Μοναχικος Διαλογος

Έχω ρεπό σήμερα.

Ξύπνησα νωρίς να πιω τον καφέ μου στο μπαλκόνι.

Το λιμάνι μου είναι το κεφάλι, κι έχει δρόμους… How… Can’t anybody see.. We have a war to fight… Never found a way… Regardless of what they say…

Μου ψιθύριζε η πιο ανατριχιαστική γυναικεία φωνή. Υπέροχο πρωινό!

Και άξαφνα από κάποιο χαμένο παράλληλο εμφανίστηκε ένας λοστρόμος πίσω μου από το πουθενά και φώναξε:

-Τι κάνεις γαϊδούρι; Απολαμβάνεις τα απειροελάχιστα την ώρα που άλλοι δεν ξέρουν καν ότι υπάρχουν; Αυτή τη στιγμή θα έπρεπε να κάνεις αλλά πράγματα.

-Σαν τι;

-Να είσαι στην γύρα. Δεν μπορείς να καταλάβεις;

-Να καταλάβω τι; Ότι θα έπρεπε να αφήσω αυτό το γαλήνιο πρωινό, να μπω στο αυτοκίνητο, να χωθώ στην κίνηση, και να διαλέξω την διαολεμένη ρότα που έχεις εσύ στο μυαλό σου;

-Σκάσε ρε που θα την αποκαλέσεις και διαολεμένη. Η ρότα που θα σου δώσω είναι φερμενη από τους ουρανούς.. μην ψάχνεις όνομα θεού για να σου δώσω.

-Γιαχβέτ δεν τον ελένε; Και τον γιο του Ιησού;

-Χαχ... Πάρε ότι όνομα γουστάρεις. Έμενα μ’αρέσει να Το φωνάζω Αρίσταρχο αν δεν ενοχλεί.

-ΑΧΑΧΑΧΑ! Όχι ρε μαλακά τι να ενοχλεί. Κι εγώ Αρίσταρχο θα Το λέγω από δω και περά. Είναι πιο «παρείστικο όνομα» κι αυτό εκεί πάνω τις παρέας θα θελε να ναι κι όχι κάτι απόμακρο, έτσι;

-Έτσι ακριβώς. Γι’αυτό σου λέω. Πάψε να τα βλέπεις όλα από μακριά. Ο κόσμος πνίγεται, μην κάθεσαι.

-Που ρε πνίγεται, όλοι στον κόσμο τους είναι, κι ο κόσμος τους είναι γεμάτος τρύπιες βάρκες. Κι όσο δεν το ξέρουν χαίρονται και ελπίζουν. Άφησε με να χαρώ κι εγώ όσο υπάρχω.

-Πφφφ... Είσαι χέστης. Pussy.

-Και τι να κάνω; Τι να πρωτοπώ; Το μαθα το κόλπο αδελφέ άσε… Κάνεις δεν θέλει να σωθεί σ’ αυτό τον κόσμο. Κι έπρεπε να μου το πουν για να το πιστέψω. Γι αυτό και έχω γίνει κόσκινο. Κοσκινίζω τα πάντα και κρατά ότι μου αρέσει. Μην με χαλάς την ζαχαρένια μου.

-ΧΑΧΑΧΑΧΑ. «Μου» είναι λέει η γραμματική κωλοσαλονικιεεε! –Ει… -Άραξε μην αρπάζεσαι χαβαλέ κάνω. Όλοι θέλουν να σωθούν μα πρέπει να σε πιστέψουν. Και ξέρεις τι θέλει για να το πιστέψουν; Να το πιστέψεις κι εσύ που ακόμα μπαλαντζάρεις. Ψέμα και Αλήθεια. Άραξε κάπου στο δεύτερο. Ξέρω προσπαθείς… Και μην αγχώνεσαι αλάνι μου δεν είσαι μονός.

