Απο σένα για σένα..

Μπήκε στο κλουβί του. Στενό, φαρδύ, αυτό διάλεξε, σ' αυτό μπήκε.
Κλείδωσε την πόρτα του, κάθε επιλογή κι ένα γύρισμα στο κλειδί. Και μετά το κατάπιε.
Το μοναδικό κλειδί.

Τώρα πρέπει να το ξεράσει πριν να είναι πολύ αργά.







Υ.Γ Τιμη μου που φιλοξενω κατι γραμμενο απο μια φιλη.. Mi casa est su casa..

Μεθυσμενο πολυβολο

Ηρθαν 2 φιλαρακια απο το μαγαζι και ηπιαμε μερικες γρανιτες φραουλα με αβανα κλουμπ!
Ειμαι επιοικως ΚΑΛΑ λοιπον
μπορει να χανει την μαγία του αλλα who cares!
Ζησε κι ασε τους αλλους να παντρευονται λενε




Κοπελια τωρα που εχω χαλαρο μυαλο και στα λεω λοιπον ΠΕΡΙΕΡΓΩΣ εισαι ενας λογος στη ζωη μου να χαμογελαω!

Γιατι; Γιατι δεν γνωριζομαστε, δε ν ξερω καμια απο τις ατελειες σου. Εισαι ενα υπεροχο τιποτα! Μακαρι ολος ο κοσμος να ειναι ευτυχισμενος. Σε λατρευω γιατι γνωριζεις. Δεν εισαι αμετοχη. Να εισαι καλα μονο καλα μοναδικα καλα να τα σπας μην σε νοιαζει τιποτα να ξερεις οτι αυτη και η επομενη και η προηγουμενη μερα αξιζανε αξιζουνε θα αξιζουν γιατι ΓΕΛΑΣΕΣ με την καρδια σου. Αυτο μονο αξιζει. Να τα σπας και να μην σε νοιαζουν οι αλλοι. Χθες ημουν με την παρεα μου σε ενα "σοβαρο" μαγαζι και ενω οι αλλοι καθονταν και πινανε το ποτο τους και συζητουσανε για "σοβαρα" θεματα εμεις τραγουδουσαμε δυνατα οτι τραγουδι επαιζε χοροδιακα με δευτερες φωνες τσι πουτανας σου λεω γελουσαμε και φωναζαμε, και μας κοιτουσανε περιεργα. Απιθανα διασκεδαστικο.

ΑΜΑ θες επαναλαμβανω αλλαζοντας τα κεφαλαια αμα ΘΕΣ πραγματικα ΔΕΝ σε πιανει τιποτα! ΟΚ μπορεις να μην διαβασεις το μειλ , αμα προλαβαινα σου εγραφα αλλες 13 σελιδες με το θεμα "σας χεζω ολους στις κογχες των ματιων γιατι με λενε Γιωργο (εμαθες κι εσυ το ονομα μου) και ειμαι καλα" ΑΛΛΑ δεν θα το κανω γιατι οπως ειπα και παραπανω γνωριζεις. Ελπιζω να το κανεις κιολα! Ελπιζω να γινομαι κατανοητος. Στα γραφω και γελαω μεθυσμενα. Δεν πειραζει ομως. Παν μετρον αριστρον λενε οι αρχαιοι (μουσια). Live fast die young λενε κατι αλλοι μαλακες. Εγω λεω Live passionate, die living.



Σε αφηνω γιατι δεν θα τελειωσω ποτε. Κριμα που δεν εισαι εδω να κανουμε διαλογο, αντιλογο, μερικα κοκτειλ, μαργκαριτα φροζεν, παουερ γιογκα, ζαχαροπλαστικη, σεξ μεχρι το πρωι. Αμα βρεις τσατ θα κανουμε τουλαχιστον τα 2 πρωτα.



Σε φιλω γλυκα.

Γιωργος.

