.

Εορταστικο

Λοιπόν. Στην αρχή και ποτέ στο τέλος.

Έχω απίστευτο πονοκέφαλο και όλως παραδόξως θέλω κάτι να γράψω.

Έκανα ένα ταξίδι στο Άμστερνταμ. Στην διαδρομή είδα το πιο ωραίο τοπίο της ζωής μου. Ήμασταν πάνω από τα σύννεφα και εκτεινόταν στον ορίζοντα μια τεραστία λεύκη πεδιάδα. Χωρίς λοφάκια χωρίς χαράδρες χωρίς τίποτα. Μια λεία λεύκη πεδιάδα. Παιδιάδα γιατί σαν παιδί κι εγώ ήθελα να βγω να παίξω με το «χιόνι» και με ένα ¨πουφ!¨ να βρεθώ από κάτω με ένα βλέμμα τρόμου και έκπληξης.

Δοκίμασα κάτι προϊόντα των coffee shop και γύρισα την τεραστία αγορά τους. Είδα κάτι όμορφα σπίτια διπλά στο ποτάμι, κάτι νεοκλασικά και κάτι τεραστία κτήρια μιας άλλης εποχής που ποτέ δεν με ενθουσίασε. Βασικά αυτά. Το πρώτο πράγμα που μου έκανε εντύπωση την πρώτη μέρα που κατέβηκα προς το κέντρο ήταν ο τύπος που ήταν ντυμένος σκίουρος και που φαινόταν βιαστικός. Η γύρω στα 45 καθώς πρέπει μητέρα με την 16χρονη κόρη της που έφαγε πόρτα από το coffee shop όσο η εν λόγω μάνα αγόραζε τις προμήθειες του μήνα μάλλον. 150 ευρώ χόρτο. 1,5 ζελατίνα 10 πόντους ύψος. Ένα άλογο κατούρησε δίπλα μας ανοίγοντας τα πόδια του, έχοντας σε κοινή θεά την έτοιμη για ejaculation ψώλη του και ήσαν να άνοιξαν οι ουρανοί κατούρησε λες και ήταν πυροσβεστική μάνικα. Λίγο πιο κοντά να ήμασταν και θα μας πιτσιλούσε. Οι πουτάνες παντού σαν μπουρδέλα της Θεσσαλονίκης, αλλά με πιο ωραίες γυναίκες. Μα καθόλου μάρκετινγκ ρε παιδιά; Όλα παρωχημένα. Η πόλη του απροκάλυπτου σεξ, με sex-shop παντού, πουτάνες, πουτσες, δονητές, μαστίγια, το μουσείο του σεξ, Στριτ σώους. There is everything about sex there ladies and gentlemen. Καμία αίσθηση του χρόνου, μπαίνεις σε άδειο μαγαζί και περιμένεις 20 λεπτά να σου πάρουν παραγγελία. Καλοί καφέδες. Ακριβά τα είδη πρώτης ανάγκης όπως φαγητά και νερά, τα ρούχα κτλ σε λογικές τιμές. Άθλιο φαγητό, πολλά junk foodάδικα. Η πόλη φαίνεται ότι ζει για τους τουρίστες και όχι από αυτούς. Έτσι φάνηκε σε μένα που έμεινα εκεί 3 μέρες.

Δεν ήταν του στυλ μου. Κανένα μυστήριο, τίποτα να ανακαλύψεις, τίποτα να γευτείς. Άπλες drug vacations. Ίσως και να μην είχα αρκετό χρόνο. Χαλάρωσα όμως. Ηρέμησα και ξεκουράστηκα... White widow, Cubanita, Shiva, Waterworks. To stones ήταν το κατάλληλο coffee shop για να ηρεμήσεις. Α! Τα πακέτα 4 ευρώ και με 17 τσιγάρα μέσα; 17; Γιατί όχι 18 ή 16; Είναι δυνατόν;

Πηρά το αεροπλάνο για Αθήνα. Οι διαδρομές με το αεροπλάνο ήταν οι πιο κουραστικές. Έμεινα εκεί άλλες 5 μέρες. Υπεροχές μέρες ήταν εκεί. Ξέγνοιαστες και είχαν κάτι που θα λεγε κάνεις ότι όριζαν την τελειότητα. Ήταν αυτό ακριβώς που ήθελα πάντως. Κατάφερα βέβαια να κρυώσω 2 μέρες πριν φύγω.

Το αεροπλάνο έφευγε Κυριακή στις 7 παρά πέντε το πρωί. Άργησα να πάρω το ταξί γιατί είχα κάτι πολύ βαριές σιδερένιες μπάλες στα πόδια και δεν μπορούσα να τρέξω. Έφτασα αργοπορημένος και αγχωμένος. Πήγα στο check in και πριν δώσω την ταυτότητα μου, μου είπαν ότι δυστυχώς δεν πρόλαβα. Αργότερα ανακάλυψα ότι το booking ήταν για λάθος μέρα. Πηρά το επόμενο αεροπλάνο για τις 9 παρά τέταρτο. 9 το πρωί δούλευα... Ευτυχώς με κάλυψαν. Με είχε πάρει πολύ από κάτω. Με την κατάλληλη βοήθεια πηρά τα πάνω μου. Την ευχαριστώ πραγματικά πολύ αυτήν την κυρά βοήθεια. Για πολλά. Έκανα ένα τσιγάρο, ήπια ένα Νες μέτριο με γάλα γιατί χρειαζόμουν γλυκιά γεύση στο στόμα μου, πηρά ένα λαχείο μετά από αρκετά χρόνια γιατί όταν δεν σε πάει καλά κάτι πρέπει να το κυνηγάς κατά πόδας μήπως και μπορέσεις να του σπάσεις τα μούτρα. Μπήκα στο λεωφορείο που σε πάει στο αεροπλάνο. Εκεί ένα παιδάκι έσκουζε πολύ δυνατά. Εμένα το κεφάλι μου πήγαινε να σπάσει από τον πονοκέφαλο και το κρύωμα αλλά έχω μια λατρεία για τα παιδιά ούτως η άλλως. Μπήκα στο αεροπλάνο κι έκατσα στην θέση μου. Ήθελα να εξαφανιστώ από αυτήν την πόλη. Αφού δεν μπορούσα να κάτσω άλλο, έπρεπε να φύγω όσο πιο γρήγορα γινόταν. Δεν την πάλευα. ΝΤΙΠ. Εκεί που όλα ήταν ήρεμα και διάβαζα το περιοδικό του αεροπλάνου δίπλα μου φούντωνε μια συζήτηση. Ήταν η μαμά με το παιδάκι που έσκουζε και το άλλο της παΐδι, και από πίσω καθόταν μια ξιπασμένη σκατενια τύπισσα γύρω στα 50 με το σκυλάκι της που τον έλεγαν Κώστα και φορούσε περουκών.

