Προς το αγαπημενο μου Cosmopolitan

"Αγαπήτη Κατερίνα,

Θελω να μοιραστω μαζι σου ενα προβλημα που αντιμετωπιζω τελευταια. Δεν ξερω αν ειναι φυσιολογικο αλλα καθε φορα που ακουω Ελληνα πολιτικο να προσπαθει να μιλησει αγγλικα με προφορα, ερεθιζομαι και ερχομαι σε στυση. Ειναι αραγε φυσιολογικο;

Με αγαπη,
Ελενη"


"Λοιπον Κατερίνα τερμα οι μαλακιες. Δεν εχω προβλημα αλλα και να ειχα δεν θα το εγραφα σε σενα. Ειμαι 35 χρονων και νιωθω αυτο το απροσδιοριστο αγχος σαν να ειναι Κυριακη απογευμα και, ενω θα επρεπε να διαβαζω για το σχολειο την επομενη μερα, εγω διαβαζω Αστεριξ, και η ωρα περναει και αγχωνομαι αλλα δεν θελω και να αφησω το κομικ, και στο τελος η ωρα εχει περασει και πρεπει να παω για υπνο, ειμαι αδιαβαστος για αυριο και δεν ευχαριστηθηκα και το Αστεριξ επειδη ειχα το αγχος του σχολειου. Και ψαχνω να βρω απο που πηγαζει αυτη η ανησυχια και δεν μπορω, και μετα βλεπω τυχαια μια εικονα στην τηλεοραση με ενα μεγαλο κομματι παγοβουνου να ξεκολλαει και να πεφτει στη θαλασσα και συνειδητοποιω οτι αυτο ειναι, να το μπλοκακι του καθηγητη και το ονομα μου πρωτο πρωτο για εξεταση.
Και νιωθω πως οτι και να κανω δεν τη γλιτωνω, θα με σηκωσει στον πινακα. Και τα παραταω και το ριχνω στο ποτο, γιατι νιωθω οτι οσες πετρες και να πεταξω, οσα συνθήματα στον τοιχο και να ψεκασω, απλα κοροιδεύω τον εαυτο μου. Και παλι ομως δεν ειμαι σιγουρος...
Κατερινα μου ειμαστε αναγκασμενοι να μοιραζομαστε αυτο τον κοσμο με ενα σωρο μαλακες. Και το ιδιο ακριβως πιστευουν και αυτοι για εμας. Απ το "εμπρος να αλλαξουμε τον κοσμο", θεωρω πολυ πιο βασικο το "κατ'αρχην μην εισαι μαλακας", και μετα βλεπουμε...

Με αγαπη, Ισιδωρος."


Απο τον Κωστακη Αναν με 100% αγάπη και ερωτα.