Κουλογλου

Με επίσημο δελτίο τύπου που εξέδωσε η ΕΡΤ σήμερα, Δευτέρα 12-5, ανακοινώνει τη λήξη της συνεργασίας της με την εκπομπή Ρεπορτάζ Χωρίς Σύνορα και Θεματική Βραδιά. Αναλυτικά η ΕΡΤ αναφέρει:



«Έπειτα από συνάντηση του Προέδρου και Διευθύνοντος Συμβούλου της ΕΡΤ κ. Χρήστου Παναγόπουλου και του Γενικού Διευθυντή Τηλεόρασης, κ. Δημητρίου Γόντικα με τον δημοσιογράφο κ. Στέλιο Κούλογλου, ανακοινώθηκε στον κ. Κούλογλου ότι δεν θα συνεχιστούν στην επόμενη τηλεοπτική σεζόν οι εκπομπές ‘Θεματική Βραδιά’ και ‘Ρεπορτάζ χωρίς Σύνορα’. Η ΕΡΤ ευχαριστεί τον κ. Κούλογλου για τη συνεργασία του.»





Στη συνάντηση ο κ. Παναγόπουλος είπε στον κ. Κούλογλου ότι η συνεργασία με την εκπομπή δε θα συνεχιστεί επειδή απλά... "δεν του αρέσει"...



Το παρασκήνιο της ανακοίνωσης αυτής εξηγεί καλύτερα η επιστολή που προηγήθηκε και εστάλη από τον Στέλιο Κούλογλου προς το γενικό διευθυντή της ΕΡΤ:





ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΓΕΝΙΚΟ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ- ΕΡΤ



Kύριε Γόντικα,



Εδώ και ένα μήνα περίπου μάταια προσπαθώ να εξασφαλίσω μια επιστολή από την ΕΡΤ, ώστε να βγάλω δημοσιογραφική βίζα για την Κίνα. Μόλις χθες με ειδοποιήσατε μέσω του κ. Αναστασόπουλου ότι η διοίκηση δεν θέλει να προβάλω εκπομπή για την Κίνα. Για το ντοκιμαντέρ «Από τον Μάο στους Ολυμπιακούς Αγώνες» έχουν γίνει ήδη όλες οι προετοιμασίες (εισιτήρια, διαμονή και εταιρεία παραγωγής στο Πεκίνο), έχει συλλεχθεί αρχειακό υλικό καθώς έχουν γίνει ήδη συνεντεύξεις, όπως με την βιογράφο του Μάο. Αδυνατώ να πιστέψω ότι υπάρχουν «πολιτικοί λόγοι» για την άρνηση σας, θέλω να ελπίζω ότι πρόκειται για παρεξήγηση και σας ζητάω να με διευκολύνετε, γιατί χωρίς δημοσιογραφική βίζα η έρευνα στην Κίνα γίνεται δυσκολότερη.



Εν τω μεταξύ από διάφορες πηγές μέσα στην ΕΡΤ μαθαίνω ότι η εταιρεία δεν θα ανανεώσει την συνεργασία μαζί μου για την ερχόμενη τηλεοπτική χρονιά. Αυτό μου προκαλεί έκπληξη καθώς είναι γενικώς αποδεκτό ότι και οι δύο εκπομπές που παρουσιάζω δεν υστερούν σε ποιότητα των υπόλοιπων του σταθμού. Από οικονομικής πλευράς είναι αποδοτικές λόγω των πολλών διαφημίσεων (έφτασα να έχω φέτος 16 λεπτά διαφημιστικά σποτ μέσα σε μια ώρα), ενώ και από πλευράς θεαματικότητας (5% Μέσος όρος το Ρεπορτάζ Χωρίς Σύνορα και 4.1% η Θεματική Βραδιά, φέτος) ξεπερνούν κατά πολύ το μέσο όρο της ΕΤ-1.



Ως αιτία για τη διακοπή της συνεργασίας αναφέρεται το περιεχόμενο των εκπομπών μου και ειδικότερα το γεγονός ότι προγραμμάτισα την προβολή της έρευνας για την γενιά των 700 ευρώ και την ακρίβεια, παρότι η διοίκηση μου ζήτησε να την ματαιώσω. Επειδή σε εκπομπές όπως αυτές που παρουσιάζω ο προγραμματισμός (ταξίδια, ντοκιμαντέρ κλπ) ξεκινάει από τον Ιούνιο θα ήθελα να με ενημερώσετε το συντομότερο δυνατόν αν θα συνεχισθεί ή όχι η συνεργασία μας.