-Σας παρακαλώ μπορείτε να κάνετε το παΐδι σας να μην φωνάζει. Έχουμε και πονοκέφαλο πρωί.

-Μα δεν έκανε καθόλου φασαρία από την στιγμή που μπήκαμε στο αεροπλάνο(αλήθεια). Και είναι και 2 χρονών τι να το κάνω; Δεν θα κάνει φασαρία μην ανησυχείτε.

-Μα δεν είναι δυνατόν ένα παιδί να κάνει σαν ζώο, είπε το σκυλάκι της.

-Σας παρακαλώ που θα το πείτε και ζώο!

-Τουλάχιστον δώστε του ένα χαστούκι να ηρεμήσει, λέει η ξιπασμένη.

-Μα τι λέτε; Εσείς δεν ήσασταν ποτέ παΐδι; Παιδιά δεν έχετε;

-Να μάθετε στο παΐδι σας πως να συμπεριφέρεται μπροστά σε κόσμο.

-2 χρονών παΐδι και θα μου πεις να το χαστουκίσω και να του μάθω να συμπεριφέρεται; ΗΛΙΘΙΑ. ΗΛΙΘΙΑ. Ηλίθια... Ηλίθια... Ηλίθια...

Το κεφάλι μου πήγαινε να σπάσει και η λέξη έκανε γκελ στο μυαλό μου.

Μαζεύτηκαν οι αεροσυνοδοί και ένας κύριος πίσω μου έλεγε συνεχεία «Η κυρία έχει δίκιο, η κυρία έχει δίκιο». Εντάξει όλο το αεροπλάνο κατάλαβε ότι η μανά έχει δίκιο και η άλλη είναι μια καργιόλα που χρειαζόταν 3 κλωτσιές στην μούρη και να καεί στην κόλαση. Ο άλλος έπρεπε απλά να βγάλει το κολάρο του για να συνέλθει, φαινόταν. Πρέπει να το είπε τουλάχιστον 15 φορές. Εγώ ήθελα να σηκωθώ και να της πω απλά να το βουλώσει γιατί αλλιώς θα την περνούσα από την τουρμπίνα του αεροσκάφους. Τουλάχιστον 1400 φορές. Αλλά βαρούσαν καμπάνες και το υγιές κομμάτι του μυαλού μου δεν ξεπερνούσε το 2%.

Η τύπισσα με τον Ρεξ πήγαν κάτσανε πίσω και η πτήση ξεκίνησε. Τα πράγματα δεν φαίνονταν καλά από την αρχή. Πως μπορούσε να αλλάξει αργότερα η φθίνουσα πορεία της υγείας και της διάθεσης μου. Κάνα τέταρτο πριν προσγειωθούμε άρχισε το βασανιστήριο. Οι εναλλαγές της πίεσης άρχισαν να κάνουν τα ρουθούνια μου να βουλώνουν εναλλάξ ώσπου τ’ αυτιά μου βούλωσαν τελείως και ένιωθα τα τύμπανα μου ότι θα σπάσουν. Νομίζω είχαν φτάσει τ’ αυτιά μου κοντά στην στιγμή που θα κανάνε «Πλαφ» κι εγώ σαν σπλατερια θα γέμιζα τους τοίχους αίματα και κομμάτια κρέας όταν πιάσαμε έδαφος. Δεν άκουγα τίποτα. «Μετά από καιρό θα βρω νόημα στα μαθήματα νοηματικής που κάνω» σκέφτηκα. Είδα την αεροσυνοδό να ψελλίζει Καλή μου μέρα, της χαμογέλασα ευγενικά γιατί είχε ωραίο μπούστο και ξεχνιόμουν, και κατέβηκα από το αεροπλάνο. Εκεί που περίμενα τις βαλίτσες άκουσα ότι κλεψαν 2 φορές το θειο βρέφος από την Αριστοτέλους και έγραψαν απέναντι από την Μητρόπολη : «Χριστούγεννα τέλος. Η παναγία έκανε έκτρωση». Χάρηκα που τόσες μέρες δεν είχα τηλέφωνο και δεν είδα ειδήσεις. Με τα πολλά έφτασα στην δουλεία και τα ρέστα είναι μπλα μπλα μπλα. Ακόμα με βασανίζουν τ' αυτιά μου και ένας πόνος πάνω από το αριστερό μάτι. Κάθε μέρα είμαι καλυτέρα που θα πάει θα στρώσω. Σήμερα άκουσα πρώτη φορά τον θόρυβο που κάνει το κλιματιστικό στη δουλεία. Τόσες μέρες δεν το άκουγα και το είχα συνέχεια πάνω από το κεφάλι μου.

Νιώθω φίνα όμως. Κρατάω μόνο τα ωραία από το ταξίδι. Γιατί ήταν πραγματικά ωραία. Κι όταν σου νιαουρίζει γυναίκα που σημαίνει κάτι για σένα είναι τρις ωραία!

