Τρίτη, Μαρτίου 24

Κιουμπρικ

Βοσκάω μες στο Ροζγουέλ, είμαι από χωριό, δεν είμαι 'γώ
Το Σκάω σκέτο όμως δεν πίνω από μικρός, δεν είμαι 'δω
Στρατόπεδο όλη η χώρα, Guantanamo πρωθυπουργό
Φωνάζουν τα σκυλιά σου μα δεν τά 'χω τα όπλα εγώ
Ανοίγω το ψυγείο για να φύγω, να βγω και α πάρω μια ανάσα, λάσκα
Έχω κι αίμα στη φάτσα, σάλτσα, Λας Βέγκας - σκυλάδικο η βάρκα
Κουκαράτσα του Κάφκα, μένω σε γιάφκα
Από 'δω 'ναι οι πουτάνες κι από 'κει 'ναι η πιάτσα
Είδες το τυρί, είδες το χαρτί μα δεν είδες τη φάκα
Είναι τίγκα η pinata, σπάστα
Τα μπουζούκια βαράνε την intifada, κάφτα
Παρακράτος η μάκα, κολυμπάνε στα σκατά για να φάνε τα πάντα
Σκοπευτής στην ταράτσα, σουλάτσα
Σκατό στην κάλτσα, για την κυράτσα και το μαλάκα
Κάνε μου τράκα μια ατάκα για την ατάκα, τάχα μου τάχα
Να 'χα μονάχα λίγο αγάπη και χρόνο και λίγα φράγκα...

Πέμπτη, Μαρτίου 19

Spot the sarcasm game


Το V for Vendetta ειναι μια ταινια κινηματογραφικο ποιημα. Ειδικα στις εποχες που ζουμε. Γραμμενο απο τον Alan Moore σαν κομικ και διασκευασμενο απο τους Αδελφους Γουακοφσκι (matrix) φαινομενικα τουλαχιστον οραματιστες παρα τις σκηνοθετικες και συγγραφικες υπερβολ(ικ)ες (μαλακιες) που εχουν κανει.
Θα ελεγα γραμμενο απο καποιον (σαν συνολο) ανθρωπιστη, αντικομφορμιστη, νοητικα δυνατο ανθρωπο. Ανθρωπο που αγαπαει την τεχνη και ευαισθητο. Ανθρωπο ψαχνομενο και οχι ψαγμενο. Κατι σαν ολους μας.


Λιγο ενταση παρακαλω.

Τρίτη, Μαρτίου 17

Σοβαρα ρε, μια χαρα ειμαι απλα κοιμηθηκα λιγο παραπανω!




Τα προβλήματα που προσπαθω να αντιμετωπισω τον τελευταιο καιρο
ειναι πραγματικα
ανεξηγητα.
Βοηθεια μας.


Παω στην εφορία που λετε προχθες και ειναι η τυπισα εχει παρει την ταυτοτητα μου και
περναει τα στοιχεια το πισι
και μουρμουριζει:
Γιωργος Ταδε...
Αμπελοκηποι...
Θεσσαλονικη...
Τ883351...
7/10/1984...
Ζυγος...

Η ταμπελα ελεγε κατι σαν:

Βοήθεια μας.

Καθε πρωι πρεπει να ελεγξω για περιπου 4-5 ωρες, 8 κοπελες στην κρισιμη ηλικια των 18-22
για μια δουλεια που θελει ταχυτητα,
σπιρταδα,
αγχος,
και 250 σχολιαροπαιδα δημοτικου.

Μερικες φορες θελω να τις δαγκασω την καρωτιδα.
Ολο ναζι και σκερτσο και λογικη 10χρονου.
μπαντ μπαντ γκερλς.

Βοήθεια μου.


Αλλες φορες παλι θελω παρα πολυ να δαγκάσω μια παρα πολυ συγκεκριμένη ρογα. Την αριστερη, δεξια απο μενα.


Χαιρομαι.
Να ναι καλα εκει που ειναι.


Ειναι γεγονος οτι τωρα που ειμαι κι εγω στην διαφορετικα κρισιμη ηλικια των 25 (24 ειμαι αλλα επιδεχεται στρογγυλοποιηση) ειμαι στο σημειο της καμπης εκεινης που θελω απλα να εξαφανιστω απο τον κοσμο μου. Να βρεθω καπου αλλου
σε καποιο αλλο μερος
καποιο αλλο παραλληλο συμπαν
και να ξερασω σαν εμετο οτι εχω μεσα μου που με σπαει
ανασυνταξη
και βουρ για λιγο ενταση.
Μου λειπει η ενταση.
Και μιλαμε για ανθρωπους που τοσα χρονια ηταν μεσα στην ενταση.
Και ξαφνου.
Τσουπ.
Κλικ ή κλανκ.
Εξαφανιστηκε.
Πρεπει να φευγω.

