Μονοκωλο

Το βράδυ μου σήμερα ήταν λίγο…

Η μέρα ήταν κουραστική και μέτρια…

Χθες έκανα ένα φίλο να γελάσει πριν πέσω για ύπνο…

Μίλησα επιτέλους μ’ εκείνη..

Και η συζήτηση ήταν απλή…

Όπως την περίμενα…

Δεν σταμάτησε το γέλιο…

Τσίχλες στο μπατζάκι…

Δίνω κάτι αλλά δεν μου φτάνουν οι απολαβές…

Δεν βρίσκεις εύκολα κάτι περισσότερο σήμερα…

Συνήθως είναι κάτι λιγότερο ή τίποτα…

Κι εκείνη είναι κάτι περισσότερο…

Από κείνα όμως δεν μπορείς να τα χουφταλιάσεις…

Να τ ‘ αγγίξεις…

Και τι κάνεις…

Γυρνοβολάς…

Δεν σου φτάνει…

Κάτι κάνω πάλι λάθος…

Αλλά εσύ με κάνεις και νιώθω λιγότερο μονός…

Κι ένας από τους λογούς είναι τελείως μαλακία…

Δηλαδή ότι κι εσύ το ίδιο πράγμα νιώθεις για σένα…

Ότι κάνεις κάτι λάθος…

Το χειρότερο είναι ότι δεν ξέρεις αν αυτό που κάνεις είναι πιο σωστό από το σωστό του λάθους…

Το λάθος η το σωστό δηλαδή αλλά προσπαθώ να μπερδέψω τον αναγνώστη για διαφόρους ηλίθιους λογούς…

Πχ μου φάνηκε αστείο…

Και αυτό που ρούφηξα ήταν υπερβολή…

Dido στο ράδιο μεγάλε Παναγιωτόπουλε…

Δεν είχα να πω πολλά αν και στο μυαλό μου γυρνάει ολόκληρο σύμπαν…

Και παίζει τώρα ένα απίστευτα καυλωτικό κομμάτι της Marianne Faithfull…

Γαργαλάει το στομάχι Μπαφέρα!

Μου διαφεύγει ο τίτλος..

Λυπάμαι που το λέω αλλά μαλάκα αλλά θα κοιμόμουν σε 20 λεπτά αν ήσουν εδώ!

Μεγάλη κούραση, κι αύριο γαμώ το θεό…

Πρόσεξε το κόμμα για να κατανοήσεις το βαθύτερο δήθεν νόημα…

Όμως καληνύχτα και σ’ εσένα…

------------------------------------------------------------------------------------

Μια μέρα μετά.

Το επόμενο θέμα μας θα είναι η νοητή γραμμή μεταξύ νέας δημοκρατίας και πασοκ. Αστειάκι.

Θέλω να ευχαριστήσω δημόσια το γκρουπ rainbow για το μεγαλειώδες τραγούδι τους catch the rainbow, που προκαλεί απανωτά συναισθήματα αγαλλίασης βαθιά ανάμεσα στα σκέλια.

Και τον dj yahel για την ambient version του bomb creator. Δωσμενο σε μένα από τα χεριά του μεγάλου Σούπι.

Τεσπα. Παρεμπιπτόντως… Πρώτη φορά το σεξ μου προκαλεί στενοχώρια. Το φανταζόμουν ότι μπορούσε να συμβεί γιατί κάτι τόσο έντονο σίγουρα προκαλεί μεγάλη γκάμα συναισθημάτων. Αλλά δεν το είχα ξανανιώσει. Και ήταν και πολυσύχναστη παράλια πράγμα που με καύλωνε περισσότερο..


Κι εμείς… Μπανιστιρτζήδες της ζωής…