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Μια συμμαθήτρια μου στη σχολή νοηματικής είπε : «Και τι ξέρουν αυτά τα 15 χρόνα που είναι στους δρόμους; Να γυρίσουν πίσω στα σχολεία τους να διαβάσουν μπας και ησυχάσουμε και μείς»

Της ζήτησα να σταματήσει, γιατί αν δεν κάνουν κάτι οι αδιάβαστοι, οι διαβασμένοι και βολεμένοι, ή αλλιώς οι διαβολεμένοι δεν θα κανών τίποτα. Όπως τόσο καιρό. Αν η οργή δεν βγει από μέσα τώρα, όσο κάθεται και τυραννιέται τόσο πιο αγριεμένη και καυλωμένη θα είναι αργότερα. Και πρέπει να γίνουν εκλογές. Τώρα. Γιατί όταν κάποιος χάνει την μπάλα ενεργεί σπασμωδικά. Και την φοβάμαι αυτή την σπασμωδικότητα. Κι ο Καραμανλακας στερείτε καθαρού μυαλού ανεκλήθην.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Θυμάμαι όταν γίνονταν οι απεργίες στις αρχές τις σχολικής χρονιάς, ήμουν σένα βιβλιοπωλείο και σκάει μια κοπέλα γύρω στα 15. Την ερωτάει η βιβλιοπώλισσα «Τι έγινε με την απεργία» κι απατάει η μικρή «Βάλαν κάτι λέξεις και κάτι αριθμούς σένα χαρτί και καναν αιτήματα». Και τι έγινε. Κι ας μην ξέρουν. Η ας κάνουν ότι δεν ξέρουν, Η παιδεία φυτοζωεί. Έχει χίλια μύρια προβλήματα. Τι να πρωτοζητήσουν; Γαμήστε τους. Σε όλα. Πανηγυρικά.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Βλέπω κάτι μπατσάκια να χτυπάνε μικρά παιδιά με μίσος. Να τα κυνηγάνε και να τα βαράνε κλωτσιές και γκλομπιές. Ποσό μάλλον μικρά κοριτσάκια. Πιασαν τον άλλον και τον σαπάκιασαν και τον ψέκασαν και τον πήγαν στο τμήμα με 100 κατηγορίες που τον έστελναν μέσα για ισόβια. Ενώ απλώς τραβούσε με το κινητό του τα επεισόδια. Μόνο από το tvxs βλέπω ειδήσεις πια.

Δυο κολλητοί μου μόλις έχουν φύγει από τον Μύλο που ήταν ο Πουλικάκος. Πέρναγανε με το αμάξι φεύγοντας μπροστά από την ερτ3 που πάντα έχει Ματ. Και φωνάζει ο ένας «πουτάνας γιοι αστυνομικοί» και τον άκουσε ένας μπάτσος και τους σταμάτησαν. Είχαν πιει αρκετά και οι 2. Του ζητούσαν να πει συγγνώμη και αυτός αρνιότανε. Τελικά φώναξαν την τροχαία και έγραψαν τον οδηγό μετά από αλκοτέστ για 600€ πρόστιμο και αφαίρεση άδειας για 6 μήνες. Βλέπω και καλά σε όλο αυτό αλλά απλά το παραθέτω.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Τα ΜΜΕ υστερικά όπως πάντα πεθαίνουν τον κοσμάκη. Η αγορά πεσμένη, η οικονομική κρίση κάνει πάρτη, πανικός στους δρόμους όλων των πόλεων, λεφτά δεν υπάρχουν κτλ κτλ. Ρε παιδιά. Να μα την Παναγία. Η αγορά είναι ΠΙΤΑ. ΑΣΦΥΚΤΙΕΙ. Γίνεται πανικός αυτές τις μέρες κάτω, όλοι είναι για ψώνια. Τι να πω. Μάλλον οι Θεσσαλονικείς είναι μόνο που το φύσανε το χρήμα.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Όταν έχεις να ακούσεις ένα μπράβο από τον πατερά σου 10 και πλέον χρόνια συγχύζεσαι.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Όταν βρίσκεις κάτι καλό, κάτι που σε φτιάχνει, κάτι που αξίζει να αγαπήσεις για οποιοδήποτε δικό σου λόγο, σε γεμίζει. Κι ας ξέρεις ότι είναι μακριά. Πας, το δοκιμάζεις, το έχεις, σε έχει, και μετά πρέπει να γυρίσεις πίσω. Αυτά τα κενά δεν γεμίζουν με τίποτα...

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Από τον Ζαχόπουλο μέχρι τον Ευφραίμ και τα χιλιάδες σκάνδαλα ενδιάμεσα, όλα ξεχαστήκαν. Τώρα όλοι ασχολούνται με τα αποτελέσματα και όχι με τις αίτιες. Ζητώ οι πρόκατ ειδήσεις. Αυτοί ξέρουν.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Από την μια πλευρά του πάνελ το υπερτσιράκι, το καραγκιοζακι, ο Πρετεντερης. Και από την άλλη πλευρά, ο πανέξυπνος, πάντα με τις κατάλληλες ερωτήσεις, Τσιμας. Πως, που, ποτέ και γιατί συνέβη αυτό. Πως το κατάφεραν και γιατί κάνεις δεν με ειδοποίησε;

Ο Σερβετας «σπατάλησε» μια ολόκληρη εκπομπή περνώντας τηλέφωνα σε παιδάκια για να τους ευχηθεί χρόνια πολλά κάνοντας τον άγιο Βασίλη και να τους πει ότι θα τους φέρει το δώρο του. Μόνο όταν ένα παιδάκι του ζήτησε ένα play station 3, ζήτησε να μιλήσει ξανά με την μαμά και την ρώτησε αν μπορούν να του το πάρουν. Όταν αυτή είπε όχι, μίλησε ξανά με το παΐδι και του είπε ότι δεν θα μπορέσει φέτος να του το πάρει αλλά θα προσπαθήσει του χρόνου. Μύρεσαι που το σκέφτηκε.

Α! Και χρόνια πολλά. Τόσα όσα θα ευχόμουν και πριν τις γιορτές. ΠΦΦΦΦφφφφφφφφφφφφφφφφφφγαμωυποκρισιες. Που ναι το ανεορτιο καλοκαιράκι...

Υ. Γ. Sorry για τα ορθογραφικα. Τα μισα ειναι απο το γρηγορο περασμα με τον ορθογραφικο ελεγχο του word και τα αλλα μισα απο καποιον που πηγε να διορθωσει το γραπτο αλλα δεν εκανε καλα την δουλεια του! Εγω δεν εκανα ουτε ενα! ;Ρ

Lowly, slowly now I know I like where you go when you're gone..