9-5-2008

Μετά τιμής,

Στέλιος Κούλογλου.


- Απλη αναφορα για οποιον δεν γνωριζει.

Η μοναξια του σχοινοβατη

Ειναι ενα τραγουδακι που δεν επιδεχεται σχολιασμο. Ενα απλο τραγουδακι. Ενα μοναδικο τραγουδακι. Ενα τραγουδι φτιαγμενο για μας τα τζοβενα τα ωραια τα πολοπομ! Δεν θελω να το παιξω σοβαρος. Ειναι υπεροχο τραγουδι , δυσκολο τραγουδι, αλλα δεν με ριχνει. Με κανει να νιωθω καλα! Ετσι ενα μικρο αφιερωματακι σε ενα φιλο που εζησε για πλακα μεχρι την στιγμη που κατι σοβαρο μας εκανε να λεμε οτι θα τον θυμομαστε. Ελπιζω για παντα αλλα δυσκολευομαι να το πιστεψω. Δεν πειραζει ομως. Καλα να ειναι εκει που ειναι, γιατι σιγουρα θα ειναι καλυτερα απο εκει που ηταν.

Κόκκινο φεγγάρι, θάλασσες τεκίλα

Φύλλα πεταμένα στη φωτιά

Κόκκινο φεγγάρι, κόκκινο λιμάνι

κάτι μου 'χεις κάνει, κάτι μου 'χεις κάνει

Είδα πολλούς που ζήσανε για πλάκα

Eίδα και άλλους που το πήραν σοβαρά

Kαι τραβηχτήκανε και άσχημα τραβιούνται

Kαι το πληρώσανε στο τέλος ακριβά

Με τα μαύρα ρούχα, αμίλητοι καπνίζουν

Οι φίλοι κι ονειρεύονται να φύγουν μακριά

Οι φίλοι που δε βρήκαν τίποτα ν' αγαπήσουν

Που δεν πιστεύουν τίποτα, κανέναν, πουθενά

Υπάρχουν χίλιοι τρόποι για να τρελαθείς

Yπάρχουν χίλιοι τρόποι για να λες υπομονή,

υπομονή

Oμως για μένα είν' αργά να τρελαθώ

Kι είν' ακόμα πιο αργά να κάνω υπομονή

Θα περιμένω άλλες μέρες,

θα περιμένω άλλες μέρες

θα μείνω εδώ και θα υπάρχω όπως μπορώ

Και για το πείσμα σας γουρούνια θα αντέχω

θα περιμένω άλλες μέρες

θα περιμένω άλλες μέρες,

θα περιμένω άλλες μέρες...







Φιλια στα δοντια..

Holiday!

Νιωθω τοσο κουρασμενος αυτον τον καιρο... Θελω διακοπες απο αυτη τη μαλακια. Ας παω σε μια αλλη για λιγα χρονια.

Παρεπιπτοντως μετα απο πολλα τσιγαρα διαφορων ειδων, ξεχασα την πορτα του δωματιου ανοικτη και η ατμοσφαιρα του υπνου μου εγινε "πουτανα".
Ξυπνησα με ενα στομαχι σκατα και απο τα χθεσινα κρασια, το πρωτο ατομο που μου ειπε καλημερα ηταν η χεστρα. Καθησα πανω στο καδακι για τα κωλοχαρτα, κοιταξα την χεστρα καταματα, ανοιξα το στομα μου, τεντωσα τον δεικτη μου, και της εδειξα απο πολυ κοντινη αποσταση τις αμυγδαλες μου τις οποιες και αγγιξα μερικες φορες και αναφωνησα. ΜΠΛΑΑΑΡΓΚΧΧΧ...παυση....ΜΠΛΑΜΠΛΑΑΡΑΑΑΡΡΓΚΧΧΧΧ...
παυση...Μπλερρρ..Μπλερρ...ΜΠΛΑΡΧΑΑΜΠΕΒΑΑΑΑΑΡΡΡΡ.
Φοβερο σοβαρα μιλαω... Παντα ενα ξερατο ειναι μια εμπειρια. Ασε που οσο και να νυσταζεις ξυπνας ασχετα πουυ εχεις το στραβομενο υφος φανταρου που σηκωθηκε καταχειμωνο 2 το πρωι να κανει σκοπια. Κι ο πουστης ο θαλαμοφυλακας τον φωτιζε με ενα μικρο σπαστικο φακο στο ματι.

Τεσπα. Σηκωθηκα απο το καδακι. Και αφου βεβαιωθηκα οτι στραβωσα το καπακι του μια και καλη και δεν μπορουσα να το ισιωσω τελειως, εφυγα για δουλεια.


Every day,holiday.

Ουρλιαχτο (Αποσπασματα απο το ποιημα του Allen Ginsberg)

Είδα τα καλύτερα μυαλά της γενιάς μου
χαλασμένα απ’την τρέλα,
λιμασμένα υστερικά γυμνά,
να σέρνονται μες απ’ τους νέγρικους δρόμους την αυγή γυρεύοντας μια φλογισμένη δόση

..που πέρασαν απ’ τα πανεπιστήμια με μάτια ανοιχτά κι αχτινοβόλα με παραισθήσεις του Αρκανσω κι οράματα
τραγωδιών με φως του Μπλέηκ ανάμεσα στους μανδα-
ρίνους του πολέμου,
που αποβλήθηκαν απ’ τις ακαδημίες γιατ’ ήσαν λέει τρελοί
κι εξέδιδαν άσεμνες ωδές στα παράθυρα της νεκροκεφαλής,

..που γυρόφερναν τα μεσάνυχτα στο μηχανοστάσιο των τραίνων κι’ αναρωτιόνταν που να πάνε, και πήγαν, χωρίς ν’
αφήσουν κανένα με παράπονο,

..που γλύκαναν την ήβη εκατομμυρίων κοριτσιών τρέμοντας
στο δειλινό και είχαν μάτια κόκκινα το πρωί, πρόθυμοι
όμως να γλυκάνουν την ήβη της ανατολής, αστράφτοντας οπίσθια στους σιτοβολώνες και γυμνοί στη λίμνη,

..που πέταξαν τα ρολόγια τους απ’ την ταράτσα για να ρίξουν την ψήφο τους υπέρ της Αιωνιότητας έξω απ’ το Χρόνο, και ξυπνητήρια πέφταν κάθε μέρα στα κεφάλια
τους καθ’ όλη την επόμενη δεκαετία,
που κόψανε τις φλέβες τους τρεις φορές συνέχεια ανεπιτυχώς,
το πήρανε απόφαση κι αναγκάστηκαν ν’ ανοίξουν
μαγαζιά με αντίκες όπου νοιώθουν πως γερνούν, και
κλαίγανε

..που υψώθηκαν μετενσαρκωμένοι στα φασματικά ρούχα της
τζαζ στη χρυσοκέρατη σκιά της μπάντας και τραγούδησαν το βάσανο γι’ αγάπη του γυμνού αμερικάνικου
μυαλού με μια ηλί ηλί λαμά σαβαχθανί σαξοφωνική
κραυγή που ανατρίχιασε τις πόλεις μέχρι το τελευταίο
ραδιόφωνο
με την απόλυτη καρδιά του ποιήματος της ζωής σφαγμένη
και πεταμένη έξω απ’ τα κορμιά τους καλή για φάγωμα για χίλια χρόνια.

Μελοποιημένο απο τον Λάκη με τα Ψηλά Ρεβέρ στον δίσκο Άκυρο και τραγουδισμένο απο την Χαρά Αργυροπούλου.

Μοναχικος Διαλογος

Έχω ρεπό σήμερα.

Ξύπνησα νωρίς να πιω τον καφέ μου στο μπαλκόνι.

Το λιμάνι μου είναι το κεφάλι, κι έχει δρόμους… How… Can’t anybody see.. We have a war to fight… Never found a way… Regardless of what they say…

Μου ψιθύριζε η πιο ανατριχιαστική γυναικεία φωνή. Υπέροχο πρωινό!

