Ο Σουρεαλή Μπαμπά και οι 40 κλέφτες

Για τον Σάκη τι μπορώ να πω;
Με μια απλή πρόταση, θα έλεγα μόνο: Απέτυχε σε όλα και, στο τέλος, το γύρισε στο σουρεαλισμό.
Δεν συμβαίνει και συχνά, όμως ο Σάκης από μικρός εκεί βάδιζε.
Στο σχολείο, άφηνε μακριά τα νύχια του δεξιού του χεριού και έλεγε, με δήθεν αδιάφορο ύφος, στα κορίτσια που τον ρωτούσαν, ότι παίζει κιθάρα σε ένα συγκρότημα.
Μέχρι που, σε μια εκδρομή, ένας καταραμένος από το Α3 έφερε μια κιθάρα και, όταν του ζήτησαν να παίξει κι αυτός κάτι, κατάφερε μόνο να παίξει το riff του Smoke On The Water (τι άλλο;) κι αυτό ψιλολάθος, με αποτέλεσμα να γίνει ρόμπα σε όλους.
Στο πανεπιστήμιο (είχε περάσει στην Καλών Τεχνών), γράφτηκε στην ΑΜΔΕΠ (Αριστερή Μούρη - Δεξιά Πορτοφόλια), στο τρίτο εξάμηνο, όχι βέβαια επειδή ένιωθε τη φλόγα του αγωνιστή να του καίει τα σωθικά μπλα μπλα μπλα, αλλά επειδή γούσταρε την Όλγα, η οποία είχε αριστερή διαλεκτική σκέψη, εξασφαλισμένο μέλλον και μεγάλα βυζιά (βάλτε τα παραπάνω στη σωστή σειρά προτεραιότητας και κερδίστε τζάμπα αριστερό παρελθόν).
Τέλος πάντων, η Όλγα κόλλησε με έναν μούσια κρυφοκοκάκια, 38 χρόνων, που έλεγε πως είχε δει τους Led Zeppelin ζωντανά στην Αγγλία, στα ‘70s, αλλά το διαβατήριο του είχε μόνο σφραγίδα του Βουλγαρικού κράτους με ημερομηνία 1992.
Εντάξει, ο κοκάκιας τουλάχιστον έβγαλε γκόμενα, ο Σάκης όμως;
Ο Σάκης έγινε εκ νέου ρόμπα στους συναγωνιστές του της ΑΜΔΕΠ, όταν, σε μια συγκέντρωση παύλα συζήτηση, είπε: «Χωρίς τον Γκαγκάριν, ο Λένιν Θα είχε πέσει πολύ νωρίτερα», με αποτέλεσμα, εκτός από την Όλγα, να χάσει και την κομματική του υπόληψη και μαζί κάθε διάθεση για αγώνα.
Έφτασε 26 χρόνων για να συνειδητοποιήσει ότι όλα όσα είχε κάνει, πιστέψει, ακολουθήσει, ως τώρα στη ζωή του, είχαν γίνει με προοπτική είτε να βρει γυναίκα, είτε να κάνει τους άλλους να πουν με θαυμασμό «Τον πούστη τον Σάκη!», και όχι από εσωτερική ανάγκη ή από αυθεντική ερευνητική εμμονή.
Εδώ σου λέω ότι πήγε να αγοράσει μπλουζάκι Biohazard, τους oποίους ποτέ δεν είχε ακούσει, και το φόραγε την περίοδο που προσπαθούσε να πλησιάσει μια τύπισσα, που υποτίθεται ότι γούσταρε hardcore, αλλά τελικά αποδείχθηκε ότι κι αυτή έναν χαρντκορά γούσταρε, γι’ αυτό και φόραγε μπλουζάκι Agnostic Front. Άστα να πάνε…
Τέλος πάντων, το κοσμικό ψύχος που σε κυριεύει όταν νιώθεις ότι δεν σου αρέσει πραγματικά ο εαυτός σου, αλλά μόνο η εικόνα που θα ήθελες να έχουν οι άλλοι για σένα, είναι καταλυτικό.
Πολλοί σώζονται γιατί δεν το συνειδητοποιούν ποτέ (αρκεί να μη μένουν μόνοι με τον εαυτό τους για πολύ).