Ρόδες - Απομυθοποίηση τωρα

Ένα παιδί κάθεται πάνω στου ντουνιά τη σκεπή
ένα κορίτσι ψάχνει μόνο μια γωνία να κρυφτεί
ένα αγοράκι στο σαλόνι και μπροστά από την T.V.
κι ένα χαμίνι στρώνει κάτω στο δρόμο να κοιμηθεί
για να το δει και μπει και βγει από το Όνειρο
μπας κι απόψε είναι πιο όμορφο
καθρεφτίζεται συμβολικά
το είδωλο του στα βρομόνερα
Πάντα
συνεννοούμαστε κρυφά για τα πάντα
κι αντανακλάμε τον κόσμο κυλάμε
σα ρόδα πάντα
σα ρόδα παίζει κι η μπάντα τζάμπα
κι άντε κάντε στην μπάντα
ποίηση του δρόμου για πάντα
δεν είμαστε είδωλα καθρέφτες αγάντα
απομυθοποίηση μάγκα
απομυθοποίηση πάντα
απομυθοποίηση, φτάνει η ώρα
απομυθοποίηση πάντα
απομυθοποίηση τώρα!
Χωρίς λόγο κι αιτία αυτη η ειρωνια με τη μια φτιάχνουμε λόγο κι αιτία
δικαιολογία στη βία
το πρόσωπο μας αυτό δεν είναι πραγματικό
κατασκευάζουμε γλυπτό τον εαυτό τον εικονικό
βασανισμένοι συγχωρούν και γράφουν βιβλία
παπαδοπαίδια προσευχή κάνουν τη βία στη βία
στην Τεχεράνη κάποιοι διάβασαν Λολίτα
με ένα καμένο διαβατήριο δε διώχνεις τις Η.Π.Α.
τείχος για το τείχος των δακρύων
λίθος για το λίθο των αναμάρτητων
άξονας για τον άξονα της τρομοκρατίας
κόντρα στην κόντρα,
βία στη βία,
της βίας, τη βία, ω βία,
όχι άλλο ρε παιδία!
Απομυθοποίηση τώρα!
Πολεμάμε για φροκαλά
τραγουδάμε για κοκάλα
προστατεύουμε με ρόπαλα
για να γίνουν όλα πιο πολλά
καταναλώνουμε λάφυρα
συζητάμε σε παράθυρα
πολιτευόμαστε άκυρα
για να γίνουν όλα πιο αυστηρά
μια θολούρα νηφάλια
και μια μύτη πιο άρια
μια χούντα για ασφάλεια
για να γίνουν όλα πιο αγρία.
Απομυθοποίηση τώρα!

Διαλειμμα για διαφημισεις

Να καει το σπιτι και πολλα χειροτερα που δεν εχω λογια τωρα να τα εκφρασω, απο ολα τα φασιστομουτρα. Ειδικα τα σπουδαγμενα. Τα μπατσακια φταινε σε πολυ λιγοτερα ουτως η αλλως..




Ο Μπαμπας ηταν μπατσος. Ενα βραδυ, κατω απο αρκετα περιεργες συνθηκες, εφαγε μια σφαιρα στο ποδι, που καταχωρηθηκε ως "τραυματισμος εν υπηρεσια, κατα τη διαρκεια καταδιωξης υποπτων".
Μονο ο μπαμπας και δυο αλλοι συναδελφοι του που ηταν παροντες ηξεραν οτι στην πραγματικοτητα εκεινος εκανε μαγκιες και πηγε να το παιξει Λουκι Λουκ, οτι και καλα τραβαει πιστολι αστραπιαια και αλλα τετοια εξυπνα.Ετσι ο Λουκυ Λουκ,κατα κοσμον Ιάσων Καραμπίνης, αυτοπυροβοληθηκε και βγηκε στη συνταξη με διαφορες τιμες και μια αδεια πρακτορειου ΠΡΟ-ΠΟ για να εχει να κανει κατι στον ελευθερο χρονο του..........

......Οταν ο υιος Καραμπινης εφτασε σε ηλικια που αποφασισε οτι επρεπε να κανει κατι στη ζωη του εκτος απο το να παιζει το πουλι του, να στριμωχνεται στα κλαμπ της παραλιακης και να ψηφιζει Δεξιά, ο πατερας του εκανε πεντε υποκλισεις, τρεις αναποδες τουμπες, φιλησε και ενα αρκουντως παχυ κωλαρακι και καταφερε να χωσει το γιο του στη δημοτικη αστυνομια.

Ετσι ο γιος, εξοχο δειγμα βλακα που του δινεις μια στολη και μια σφυριχτρα και νομιζει οτι εγινε καποιος και αρχιζει να βγαζει ενα ενα τα κομπλεξ του πανω στους μη εχοντες στολη και σφυριχτρα, στηνοταν καθε πρωι εξω απο το Δημαρχειο, φορουσε γυαλι ηλιου ακομα και υπο καταιγιδα και "φρρρρρρ" ολη μερα προστατευε το μεγαρο απο τους αλητες που νομιζαν οτι μπορουσαν να σταθμευσουν εστω για ενα λεπτο σε ακτινα πενηντα μετρων απο την εισοδο του. Ατσαλακωτη στολη, γλοιωδης ευγενεια στις γραβατες που εμπαιναν στο Δημαρχειο και απροκαλυπτη αγενεια σε οσους νομιζαν οτι η εισοδος για το κοινο ειναι "απο δω" και οχι "απο κει". Και ειπαμε, μη σκεφτει κανεις οτι μπορει να σταματησει το αυτοκινητο του, εστω για να κατεβει ο συνεπιβατης κοντα στο δημαρχειο.