-Το ότι δεν είμαι μονός το ξέρω. Το βλέπω και στα άτομα που διαλέγω και με διαλέγουν να είναι γύρω μου. Αλλά δεν φτάνουμε. Είμαστε λίγοι και είναι ολόκληρος στρατός. Και όχι δεν εξαπατούμαι. Σίγουρα κάνεις μας δεν είναι ο Λεωνίδας με 300 πίσω του. Όσο και να θες δεν με πείθεις αδελφέ. Η δύναμη έχει εκλείψει προ πολλού. Και ξέρεις γιατί; Γιατί είμαστε στον χείμαρρο της αγωνιάς και περιμένουμε να μας ξεράσει ο κατάρατης στο ποτάμι και να σπάσουμε τα κόκκαλα μας στα βράχια μετά από ένα απίστευτα όμορφο Γκρο-Πλαν πετράς και κόκκων χώματος. Δεν είμαστε εμείς ο καταράχτης πια. Εμείς είμαστε το κλαδί που περιμένει να σπάσει και να το πάρει μαζί το νερό με τα άπειρα χαλίκια που επιπλέουν. Ποσό αντέξει το ξύλο; Ακόμα και η πέτρα διαβρώνεται με τον καιρό. Και οι πέτρινοι είναι ακόμα λιγότεροι…

-Με ξαφνιάζεις έτσι που μιλάς.

–Αστούς να φαγωθούν μεταξύ τους. Εμείς θα κρυφτούμε και όχι από φόβο. Για να ζήσουμε λίγο ακόμα όμορφα. Μην με θαρρείς εγωιστή. Έβγαλε κρύο ρε γαμώτο κάτσε να μπούμε μέσα… Μια μπύρα να κεράσω;

-Όχι. Συνέχισε…

-Δεν είμαι εγωιστής που λες. Σίγουρα; Έχω και παγωμένο ποτήρι!

-Σκάσε ρε και λέγε.

-Δεκτό. Ο εγωισμός έχει εκλείψει προ πολλού. Απλά διαλέγω. Απλά μαζεύω τα βότσαλα γύρω και κρατάω ότι με ικανοποιεί εκείνη την στιγμή. Και πίστεψε με τα φέρνω βόλτα με πολύ λίγα χρήματα. Μην το συζητάς. Αλλά αυτό το παγωμένο ποτήρι μπύρας δεν μου το στερεί κάνεις. Το απολαμβάνω όπως απολαμβάνω λίγες νότες στην κιθάρα, ένα ηλιόλουστο πρωινό στη δουλεία, μια συζήτηση και πολύ, παρά πολύ γέλιο με φίλους. Το απολαμβάνω όπως και κάθε μέρα μου. Σαν να είναι η τελευταία. Γελώ ΔΥΝΑΤΑ το καταλαβαίνεις; ΤΟ ΓΕΥΟΜΑΙ.

-Μη φωνάζεις καταλαβαίνω…

-Δεν φωνάζω, δίνω έμφαση, όπως λέει κι η γιαγιά μου όταν φωνάζει.

-Σκέφτηκες πως θα γίνετε περισσότεροι;

-Μια και δυο; Παγκόσμια κομμουνιστική επανάσταση! ΧΑΧΑΧΑΧΑΑ! Έλα τώρα… Γαμώ και τα κόκκινα και τα μπλε και τα πράσινα. Δεν γίνεται κάτι. Αφού το βλέπεις κι εσύ μας έχει πάρει η κατηφόρα. Και τι; Κάποιος σαν εμάς θα γίνει τι; Πρωθυπουργός; Και τι; Ακόμα και να γίνει θ’ αλλάξει κάτι; Εδώ μαριονέτες γίνανε και υπέροχοι άνθρωποι. Ούτε για μένα δεν είμαι σίγουρος ότι θα αλλάξω κάτι αν γίνω πρωθυπουργός. Πιστεύω ότι για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο θα με πείσουν κάποιοι αδιευκρίνιστα μπάσταρδοι άνθρωποι να φορτώσω 4% παραπάνω στο φόρο προστιθέμενης άξιας!

-Με πληγώνεις… Περίμενα περισσότερα από σένα…

-Αυταπατάσαι αδελφέ… Δεν πρόκειται να γίνει τίποτα.

-Είστε πολλοί απλά οι περισσότεροι κοιμάστε με τα μάτια ανοιχτά. Θα το καταλάβεις κάποια στιγμή..

-Κάνε να έρθει γρήγορα αυτή τη στιγμή… Αν μπορείς να μου κάνεις μια χάρη αυτή θα ήθελα να είναι.

-Χμμμ… Γεια σου Σαλονικιέ..

-Τι κιόλας; Μίση συζήτηση κάναμε.

-Θα ξανάρθω.

-Πως θα φύγεις τώρα, όπως ήρθες; Θα εξαφανιστείς;

-Έχεις και πόρτα νομίζω… Τα λέμε μικρέ..

-Χεχ.. Γεια χαρά και καλή τύχη.

ΚΛΑΚ

Give me a reason… To love you…