Ε, ο Σάκης ήταν από τους άτυχους, γιατί το ένιωσε ξαφνικά ένα μεσημέρι, δύο εβδομάδες μετά τα 26α γενέθλια του, με αποτέλεσμα, τη μέρα που έκλεινε τα 27, να συμπληρώνει ήδη οκτώ μήνες θεραπείας με Anafranil…
Και τότε, ξαφνικά, ένα απόγευμα που βρόμαγε ληγμένο σαββατοκύριακο, κολλημένος σε ένα αειθαλές μποτιλιάρισμα έξω από την Εθνική Πινακοθήκη, του ήρθε ο φωτισμός.
Για μια στιγμή, όπως όλοι κάποια στιγμή στη ζωή τους, ένιωσε ότι καταλάβαινε βαθιά μέσα του τα πάντα… Από τη σκοπιμότητα της ύπαρξης, μέχρι τα ντεσιμπέλ του big bang, μέχρι τον Στηβ Γιατζόγλου όταν κάνει δηλώσεις…
Το μάτι του έπεσε πάνω στο έργο που στόλιζε την είσοδο της Πινακοθήκης.
Λεπτομέρειες δεν μπορούσε να διακρίνει, γι’ αυτό και αφού έριξε μια ματιά στην αυτοκινητοπλημμύρα μπροστά του και σιγουρεύτηκε ότι δεν θα χρειαστεί να μετακινήσει το αυτοκίνητο του για το επόμενο τέταρτο τουλάχιστον, βγήκε για να το παρατηρήσει από κοντά.
Σύμφωνα με την αναρτημένη πινακίδα, το έργο αποτελούταν από τέσσερις χαλασμένους ανεμιστήρες, δύο ατμοσίδερα, εφτά πετσέτες μπάνιου σε ποικίλα χρώματα, το Χρυσό οδηγό Αθήνα-Πειραιάς-Προάστια 1994 (δύο τόμοι), δώδεκα σακιά κάρβουνο και την πλήρη δισκογραφία του Λάκη Τζορντανέλλη.
Μια υποσημείωση πληροφορούσε το κοινό ότι οι ανεμιστήρες, τα ατμοσίδερα, οι πετσέτες, το κάρβουνο και οι δίσκοι απουσίαζαν, αλλά αφηνόταν στη δημιουργική φαντασία του παρατηρητή να τα σχηματίσει στο μυαλό του και να νιώσει την «Ασφυξία και νοσταλγική βρόμα», όπως ήταν και ο τίτλος του έργου.
Ο Σάκης κοίταξε σκεπτικός τους δυο τηλεφωνικούς καταλόγους, τα μόνα συστατικά του έργου που γινόταν αντιληπτά από την όραση των γήινων.
Έσκυψε, άνοιξε τον πρώτο κατάλογο στο όνομα του και μουρμούρισε: «Τους μαλάκες!… Από τότε ακόμα λάθος αριθμό μου γράφανε».
Θα σκεφτόταν και άλλα ουσιαστικότερα, όμως για κάποιο ανεξήγητο λόγο η ουρά στο δρόμο είχε προχωρήσει και ο ταξιτζής που ήταν πίσω του είχε ήδη τελειώσει με τους εξ’ αίματος και ετοιμαζόταν να μπει στους εξ’ αγχιστείας συγγενείς, βρίζοντας του το σόι.
Το βράδυ, όμως, όταν έπεσε να κοιμηθεί, η εικόνα έξω από την Πινακοθήκη επέστρεψε στο μυαλό του, το βασάνισε αρκετά και μετά πέρασε στο υποσυνείδητο του και του βγήκε σαν όνειρο, στο οποίο ο δημιουργός της σύνθεσης ήταν ο ίδιος, μόνο που, αντί για Τζορντανέλλη, (δεν) είχε βάλει τη δισκογραφία των Faith No More και, όταν μετά του απένειμαν το «χρυσό σνίτσελ στα ετήσια βραβεία του 3Σ (Σύνδεσμος Σοσιαλιστών Σεφ), είχε ξεχάσει τα παπούτσια του και εμφανίστηκε με σαγιονάρα στο αριστερό πόδι και ένα ροζ βατραχοπέδιλο στο δεξί. Αυτό το άγχος του, ρε πούστη…
Όταν ξύπνησε το πρωί, είχε πάρει την απόφαση του, λες και το σχεδίαζε χρόνια: Σουρεαλισμός, κύριοι! Avant garde! - όροι αυθεντικοί, με μεγάλους και αναγνωρισμένους εκπροσώπους, άσχετο αν πολλοί τους χρησιμοποιούν σαν ομπρέλα για να χωρέσει από κάτω κάθε μαλακία που παρήγαγε το «πειραματικό πνεύμα» τους. Σηκώθηκε από το κρεβάτι και:
Α. Για τρεις μήνες, μάζεψε λεφτά.
Β. Για δύο εβδομάδες, κλείστηκε στο σπίτι, με έτοιμες σούπες και μεταλλαγμένο πουρέ, και δημιούργησε (Χάθηκαν εισαγωγικά γκρι χρώματος. Οποίος τα βρει, ας τηλεφωνήσει στο…)
Γ. Κλάδεψε το αντιευρωπαϊκό «η» στο όνομα του και το έκανε Σάκις (του Σάκιδος), που ήταν αφόρητα πιο cool από πριν.
Δ. Νοίκιασε ένα μικρό «εκθεσιακό χώρο», όπως του είπε ο ιδιοκτήτης, που είχε πολύ επιχειρηματικό μυαλό και του πλάσαρε την αποθήκη του.
Ε. Εξέθεσε (ανεπανόρθωτα) τις δημιουργίες του, για δύο εβδομάδες.
Η ιστορία όπου να’ ναι τελειώνει και σίγουρα έχει ενδιαφέρον να δούμε αν ο Σάκις πέτυχε τίποτα με όλα αυτά.
Δυστυχώς εγώ δεν μπορώ να πω πολλά αφού, εκείνο τον καιρό, απουσίαζε ο άντρας της Βιργινίας (μένει από πάνω μου, φοβερή γκόμενα) και ήμουν πολύ απασχολημένος να της παίζω στο τουμπερλέκι φούγκες του Μπετόβεν για κουαρτέτο εγχόρδων - ξέρετε τι κουραστικό είναι να παίζεις για τέσσερις;
Πήγε όμως ο φίλος μου ο Βλαδίμηρος και μου είπε ότι η έκθεση πήγε αρκετά καλά, την παρουσίασαν δύο-τρία περιοδικά, την επισκέφτηκε μάλιστα και η γυναίκα ενός υπουργού (ο Βλαδίμηρος δεν ήξερε ποιου, γιατί η σχέση του με τα πολιτικά είναι κάτι τελείως ουτοπικό και ανύπαρκτο, σα να λέμε θαλάσσιος ελέφαντας με ελβετικό διαβατήριο).
Μου είπε επίσης ότι διάφορες τεχνόφιλες υπάρξεις τριγύριζαν τον Σάκι, κατά τη διάρκεια της έκθεσης, και η αλήθεια είναι ότι, πριν από λίγο που γύριζα σπίτι, τον πέτυχα στο δρόμο αγκαλιά με μία (μάλλον) από αυτές, γι’ αυτό και έκατσα και έγραψα αυτή την ιστορία.
Γιατί… να… σκεφτόμουνα… πώς να το πω;… μήπως να παρατήσω κι εγώ το περίπτερο και να ασχοληθώ με την τέχνη; Γιατί καλές οι σοκοφρέτες, αλλά κάπου άκουσα ότι ο πολυετής αυνανισμός βαράει στ’ αυτιά… εκτός αν όντως ισχύει αυτό, οπότε δεν θα άκουσα καλά.

Κωστάκης Ανάν

Υ.Γ. 1: Συγγνώμη αν κάποιοι ένιωσαν να προσβάλλονται με αυτή την ιστορία, αλλά αυτός ακριβώς ήταν ο σκοπός μου.
Υ.Γ. 2: Όποιος έχει τη μύγα…να τη φέρει πίσω.

*Απο το περιοδικο Βαβελ

GORBACHOV: THE MUSIC VIDEO - BIGGER AND RUSSIANER from Tom Stern on Vimeo.