Ολα κυλουσαν ομαλα μεχρι που ενα ζεστο, γλυκο πρωινο γυρω στις 10 επεσε μια ξαφνικη ησυχια στο δρομο μπροστα απο το μεγαρο. Ουτε αμαξι ουτε μηχανακι πουθενα ουτε και πεζος. Και ξαφνικα φανηκε να πλησιαζει ενα σαραβαλο με καροτσα, χιλιοτρακαρισμενο, βρομικο, με την εξατμιση σχεδον να σερνεται στο δρομο. Το ερειπι εκοψε ταχυτητα και σταματησε (τι θρασος!!!) ακριβως μπροστα στην πορτα του Δημαρχειου. Ο υιος Καραμπινης γουρλωσε τα ματια, φουσκωσε και αγριεψε και κινηθηκε απειλητικα προς το ιεροσυλο οχημα που ειχε μολυνει τα αγια τσιμεντα που ο ιδιος εποπτευε. Ηταν ετοιμος να γαβγισει κατι σαν "που νομιζεις οτι βρισκεσαι ρε;" στον οδηγο οταν απο την σακαρακα κατεβηκε ενας ευτραφης τυπος με φαλακρα και μακρια ανακατεμενα μαλλια στο πλαι, φορωντας μια βρομικη ποδια(χασαπης ισως;) και με στραβοπατημενες παντοφλες που αποκαλυπταν το μεγαλειο των εξισου βρωμικων και μεγαλων νυχιων των ποδιων του. Πριν ο δημοτικος μπατσος προλαβει να βγαλει αχνα, ο χοντρος εκδικητης τον αρπαξε, τον γυρισε αναποδα με μια περιτεχνη κινηση καρατε και λαχαναγορας, του κατεβασε τα σωβρακα, αρπαξε την σφυριχτρα του και του την εχωσε βαθια στον κωλο.

Ετσι απλα, χωρις να πει τιποτα η extra large Νεμεσις εσυρε ξανα τις παντοφλες της μεχρι το αυτοκινητο της, εβαλε μπροστα και χαθηκε στον οριζοντα. Την ιδια ωρα ο ατιμασμενος αστυνομος, πεταμενος στην ακρη του δρομου, εβαζε τα κλαματα σαν μικρο παιδι και απο τους σπασμους του σωματος του, μικροι σφυριχτοι ηχοι εβγαιναν απο την κωλοτρυπιδα του, στο βαθος της οποιας αναπαυοταν το μεχρι προτινος οπλο του.

Αυτη ειναι η κοινωνια που ονειρευομαι και για αυτην πολεμαω καθε μερα.

Κωστάκης Ανάν

Μια ακόμα λίγο σουρεάλ, λίγο βέβηλη και παντελώς ηλίθια ιστορία

Σήμερα θα μιλήσουμε για ένα πολύ ενδιαφέρον θέμα. Θέλω λοιπόν να ακούσετε προσεκτικά την ιστορία που έχω να πω γιατί στο τέλος θα σας βάλω να λύσετε ένα πρόβλημα.



Είναι πολύ συνηθισμένο να ερωτεύεσαι άτομα που συναντάς σε μια συνεύρεση με ανθρώπους με παρόμοια ενδιαφέροντα με εσένα. Για παράδειγμα σε ένα καφέ με μια παρέα, σε μια συνάντηση μιας κομματικής νεολαίας, στην ομάδα μπόουλινγκ που πας καμία φορά και παίζεις.

Έτσι ακριβώς λοιπόν και η Τζένη κατά τη διάρκεια μιας παρτούζας σε ένα φοιτητικό σπίτι στα άνω Λιόσια βρήκε τον Κώστα.

Ο Κώστας ήταν ένας μεγαλόσωμος τύπος γύρω στα 26 με ένα μπας-κλας μουστάκι, από ένα χωριό λίγο έξω από τις Σέρρες. Αυτός δεν θυμάμαι από πού ήταν. Είχε πάντως μια ευγενική ακαλλιεργησία και μια αφέλεια κατευθείαν βγαλμένη από στάνη.

Άρχισαν να βγαίνουν λοιπόν τα παιδιά, και μαζί τους ξεκίνησαν και τα σιρόπια, οι έρωτες και τα «να ξερές ποσό μου λειψές βρε πουτσαρά μου».

Σε μια τέτοια έξοδο λοιπόν, και πάνω σε μια συζήτηση γεμάτη κλισέ η Τζενούλα ρώτησε τον Κώστα «Τι σου αρέσει πιο πολύ πάνω σε μια γυναίκα;». Αυτός τότε τελείως αφοπλιστικά και σε μια έκρηξη αφελείας και γενναιοδωρίας παράλληλα της απάντησε : «Το μουνί» αφήνοντας την με στραβωμένο σαγόνι και λίγο σάλιο έτοιμο να τρέξει από την αριστερή κόγχη των χειλιών της. Η Τζένη ποτέ δεν κατάλαβε ότι ο Κωστής μόλις της είχε αποκαλύψει ένα από τα μεγαλύτερα μυστικά της αρσενικής ιστορίας. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Η Τζένη λοιπόν είπε στον Κώστα ότι πρέπει να φύγει τώρα γιατί πρέπει να ταΐσει το κατοικίδιο χελιδονόψαρο της. Απομακρύνθηκε με γοργό βήμα και κατευθύνθηκε στο σπίτι της. Μπήκε μέσα, έκλεισε την πόρτα πίσω της , και με τρεμάμενα πόδια και κομματιασμένο ηθικό κατέρρευσε στο πάτωμα. Εκείνη την ώρα πέρασε ο γεροξεμωραμενος πάππους της που ήταν τόσο κάλος και πάντα ήθελε να τον φροντίζει αλλά αφού τον φορτώθηκε, έπαθε δυο εγκεφαλικά και του είχε σαλέψει τελείως του γέρου. Είχε αρπάξει κι ένα χοντρό κρύωμα κι έτσι όπως την είδε χάμω να τρεκλίζει της είπε: «ντι στέγκες έτζι μωρή λες και σου γκάμαν μπαρθενορραφή; Σύρε και βάλε μου μια λεγκάνη ζεσντό νερό να γκάνω ένα μποδόλουτρο.

