιδίδεται η άεργη παλιοτεμπέλα ισοδυναμεί με το να σου ξεριζώνουν τα νύχια και να σου βάζουν βραστά αυγά στις μασχάλες.


Μαλβινα

Οταν πεθαινει καποιος, ολη η αναγουλα του ανθρωπου βγαινει στην φορα. Ολη η φαση ξεκιναει με τα κλασσικα μολις σκαει το νεο : Απιστευτο(ελα μην ψαρωνεις πλακα σου κανα) - Μα χθες την ειδα(αν σου λεγα οτι πεθανε προχθες τοτε να το αναφερεις) - Να γιατι πρεπει να φοβομαστε, ολα μπορει να συμβουν(γεννηθηκα για να ζω τρομαγμενος) - Κριμα το κοριτσι, κριμα, κριμα, κριμα, κριμα(επ απειρο)... Και εκει που οι ατακες διαδεχονται η μια την αλλη, ξαφνικα η συζητηση γυρναει στο ποδοσφαιρο.

Εχω κοκαλωσει, και προσπαθω να ξεφυγω απο τον χωρο με αστρικη προβολη εξω απο το παραθυρο στον εξω χωρο να με φωτισει λιγο ο ηλιος να ηρεμησω. Προσπαθουν να με βαλουν στην κουβεντα κι εγω απανταω με ναι η οχι χωρις να ξερω καν για τι πραγμα μιλαω.

Αφου εχει κοπασει ο θορυβος, αφου η κουβεντα ηρεμησε και τα λογια λιγοστεψαν, ανοιγει πισω μου η πορτα. Ειναι ο αλλος καθισμενος στην καρεκλα απο το γραφειο πισω μου. Χαιρομαι συχνα που υπαρχει τοιχος ή πορτα να μας χωριζει. Χτυπαει με τον χαρακα την ανοιχτη πορτα δυνατα 5-6 φορες να δωσουμε ολη την αμεριστη σημασια μας και λεει ξερα και με υφος ντελαλη : "Η κορη της Μ. πεθανε" Λεμε ολοι "ναι το μαθαμε". Για λιγα δευτερολεπτα προλαβαινω να ακουσω απο το δωματιο της πορτας που ανοιξε συζητηση αλλων απο την δουλεια, αναλυσης του συμβαντος διανθισμενη με δραματικο τονο φωνης να λεει "Πως να ειναι τωρα η Μ. ρε συ;" Η αιωνια ερωτηση των εναπομειναντων στην ζωη για το θυμα της απωλειας. Με σκοτωνει αυτη η ερωτηση.

Μετα απο ολα αυτα ειμαι κοντα στα ορια μου και θελω να ορμηξω σε ολους να τους αρπαξω απο το λαιμο με τα δοντια και να τους ξεσκισω. Το σκεφτηκα πολλες φορες σε λιγα δευτερολεπτα.Εκλεισε η πορτα γρηγορα ευτυχως. Τους εβγαλα απο το γραφειο ολους κι εμεινα για λιγη ωρα με μισανοιχτο στομα να κοιταω το απειρο.


Αυτο που δεν καταλαβαινουν οι ανθρωποι ειναι οτι δεν χρειαζεται να κανουν ολα αυτα για να δειξουν την στεναχωρια τους. Το μονο που εχουν να κανουν, και μαλιστα κανοντας καλο και σε ολους τους υπολοιπους, ειναι να το ΒΟΥΛΩΣΟΥΝ. Να την σκεφτουν. Να στεναχωρηθουν, να χαμογελασουν απ'τις θυμισες. Να σκεφτουν αρχεγονες αποριες. Και να τα επαναλαμβανουν που και που κατα τη διαρκεια της ζωης τους για αυτο τον ανθρωπο. Για τιμη, για καλο, για να μην περασει απ'τον κοσμο κανεις χωρις να εχει κανει κατι με σημαντικο νοημα για πολλους ανθρωπους. Ολοι το δικαιουνται αυτο. Και 3 και 15 και 100 χρονων.

Ολοι καλα ε;
Καλησπερες :)