Δικο μου το καρπουζι δικο μου και το μαχαιρι που λεει κι η μανα μου.
Μονο που καποιος που ξεκιναει μεροδουλι μεροφαι, δυσκολα πολυ κανει βηματα.
Που λεει κι η μανα μου.
Τα βηματα ομως εχουν δρομους να πατησουν. Κι εγω
εχω τον δικο μου δρομο. Ολοδικο μου.
Λυπαμαι (αρχιδια) που θα απογοητευσω καποιους μονο.
Γιατι θα γινει.
Ποσο κρατας ενα θεριο στο κλουβι του;
Καταθλιψη, αυτοκτονια, λοβοτομη.
Δεν ειναι πολλες οι επιλογες.
Αλλα πφφφ ποτε δεν θα επελεγα κατι απο τα 3.
Και μιας και ο ανθρωπος κρινεται απο τις επιλογες του.
Θα φυγω :)
Γιατι στο κατω κατω ποσο absolut νομιζεται οτι ειναι αυτη η πόλη;


Φιλια στα μουτρα.


Υ.Γ. Ο ερωτας αξιζει εκατονοχτακοσιες πτωσεις κι αλλα τοσα σηκωματα.
Οσο κι αν χτυπιουνται καποιες "πληγωμενες καρδιες - μονο στον ερωτικο 94.8 στα FM".

Υ.Γ.2
Θα απογοητευσω τα εκατομμυρια των αναγνωστων μου but this is
the most
beautiful
view.
Universally speaking.


"Σκετη τσοντα εχει γινει πια αυτο το μπλογκ".
Το καλλιτεχνικο γυμνο δεν ειναι τσοντα!
Ειναι τεχνη.
Bye :)

Πέμπτη, Μαρτίου 12

Έφαγα μιά...

...τελευταία κονσέρβα τόνου για πρωινό, έτσι για να το γιορτάσω, έκλεισα την tv και άρχισα να το σκέφτομαι. Ίσως ήταν ευκαιρία και για μένα να διαγράψω όλο μου το παρελθόν, ό,τι έγινε, έγινε, και να ξεκινήσω πάλι τη ζωή μου από την αρχή. Εντάξει, δεν είμαι πια 15 χρονών για να εντυπωσιάζω τους φίλους μου με παραμάνες στη μούρη και κροκόδειλους πάνω στην αριστερή ρώγα, ούτε 25 για να βάζω τον πατέρα μου να φιλάει κρατικώλους για να με χώσει κάπου με μισθό και σύνταξη, όσο εγώ ασχολούμαι με το χονδρεμπόριο μούρης σε in μαγαζιά.
Έχω όμως όλο το χρόνο μπροστά μου να προσληφθώ ως security στο Βασιλόπουλο και να κάνω κρυφά τζούρες πίσω από τον πάγκο με τα τυριά, λέγοντας σε γνωστούς και αγνώστους ότι “αυτό τον καιρό ετοιμάζω μια καλή μπίζνα”. Πόσο μάλλον αργότερα που θα περιμένω στην ουρά για να εξοφλήσω το λογαριασμό του ΟΤΕ και ένας βαρετός θα πετάξει τη χιονόμπαλα “ανοίξτε και το τρίτο γκισέ να εξυπηρετηθεί ο κόσμος”, που σε λίγο θα μετατραπεί στη χιονοστιβάδα “δεν υπάρχει κράτος ρε! Ουγκάντα είμαστε! Ουγκάντα!” (συνήθως αυτός που το λέει, συνεχίζει να επαναλαμβάνει “Ουγκάντα” μόνος του, όσο κρατάει η οχλαγωγία και μέχρι να φτάσει στο γκισέ) και τότε εγώ θα λέω το υποκριτικό “Εσείς φταίτε που πάτε και ψηφίζετε τους ίδιους και τους ίδιους”, ανήκοντας και εγώ σε αυτούς που τους ψηφίζουν. Και τέλος, έχω όλο το χρόνο να αφήνω επίτηδες να μου πέσει η μισή μέρα μέσα στο πρακτορείο και όλη την υπόλοιπη μέρα να κάνω ότι ψάχνω να βρω που πήγε η πρώτη μισή και να ξεστομίζω φράσεις όπως “άντε μωρή πουτάνα Κασρούη!!!” που, για να είμαι ειλικρινής, και εμένα αν μου έτρωγαν δυο σύμφωνα από το όνομά μου θα στράβωνα. Έτσι θα στραβώσει και η Καρλσρούη και θα μείνει το ματς στο 0-0 και θα πάει το δελτίο στα σκουπίδια να συναντήσει και όλη την υπόλοιπη ζωή μου.
Και μετά θα πεθάνω και θα γυρίσω με κάποιον τρόπο πίσω και θα ξαναζήσω την ίδια ακριβώς μαλακισμένη ζωή και θα είναι όλα εδώ, οι μαγουλάδες, το σχολείο, ο στρατός, οι πρώην γκόμενες, οι ουρές, η Γιουροβίζιον, το δέντρο του Αβραμόπουλου, το πέταλο του Μαλιακού, το μαντολίνο του λοχαγού Κορέλι, όλα…

Κ.Ανάν