Λαμβάνοντας λοιπόν υπόψη όλες τις πιθανές αντιδράσεις της Τζένης, και με την χρήση λογαρίθμων και μιας οποιασδήποτε διαλέκτου των γηγενών Ινδιάνων του Καναδά θέλω να μου πείτε: το έβλεπε σαν εξαναγκασμό, σαν λειτούργημα, ή το φχαριστήθηκε κι ο Κρίνος; Θέλω να το σκεφτείτε και να μου απαντήσετε στο επόμενο μάθημα, είπε ο καθηγητής και σούσουρο και προβληματισμό γέμισε η αίθουσα. Καλή σας μέρα είπε και «πουφ», εξαφανίστηκε!

ΛΟΘ ξερω εριξα πολυ χαμηλα το επιπεδο ;Ρ
Μπαφ μονο σ'εσενα το κανω πασα κι ας μην σου ειναι ευχαριστο! Οι λεξεις ειναι : Κοντερ, μπιχλα, κυλιμι, Μυκονος, διείσδυση.

Εκανα ενα καυτο μπανιο και χαλαρωσα πολυ. Ξαπλωσα σε καθαρα σεντονια, ανοιξα ενα βιβλιο που με εκανε να γελαω, και το ραδιο επαιζε ολο το βραδυ jazz και μου γαργαλουσε το στομαχι ή και το στηθος, ποτε δεν καταλαβα. Κι ετσι κοιμηθηκα. Ηρεμος κι ευτυχισμενος..

Η τέχνη του γέλιου

Το κειμενο αυτο ειναι της Θεοδοσίας και εχει τοσο μεγαλο και ιδιαιτερο νοημα για μενα που την ευχαριστω που μου επετρεψε να το φερω και μεχρι εδω. Τα σχολια ειναι απενεργοποιημενα οποιος θελει να πει κατι θα βρει το κειμενο στο http://theodosiabusiness.blogspot.com/2008/10/blog-post.html ας αφησει σχολιο εκει.

Το Γέλιο Είναι Μυστήριο

Οι άνθρωποι έχουν την περιέργεια "τι είναι το γέλιο?" Το γέλιο όπως και όλα τα μυστήρια της ζωής καλύτερα να το βιώσετε παρά να σας πουν τι είναι η να ακούσετε κάποιον να σας μιλάει γι αυτό. Θα σας δώσω μια περιγραφή και θα κάνω μια προσέγγιση του τι είναι το γέλιο αλλά να ξέρετε πως μόνο η εμπειρία θα σας δείξει τι είναι, πόσο σημαντικό είναι και τι θα σας προσφέρει το γέλιο στην ζωή σας αν του επιτρέψετε να υπάρχει. Το γέλιο δείχνει ευφυία δείχνει εξυπνάδα και πάνω απ' όλα δείχνει μια ανέμελη ψυχή. Είναι η διαφορά ανάμεσα στο απλά ζω και στο ξέρω να ζω. Τα ζώα δεν γελούν. Κανένα ζώο δεν γελάει, όχι όπως ο άνθρωπος. Το Γέλιο για να υπάρξει χρειάζεται μια ιδιαίτερη ευφυία μια πνευματική ανωτερότητα. Σημαίνει πως μπορείτε να καταλάβετε την γελοιότητα μια συγκεκριμένης κατάστασης της ζωής. Ακόμη είναι μακράν η πιο έξυπνη η πλέον ιδιοφυής διευθέτηση εμποδίων η περαξηγήσεων. Τι είναι λοιπόν το Γέλιο?

* Το Γέλιο είναι η ξαφνική ανατροπή της εσωτερικής ορθολογιστικής προσδοκίας.

Οπως ένα λουλούδι στα χέρια ενός παιδιού



Δεν το πήρε μονο του το λουλούδι κάποιος το έβαλε εκεί. Το ίδιο γίνεται και με το γέλιο, δεν υπάρχει μόνο του εσείς πρέπει να το βάλετε στην καθημερινότητα σας, σε όλες τις καταστάσεις της ζωής σας. Το γελιο και η χαρά είναι επιλογή όχι αποτέλεσμα. Αυτό που σας κάνει η ζωή η κοινωνία είναι να σας πηγαίνει σε μια κατεύθυνση λογικά, ορθολογιστικά, αρχίζετε λποιπόν να προσδοκάτε πως τώρα θα γίνει αυτό η το άλλο και συνεχίζει αυτό να συμβαίνει συμφωνα με τις προσδοκίες σας. Ξαφνικά συμβαίνει μια ανατροπή μια απότομη μεταστροφή που δεν φανταστήκατε πως θα μπορούσε να συμβεί. Αυτό φέρνει το γέλιο. Πρόκειται καθαρά για μια εσωτερική διαδικασία της λογικής, της ορθολογιστικής σας προσδοκίας που ανατρέπεται απότομα. Αν συμβεί αυτό που προσδοκούσατε δεν υπάρχει ανατροπή και δεν υπάρχει γέλιο. Το γέλιο σας κάνει να ξεχάσετε την λογική να δείτε απο μια άλλη οπτική γωνία τα γεγονότα. Όταν γελάτε με την καρδιά σας σταματάει ο νους. Δεν μπορεί να γελάσει ο νους γιατί είναι δομημένος με σοβαρότητα με μιζέρια με κακομοιριά. Γι' αυτό το γέλιο δεν έρχεται απο το νου αλλά απο την καρδιά. Μια απο τις μεγαλύτερες ατυχής καταστροφές της ανθρωπότητας είναι πως έχει χάσει την επαφή με την καρδιά και έχει κάνει όλο τον κόσμο σοβαρό.

