Είν' τα λόγια φτωχά...

Τι και πως να σου εξηγησω... Ειμασταν πολυ διαφορετικοι... Δεν θα αλλαζα ποτε τα χαδια και τα φιλια σου για να μην φυγει το μεικαπ ή να μην χαλασει το μαλλι μου. Το μεικαπ ξαναμπαινει, το μαλλι ξαναχτενιζεται. Η δουλεια σου ειναι ακομα εκει για να πηγαινεις, η κολλητη σου θα ειναι παντα συνοδηπορος στην τρελα σου... Εγω... Μια τυχαια συναντηση. Ημουν καποτε με ενα παιδι κι ερχομασταν εδω περα. Ετσι θα πεις καποια στιγμη οπου κι αν ειναι το εδω. Στην παραλια με τις παπιες που λιγοι ξερουν που βρισκεται μεσα στην κωλοπολη, στα καστρα να μας χαζευει η θεα οπως εκεινη την πρωτη φορα που με φιλησες.. Λυπαμαι αγαπη μου αλλα δεν ηταν καθολου καλοι αυτοι οι 7 μηνες. Οχι γιατι δεν περασα καλα, αλλα γιατι ημουν παρα πολυ συχνα μονος. Ησουν αλλου κι εγς ηθελα κατι παραπανω απο σενα. Αρχισα να σε ξεχναω και μου φαινεται πολυ ειρωνικο αυτο. Η μοναδικη φορα που ενιωσα τον κεραυνοβολο ερωτα δεν σημαινει παραλληλα οτι εκανε αυτο τον ερωτα να ειναι και ο πιο δυνατος. Λυπαμαι γιατι σε σκεφτομαι μονο οταν ειμαι μονος και χαλιεμαι. Ενω θα προτιμουσα να σε σκεφτομαι και να χαμογελαω οποτε κι αν συνεβαινε αυτο. Υπηρχαν δυσκολες στιγμες για μενα που σε κυνηγουσα να μ'αγκαλιασεις και να μου πιασεις το χερι. Να με κανεις καλα, να με γιανεις... Σε κυνηγουσα... Και την πιο δυσκολη στιγμη, τν ωρα που πηρες την αποφαση πως πρεπει να χωρισουμε και μου εξομολογηθηκες πως επαψες να εισαι ερωτευμενη μαζι μου κλαιγοντας, παραλληλα μου αρνηθηκες το πιο ομορφο πραγμα. Να βρεθουμε για μια τελευταια φορα, να ξεσπασεις σε κλαμματα, να σου λειπω περισσοτερο τις στιγμες που προσπαθεις να με ξεχασεις, να μ'αγκαλιασεις, να με φιλησεις τα χειλη, να μου πεις οτι μ'αγαπας κοιτωντας με μεσα στα ματια και διαπερνωντας με... Για τελευταια φορα... Πφφφ μια ζωη τα ευκολα που ξερεις ποσο τα σιχαινομουν. Στα δυσκολα φαινονται ολα... Εφτασα κοντα στο σημειο να σε μισησω γι'αυτο. Τωρα μου εχει μεινει απλα μια πικρα.. Ενα κριμα κολλημενο στο κεφαλι..

Παντα μου αρεσαν οι ζωγραφιες σου... Αλλα εκεινες οι πεταλουδες.. Αυτος ο πινακας που αργα το καταλαβα οτι ηταν ο αγαπημενος μου οσο κι αν σου τον κατεκρινα στην αρχη. Αναγκαστικα να πεταξω την φωτογραφια του που ηταν κολλημενη στον τοιχο μου γιατι μου θυμιζε εσενα. Οχι μονο για τον εκανες εσυ, αλλα γιατι η ομορφια σου, μεσα σου κι εξω σου, ισως - και παλι δυσκολα - μπορει να συγκριθει με μιας πεταλουδας.
Σταματησα να γινομαι χαλια για παρτη σου εδω κι αρκετες μερες. Αλλα φοβαμαι να ακουσω την φωνη σου. Δυσκολο πραγμα τα πισωγυρισματα οταν μπαινεις σε μια ρεγουλα. Ακομη και παντα θα θελω να σε ξαναδω βεβαια αλλα την μια φορα που θα βρεθουμε τον Απριλη θα ειναι επειδη πρεπει. Εισαι το πιο ξεκαθαρο ατομο που εχω γνωρισει. Αλλα φοβασαι το συναισθημα. Μην. Ξερει, δεν ξερει ο αλλος να το εκτιμησει εσυ κανε παντα αυτο που γουσταρεις και νιωθεις χωρις ενοχες ή φοβιες. Ειμαι πολυ ηρεμος πια. Πολυ πολυ καλυτερα. Σχεδον καλα! Φιλια στ'αυτια και τα δοντια. Οπουδηποτε αλλου σου εδωσα οσα κι αν ηταν δεν πιασανε τοπο. Καλο σου βραδυ...

Υ.Γ. Δεν ηθελες να τα διαβασεις. Μου ζητησες να στα διαβασω εγω ολα αυτα. Και μετα, με τρεμαμενη, πνιγμενη φωνη μου ειπες το γεια. Νιωθω "σαδιστικα" καλυτερα οταν σ'ακουω να κλαις αυτο τον καιρο. Γιατι απελευθερωνεσαι. Κι εγω μονο ετσι σε ηθελα. Ελευθερη... Απ'ολες τις μαλακιες. Απο τα παντα. Εγω κι εσυ κι αυτη η παραξενη πικρα που πηγαζει απο την αγαπη την συνηθεια την απωλεια... Τα λεγαμε..