Και άξαφνα από κάποιο χαμένο παράλληλο εμφανίστηκε ένας λοστρόμος πίσω μου από το πουθενά και φώναξε:

-Τι κάνεις γαϊδούρι; Απολαμβάνεις τα απειροελάχιστα την ώρα που άλλοι δεν ξέρουν καν ότι υπάρχουν; Αυτή τη στιγμή θα έπρεπε να κάνεις αλλά πράγματα.

-Σαν τι;

-Να είσαι στην γύρα. Δεν μπορείς να καταλάβεις;

-Να καταλάβω τι; Ότι θα έπρεπε να αφήσω αυτό το γαλήνιο πρωινό, να μπω στο αυτοκίνητο, να χωθώ στην κίνηση, και να διαλέξω την διαολεμένη ρότα που έχεις εσύ στο μυαλό σου;

-Σκάσε ρε που θα την αποκαλέσεις και διαολεμένη. Η ρότα που θα σου δώσω είναι φερμενη από τους ουρανούς.. μην ψάχνεις όνομα θεού για να σου δώσω.

-Γιαχβέτ δεν τον ελένε; Και τον γιο του Ιησού;

-Χαχ... Πάρε ότι όνομα γουστάρεις. Έμενα μ’αρέσει να Το φωνάζω Αρίσταρχο αν δεν ενοχλεί.

-ΑΧΑΧΑΧΑ! Όχι ρε μαλακά τι να ενοχλεί. Κι εγώ Αρίσταρχο θα Το λέγω από δω και περά. Είναι πιο «παρείστικο όνομα» κι αυτό εκεί πάνω τις παρέας θα θελε να ναι κι όχι κάτι απόμακρο, έτσι;

-Έτσι ακριβώς. Γι’αυτό σου λέω. Πάψε να τα βλέπεις όλα από μακριά. Ο κόσμος πνίγεται, μην κάθεσαι.

-Που ρε πνίγεται, όλοι στον κόσμο τους είναι, κι ο κόσμος τους είναι γεμάτος τρύπιες βάρκες. Κι όσο δεν το ξέρουν χαίρονται και ελπίζουν. Άφησε με να χαρώ κι εγώ όσο υπάρχω.

-Πφφφ... Είσαι χέστης. Pussy.

-Και τι να κάνω; Τι να πρωτοπώ; Το μαθα το κόλπο αδελφέ άσε… Κάνεις δεν θέλει να σωθεί σ’ αυτό τον κόσμο. Κι έπρεπε να μου το πουν για να το πιστέψω. Γι αυτό και έχω γίνει κόσκινο. Κοσκινίζω τα πάντα και κρατά ότι μου αρέσει. Μην με χαλάς την ζαχαρένια μου.

-ΧΑΧΑΧΑΧΑ. «Μου» είναι λέει η γραμματική κωλοσαλονικιεεε! –Ει… -Άραξε μην αρπάζεσαι χαβαλέ κάνω. Όλοι θέλουν να σωθούν μα πρέπει να σε πιστέψουν. Και ξέρεις τι θέλει για να το πιστέψουν; Να το πιστέψεις κι εσύ που ακόμα μπαλαντζάρεις. Ψέμα και Αλήθεια. Άραξε κάπου στο δεύτερο. Ξέρω προσπαθείς… Και μην αγχώνεσαι αλάνι μου δεν είσαι μονός.

-Το ότι δεν είμαι μονός το ξέρω. Το βλέπω και στα άτομα που διαλέγω και με διαλέγουν να είναι γύρω μου. Αλλά δεν φτάνουμε. Είμαστε λίγοι και είναι ολόκληρος στρατός. Και όχι δεν εξαπατούμαι. Σίγουρα κάνεις μας δεν είναι ο Λεωνίδας με 300 πίσω του. Όσο και να θες δεν με πείθεις αδελφέ. Η δύναμη έχει εκλείψει προ πολλού. Και ξέρεις γιατί; Γιατί είμαστε στον χείμαρρο της αγωνιάς και περιμένουμε να μας ξεράσει ο κατάρατης στο ποτάμι και να σπάσουμε τα κόκκαλα μας στα βράχια μετά από ένα απίστευτα όμορφο Γκρο-Πλαν πετράς και κόκκων χώματος. Δεν είμαστε εμείς ο καταράχτης πια. Εμείς είμαστε το κλαδί που περιμένει να σπάσει και να το πάρει μαζί το νερό με τα άπειρα χαλίκια που επιπλέουν. Ποσό αντέξει το ξύλο; Ακόμα και η πέτρα διαβρώνεται με τον καιρό. Και οι πέτρινοι είναι ακόμα λιγότεροι…

-Με ξαφνιάζεις έτσι που μιλάς.

–Αστούς να φαγωθούν μεταξύ τους. Εμείς θα κρυφτούμε και όχι από φόβο. Για να ζήσουμε λίγο ακόμα όμορφα. Μην με θαρρείς εγωιστή. Έβγαλε κρύο ρε γαμώτο κάτσε να μπούμε μέσα… Μια μπύρα να κεράσω;

-Όχι. Συνέχισε…

-Δεν είμαι εγωιστής που λες. Σίγουρα; Έχω και παγωμένο ποτήρι!

-Σκάσε ρε και λέγε.

-Δεκτό. Ο εγωισμός έχει εκλείψει προ πολλού. Απλά διαλέγω. Απλά μαζεύω τα βότσαλα γύρω και κρατάω ότι με ικανοποιεί εκείνη την στιγμή. Και πίστεψε με τα φέρνω βόλτα με πολύ λίγα χρήματα. Μην το συζητάς. Αλλά αυτό το παγωμένο ποτήρι μπύρας δεν μου το στερεί κάνεις. Το απολαμβάνω όπως απολαμβάνω λίγες νότες στην κιθάρα, ένα ηλιόλουστο πρωινό στη δουλεία, μια συζήτηση και πολύ, παρά πολύ γέλιο με φίλους. Το απολαμβάνω όπως και κάθε μέρα μου. Σαν να είναι η τελευταία. Γελώ ΔΥΝΑΤΑ το καταλαβαίνεις; ΤΟ ΓΕΥΟΜΑΙ.

-Μη φωνάζεις καταλαβαίνω…

-Δεν φωνάζω, δίνω έμφαση, όπως λέει κι η γιαγιά μου όταν φωνάζει.

-Σκέφτηκες πως θα γίνετε περισσότεροι;

-Μια και δυο; Παγκόσμια κομμουνιστική επανάσταση! ΧΑΧΑΧΑΧΑΑ! Έλα τώρα… Γαμώ και τα κόκκινα και τα μπλε και τα πράσινα. Δεν γίνεται κάτι. Αφού το βλέπεις κι εσύ μας έχει πάρει η κατηφόρα. Και τι; Κάποιος σαν εμάς θα γίνει τι; Πρωθυπουργός; Και τι; Ακόμα και να γίνει θ’ αλλάξει κάτι; Εδώ μαριονέτες γίνανε και υπέροχοι άνθρωποι. Ούτε για μένα δεν είμαι σίγουρος ότι θα αλλάξω κάτι αν γίνω πρωθυπουργός. Πιστεύω ότι για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο θα με πείσουν κάποιοι αδιευκρίνιστα μπάσταρδοι άνθρωποι να φορτώσω 4% παραπάνω στο φόρο προστιθέμενης άξιας!

-Με πληγώνεις… Περίμενα περισσότερα από σένα…

-Αυταπατάσαι αδελφέ… Δεν πρόκειται να γίνει τίποτα.

-Είστε πολλοί απλά οι περισσότεροι κοιμάστε με τα μάτια ανοιχτά. Θα το καταλάβεις κάποια στιγμή..

-Κάνε να έρθει γρήγορα αυτή τη στιγμή… Αν μπορείς να μου κάνεις μια χάρη αυτή θα ήθελα να είναι.

-Χμμμ… Γεια σου Σαλονικιέ..

-Τι κιόλας; Μίση συζήτηση κάναμε.

-Θα ξανάρθω.

-Πως θα φύγεις τώρα, όπως ήρθες; Θα εξαφανιστείς;

-Έχεις και πόρτα νομίζω… Τα λέμε μικρέ..

-Χεχ.. Γεια χαρά και καλή τύχη.

ΚΛΑΚ

Give me a reason… To love you…