Το Γέλιο Φανερώνει Το Χαρακτήρα

Ενα πολύ σημαντικό πράγμα που πρέπει να θυμάστε πάντοτε είναι πως η εξέλιξη της ζωής λειτουργεί και αναπτύσετε μέσα απο πολικότητες, μέσα απο Πολικά Αντίθετα. Ισως μπορείτε να περπατήσετε μικρές αποστάσεις με το ένα πόδι, μπορείτε να σταθείτε αλλά δεν μπορείτε να τρέξετε...χρειάζεστε και τα δύο πόδια και καλή φυσική κατάσταση. Φανταστείτε έναν αετό με ένα σπασμένο φτερό μπορεί να σέρνεται αλλά δεν μπορεί να πετάξει. Τό ίδιο και η εξέλιξη της ζωής η ίδια η εξέλιξη της "Υπαρξης" χρειάζεται πολικά αντίθετα. Αγάπη και μίσος, γέλιο και θλίψη, ζωή και θάνατο. Χρειάζονται και τα δύο για να δημιουργηθεί ορμή για ζωή, διαφορετικά υπάρχει σιωπή. Θα αφήσουμε την αγάπη - μίσος για μια άλλη φορά και θα πούμε σήμερα για τα πολικά αντίθετα γέλιο - θλίψη και τα δύο όμως είναι επιλογή και δείχνουν τις εσωτερικές διεργασίες που γίνονται μια συγκεκριμένη στιγμή μέσα στην καρδιά ενος ανθρώπου. Στο πρόσωπο του βλέπεις την καρδιά του, στό γέλιο του βλέπεις την ψυχή του. Ομως το ένα αναιρεί το άλλο δεν μπορείτε να είστε και χαρούμενοι και σοβαροί. Θα είστε η το ένα ή το άλλο.

Το Γέλιο Είναι Κεφάλαιο, Η Σοβαρότητα Χρέος.

Το γέλιο είναι ζωή, η σοβαρότητα θάνατος. Ένα απο τα πιο σημαντικά πράγματα που λείπουν απο τη ζωή είναι το γέλιο, η χαρά ο ενθουσιασμός. Η σοβαρότητα είναι ένα είδος ασθένειας. Είναι η κατάθλιψη της ψυχής. Γνωρίζετε πως η κατάθλιψη είναι η ασθένεια του προηγούμενου αιώνα και ακόμη συνεχίζεται? Γνωρίζετε πως παρά το ότι υπάρχουν πάνω απο τριακόσιες θρησκείες, ναοί, εκκλησίες, τζαμιά, ψυχολόγοι και ψυχαναλυτές η πνευματική συνειδητότητα λείπει απο την γη? Ολοι αυτοί "οι ειδικοί" έβγαλαν απο την ζωή του ανθρώπου την χαρά το γέλιο τον ενθουσιασμό και τον έκαναν άρρωστο τον έκαναν σοβαρό. Μόνο οι άρρωστοι άνθρωποι είναι σοβαροί. Οι υγιείς, οι ολοκληρωμένοι δεν είναι, ποτέ δεν μπορούν να είναι σοβαροί. Δεν μπορούν να είναι καταθλιπτικοί. Η πνευματικότητα δεν μπορεί να ανθίσει στην ανθρωπότητα γιατί η σοβαρότητα την σκοτώνει. Αυτό είναι που πρέπει να αλλάξει για να ξαναβρεί ο άνθρωπος την χαμένη πνευματικότητα του, την χαρά της ζωής.

Το Χαμόγελο Είναι Ευγένεια Το Γέλιο Ευτυχία

Το γέλιο είναι η επαφή με την ανώτερη πευματικότητα με την ίδια την ζωή. Οταν βγάζετε το γέλιο απο την ζωή σας είναι σαν να ξεριζώνετε ένα ανθισμένο φυτό απο το έδαφος. Γρήγορα θα αρχίσει να ξεραίνεται, και τα λουλούδια του θα μαραθούν. Το πρόβλημα δεν βρίσκεται ούτε στο φυτό ούτε στο έδαφος αλλά στο διαχωρισμό τους. Το φυτό χρειάζεται τροφή για να ανθίσει σε χιλιάδες λουλούδια σε μια πανδαισία χρωμάτων, αρωμάτων σε μια έκρηξη ομορφιάς. το ίδιο και ο άνθρωπος αν του στερήσουμε το έδαφος, την επαφή με την πηγή της "Υπαρξης" ξεραίνεται. Η ικανότητα της επιβίωσης υπάρχει μέσα σε κάθε ανθρώπινο ον απο την στιγμή που γεννιέται, αλλά την τέχνη του να μετατρέπει την ζωή σε παιχνίδι, σε γιορτή, σε διασκέδαση, σε χαρά σε γέλιο αυτό πρέπει να το μάθει. Για μένα ζωή και ευτυχία είναι η υπέρτατη τέχνη του να μπορώ να μετατρέπω το ασήμαντο σε σημαντικό, το συνηθισμένο σε ασυνήθιστο. Είναι η συνεχής διαδικασία της μετατροπής του απίθανου σε πραγματικό.

Να είστε σαν την Μόνα Λίζα, να συνεχίζετε να χαμογελάτε ακόμη και με την πλάτη κολλημένη στον τοίχο.

Αυτό το χαμόγελο να το βάλετε στην καθημερινότητα σας και να μην δέχεστε να κάνετε τίποτε λιγότερο απο αυτό. Η σημερινή κοινωνία, οι θρησκείες και οι πολιτικές δομές έχουν καταδικάσει το γέλιο την χαρά την αγάπη. Εχουν κάνει την ανθρωπότητα καταθλιπτική και αγχωτική. Μόνο όταν η ζωή γίνει μια περιπέτεια ένα παιχνίδι ένας εκστατικός χορός μια μουσική ουράνια μόνο τότε μπορείτε να ξεφύγετε απο τα όρια του σώματος, της λογικής και του νου. Μόνο τότε μπορείτε να νοιώσετε την ύπαρξη του άπειρου. Μόνο τότε μπορείτε να προσευχηθείτε η να διαλογιστείτε. Ο άνθρωπος που δεν μπορεί να γελάσει είναι ανίκανος να προσευχηθεί. Η προσευχή όπως και το γέλιο δεν γίνεται με το νου αλλά με την καρδιά. Ο σοβαρός αυτός που δεν ξέρει να γελάει έχει μια καρδιά νεκρή. Δεν μπορεί να φτάσει στον Θεό και σαν τον αετό με το σπασμένο φτερό δεν μπορεί να πετάξει. Μόνο ο ολοκληρωτικά μεθυσμένος απο ευτυχία αυτός που γελάει μέσα απο την καρδιά του μπορεί να αγγίξει τον Θεό. Ο Θεός δεν είναι ψηλά ούτε μακριά.

