Φυσάς, ξεφυσάς… Φυσάς, ξεφυσάς…
Βαριές ανάσες, σκιές θαρρείς που σου τρυπάνε το στήθος και βγαίνουν από πίσω.
Θα χάσω και το τελευταίο ίχνος ανθρωπιάς μου φαίνεται… Το μυαλό δεν στροφάρει όπως πρέπει… Χάνει στροφές, βρίσκει καινούριες… Αστάθεια σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του… Κάτι αδιόρατο σου δείχνει τρόπο να μπαλαντζάρεις.
«Και μετά τι, ρε;» Εξανίσταται το είναι σου. «Πάλι τα ίδια; Καλυτέρα να εγκαταλείψω τα εγκόσμια μου φαίνεται.» Το τελευταίο το λες με φόβο ψυχής…
Αυτό όμως σαν γλυκιά μανά συνεχίζει να σου ψιθυρίζει στ’ αυτί.
«Δράσε έτσι… κρύψου… περίμενε την κατάλληλη στιγμή… Παρακολούθα… Αφουγκράσου… Κι ας είναι ψέμα είναι μικρό, πες το, μην ρισκάρεις… μην πολεμάς… Κάνε μόνο όταν το μυαλό σου είναι σίγουρο… Να θυμάσαι ότι πάντα η κάρδια υπερβάλλει… Μην τα λες όλα… Φτιάξου λίγο πως είσαι έτσι… Φόρα αυτό το γαμίδι κι ας μην νιώθεις άνετα… βγες εκεί και μ’ αυτούς, είναι καλά δικτυωμένοι… κάνε τουμπεκί και θα βγάλεις κάνα φράγκο παραπάνω, μην αγχώνεσαι… μισό κιλό ιδεολογία και λίγο από το εγώ σου πάτησες αλλά δες ποσά πήρες, τι κατέκτησες, ποσό θα σε βοηθήσει να φτιάξεις το μέλλον σου, ζαχαρώσου, μην δημιουργείς, κατανάλωσε, εδώ είναι καλά… ησύχασε…» Και καθώς κουρνιάζεις αυτό σ'αγκαλιάζει… Και καθώς ηρεμείς και μένεις μονός σε καταπίνει…
Κι αμέσως μετά παίρνεις τις διδαχές του και τις δοκιμάζεις πάνω σου… Λες ψέματα στον εαυτό σου… Τον δικάζεις κάθε μέρα και τον αθωώνεις πανηγυρικά και πραγματικά νιώθεις καλυτέρα…
«Ένστασης κύριε πρόεδρε! Το Land Rover μου δεν παραγκωνίζει διόλου τα αναρχοκομουνιστικά μου συναισθήματα!»
«Κύριε δικαστά άμα δεν έλεγα στην γυναίκα αυτή ότι ήθελε να ακούσει τότε πως θα άγγιζα το τρυφερό της αιδοίο;»
«Κυρία πρόεδρος με απασχόλησε πολύ στο παρελθόν η φιλιά, το χιούμορ, ο σαρκασμός, η ελευθερία, ο λόγος, τα μάτια, η θάλασσα, η ειλικρινά, η γοητεία, ο άνεμος, ο έρωτας, η ψυχή, το χρώμα, ο ήλιος, το χαμόγελο, η ηρεμία αλλά και η απογοήτευση, ο θάνατος, η απώλεια, το μαύρο, η συνήθεια, η γκρίνια, ο χαμένος χρόνος, η λήθη, το κρύο και η μοναξιά. Κατέληξα όμως με την βοήθεια των γύρω μου στο συμπέρασμα ότι όλα αυτά απογυμνώνουν την ψυχή σου, διχάζουν το μυαλό σου, και σ’ αφήνουν βορά στα δόντια του καθενός. Τα παρέδωσα τα όπλα σας τ’ ορκίζομαι πριν από χρόνια.. Γι’ αυτό δικαιολογήστε τον υπέρμετρο ορθολογισμό μου που αυξάνεται όσο μεγαλώνω. Δικαιολογήστε το σιχαμένο και ανύπαρκτο χιούμορ μου. Μην απορείτε που μου είναι δύσκολο να μιλήσω ανοιχτά σε έναν άνθρωπο όσο κι αν τον εκτιμώ. Κι αυτά τα σωληνάκια που τρυπάνε τις φλέβες μου τα βλέπετε; Ξεκινάνε από μια τηλεόραση, έναν υπολογιστή με ιντερνέτ, στο άλλο φύσανε κάποιοι «φίλοι» μου, στο διπλανό κατουράει μια γκόμενα με δήθεν προβληματισμούς και δήθεν εμπειρίες που μ’ αγάπησε πολύ, λίγο πριν ξεφτιλιστούμε παρέα, σε εκείνο φύσουν λούμπεν πολιτευτές που με χαρά τους έβαλα εκεί που βρίσκονται να μην σκύβουν ποτέ το κεφάλι και να μην ζητάνε ποτέ μια συγγνώμη για τα λάθη τους και εξόφθαλμα να μου φέρονται σαν ζώο και να Ευφραιμ-ουν την ψυχή μου.
Σ’ εκείνο ήταν η φαμίλια μου αλλά κάπου στο δρόμο τους έχασα λόγω διάστασης απόψεων…
Το τελευταίο μόνο τρυπάει το αριστερό χέρι και καταλήγει στο δεξί. Έτσι θα είμαι και λίγο αυτάρκης αν τελειώσουν ποτέ τα υπόλοιπα...»
