Ξαπλωμενος στο πεζοδρομιο... Το μετωπο μου σε μια λιμνη αιματος... Το κεφαλι μου κουδουνιζει, ο περισσοτερος κοσμος εχει φυγει, η φασαρια συνεχιζεται αλλου, στ'αυτια μου φτανουν αποσπασματικες φρασεις, λεξεις χωρις νοημα, μισος, πουτανα Τσελσι, ξεσκισμενη, μαλακα,μαλακα,μαλακα, οι κλωτσιες λιγοστευουν, μα βρισκουν στοχο, ανωμαλοι, διαλεγουν που θα μου την ριξουν... Αποκλειεται να τους ξεφυγω, δεν το σκεφτομαι καν, πρεπει να δεχτω την τιμωρια μου σαν αντρας, οπως μ'εμαθαν στο σχολειο, οπως μ'εμαθαν οι γονεις μου, χτυπα τους πιο σκληρα απ'οτι σε χτυπησαν εκεινοι, μην κλαις, μην λες ψεμματα, υπερασπισου τον εαυτο σου, γινε αντρας, που ναι η περφηφανια σου, αυτοσεβασμος, βια χωρις ευτυχισμενο τελος... Νιωθω πως θα πεθανω. Ο τρομος μου εχει γινει πανικος, μου εχει γραπωσει την ψυχη και οι κλωτσιες συνεχιζουν να γκελαρουν στο κεφαλι... Που στο διαολο ειναι οι φιλοι μου; που πηγαν; Γιατι δεν με βοηθανε οι μαλακες; Δεν θα'πρεπε να χω απομεινει μονος, ποτε θα σταματησουν να με χτυπανε; Υποτιθεται πως το ποδοσφαιρο εχει πλακα, τσαμπουκαδες στα γρηγορα και μελανιες, τιποτα σοβαρο, λιγες βρισιες και δυο μπουνιες παραπανω. Μ'αφησαν να τα βγαλω περα μονος μου... Μια αχνη φωνη στο κεφαλι μου λεει πως καναμε την δουλεια σωστα...
Ταχυδρομος - 2002
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου