The three stories.

Η ελξη - 1η.

Την ειχα σταμπαρει εδω και καιρο. Πανεμορφη, με πυροξανθα μαλλια και γαλαζια ματια. Και ενα πανεμορφο χαμογελο. Φορουσε κοκκινα φορεματα και πολυχρωμα παπουτσια. Αυτο το κοκκινο ομως ηταν που με ειχε καψει. Την ζαχαρωνα σαν τρελος! Ωσπου ενα μεσημερι αναμεσα σε κηρομπογιες και πλαστελινες της εξομολογηθηκα τον κρυφο μου ποθο. Ενα κλεφτο φιλι κατω απο το μεγαλο τραπεζι.. Μολις φιληθηκαμε χαζεψα. Σαν κεραυνος εν'αιθρια. Η δασκαλα του νηπιαγωγειου δεν το ειδε σαν μια τρυφερη ιστορια αγαπης βεβαια, κι ετσι βρεθηκα εγω στην διευθυντρια, η μαμα της κραζουσα πανω απο το κεφαλι μου , και η μανα μου αλλαφιασμενη να τρεχει να σωσει την κατασταση. 6 χρονων ειμαι ρε παιδια! ενα φιλι στην τηλεοραση ειδα και ζηλεψα. Ηθελα κι εγω. Μην με φατε! Εχουμε και γλαροσουπα.

Υ.Γ. Η γυναικαρα με τα κοκκινα. Αξεχαστη!

Η Νικη - 2η.

Βρισκομουν στην ουρα 1 ωρα και 45 λεπτα περιμενωντας ενα δεινοσαυρο πισω απο ενα γκισε να με εξυπηρετησει. Κανονικα θα ειχα ηδη τελειωσει αν δεν ερχοταν η ωρα για το 20λεπτο δημοσιουπαλληλικο διαλλειμα μολις ειχε φτασει η σειρα μου. Ηθελα να κατεβασω πολλα αλλα ο τυπος μου ζητησε ευγενικα να περιμενω, οποτε θεωρησα βαρια τα μπινελικια και το παταρι ψηλο για να τα φτασω. Που να κουραζομαι τωρα...

Τι στιγμη της αναμονης, εκει που αλλαζα το ποδι που ειχε μουδιασει για να στηριχτω στο αριστερο, μια κυρια γυρω στα 65 πισω μου, ειπε: "Παιδακι μου επειδη μετα πρεπει να παω στην τραπεζα να παρω την συνταξη μου και δεν θα προλαβω μηπως θα μπορουσες να μου παραχωρησεις την σειρα σου;" Ευγενικος ο τυπος στον γκισε, ευγενικη και η γρια αλλα εμενα μου ειχε εκλειψει η ευγενια μετα απο τοση ωρα πνιγμενος σε ιδρωμενες μασχαλες και κλεισουρα δημοσιας υπηρεσιας. Προσπαθησα να συγκεντρωθω και απαντησα : " Λυπαμαι γιαγια αλλα βιαζομαι περισσοτερο απο σενα. Πρεπει να παω στην κηδεια της δικιας μου γιαγιας. Πεθανε απο κερκοσποριαση. Ασχημο θεαμα. . Το πιο ασχημο ειναι οτι το εχω κληρονομησει κι εγω. Περναει σε καθε 2η γενια. Η ζωη μου απο δω και περα ειναι μια αεναη αναμονη θανατου." Η γιαγια εκανε ενα μορφασμο οπως οταν ειναι 2 ατομα και πεφτει μια υποκοφη βρωμερη κλανια. Ε, η γιαγια ηταν αυτη που ξερει πως δεν εκλασε. Και δεν μου ξαναμιλησε. Το ενιωσα σαν μια μικρη νικη που εγινε ακομα μεγαλυτερη γιατι η λεξη κερκοσποριαση μου ηρθε εκεινη την στιγμη. Υπαρχει δεν υπαρχει νενικηκαμεν..

Το κελι - 3η.

Θα βουτηξω τα χερια μου σε γαλαζοπρασινη δαχτυλομπογια. Μ'αρεσει αυτο το χρωμα. Ισως γιατι θαυμαζω την θαλασσα.. θα παρω τον πινακα μου και θ'αρχισω τις αλλαγες. Πολλα σκουρα σημεια.. Σκληρες γωνιες.. Γραμμες που εχουν αρχη και τελος.. ΘΑ περασω τα δαχτυλα μου απο πανω φωτιζοντας καθε τι σκοτεινο, θα καμπυλωσω τις γωνιες, θα κανω τις γραμμες ατελειωτες. Θα κανω τον πινακα μου ομορφο. Μονο με την δικη μου υπογραφη απο κατω.

Μετα απο τοσα Θα ομως πως να πιστεψω τον εαυτο μου;

Αυτοπροπαγανδιζομαι;