Οταν Το "Εγω" Λείπει Ο Θεός Είναι Παρών

Οταν βλέπετε ένα μωρό να ξεκαρδίζεται στο γέλιο, Είναι έκει.

Οταν χάνεστε ολοκληρωτικά στην έκσταση της αγάπης, Είναι πιο κοντά απο ποτέ.

Οταν τραγουδάτε και η καρδιά πάλλεται απο χαρά και έκσταση, Αυτός Είναι στην καρδιά σας.

Όταν χορεύετε και χάνεστε στην μαγεία του χορού, μόνο ο Θεός μένει να χορεύει μαζί σας κανένας άλλος.

Οταν γελάτε και το γέλιο σας είναι ολοκληρωτικό, αν γελά κάθε κύτταρο του σώματος σας, μόνο Αυτός μένει να γελάει μαζί σας.

Το Εγώ δεν υπάρχει όταν γελάτε με την καρδιά σας. Και όταν το εγώ εξαφανίζεται, εμφανίζεται ο Θεός. Αυτό να το θυμάστε σαν μια Συμπαντική Αρχή. Οταν το εγώ λείπει ο Θεός είναι παρών. Δεν γίνεται να συναντηθούν. Η σχέση τους είναι σαν την σχέση του άσπρου με του μαύρου, σαν την σχέση του φωτός με το σκοτάδι. Οπου υπάρχει ασπρο εξαφανίζεται το μαύρο γιατί το μαύρο απλώς είναι η απουσία του άσπρου. Το σκοτάδι είναι η απουσία του φωτός. Δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν ταυτόχρονα και τα δυό. Το σκοτάδι είναι το εγώ είναι απουσία του Θεού, απουσία συνειδητότητας. Θα σας υπενθυμήσω πως ο Θεός δεν είναι πρόσωπο. Είναι η εμπειρία της ολοκληρωτικής έκστασης της απόλυτης συνειδητότητας. Γι αυτό σας λέω να γελάτε με την καρδιά σας, να ζείτε ολοκληρωτικά, να διακινδυνεύετε τα πάντα για την αγάπη, το γέλιο, την ζωή. Αν μπορέσετε να αλλάξετε τη σοβαρότητα σε γέλιο, την θλίψη σε χαρά, τον πόνο σε γιορτή τότε θα είστε ικανοί να μετατρέψετε τον θάνατο σε ζωή. Γι΄αυτό, μάθετε την τέχνη του γέλιου όσο ακόμη είναι καιρός, όσο προλαβαίνετε!

* Αν δεν ξέρεις να γελάς και δεν έχεις χρόνο να γελάς, πως ξέρεις ότι ζεις?

Αν μπορει να σχηματισει την νικη με τα χερια του αυτος ο μελαχρινος μεσιε που ζει σε μερη με αμφιβολλο μελλον, σκεψου εμεις... Επιθεση γαμω. Και μαλιστα ΓΑΜΩ τις επιθεσεις. Ποιο ποταμι μας παρασυρει, ποια ξεροκλαδα μας χτυπανε και ποια νερα μας πνιγουν ρε; Θα τα στραγγαλισω πριν με πνιξουν. Κι αν γλυστρανε και αποτυχω μεσα μου εχω στεγνωσει.. Θ'αραξω εκει μεχρι τις ηλιολουστες μερες που επονται. Σκασε και παρτο αποφαση. Ειναι δεν ειναι μακρυα, εγω τις βλεπω κοντα και τις φερνω κοντα. Κι ευτυχως δεν ειμαι μονο εγω που φοραω κυαλια. Κι αρχισε να θολωνει ηδη η εικονα. Μαλλον κοντευουν, μυωπια δεν εχω.

"Η επανασταση ειναι προσωπικο βιωμα του καθενος και οχι κοινωνικη προοπτικη. Ασχετα που καμια φορα περναμε καλα προσπαθωντας για το δευτερο.. Κ. Αναν."

Viva la revolution!~

Και καλο μας χειμωνα γιατι τωρα ηρθε :)

ΤΙΝΚ!

Μια βολτα γεματη μελαγχολια - οι αλλοι
χαμογελο σκετο χρυσαφι - τινκ!
ειμαι ηλιθιος - και χωρις ναρκωτικα
δειγματα κρισης ηλικιας - καταρριπτονται για παντα
τα χερια κατω και δεμενα - σοβαρεψου
νεες ηττες, νεες συντριβες - το θαυμα της ανακαλυψης και της αποκαλυψης
μιση χιλιαδα χιλιομετρα, μιση καληνυχτα - 1 μαγεία και θα γινουν(;) τιποτα;
δεν αποκαλυπτομαι - παραδινομαι γιατι δεν μπορουν να μου κανουν τιποτα
ενα ροζ ευχαριστω - ακομα θελω να ζησω 200 και 300 χρονια

Ο ανθρωπος με το που γεννιεται εχει καθε δικαιωμα να επιλεξει ποτε θα αποχωριστει απο την οικογενεια, να διαχωριστει, να γινει κατι καινουριο, να δημιουργησει χωρις να τον συγκρατουνε, να ανοιξει το στηθος του και να βγουν χιλιαδες χρωματα, και μ'αυτα τα χρωματα να σηκωσει το μεσαιο δαχτυλο, να βγαλει την γλωσσα εξω και να τα κανει ολα ΛΙΜΠΑ. it blooms.
αντε να φευγω τωρα...

Οι γονείς ήταν σε διάσταση

Οι γονείς ήταν σε διάσταση (σπάνιο!).
Τον έναν παππού τον έλεγαν Άρη.
Τον άλλον Ηρακλή.

Για να μην τα πολυλογούμε, όταν είσαι σε διάσταση με τον/την σύζυγο, ο οργανισμός σου παράγει μεγάλες ποσότητες εγωισμού, μέσα στον οποίο βυθίζεται αργά και σαδιστικά η λογική. Έτσι, για να μη χαλάσει το χατίρι καμιάς από τις δυο πλευρές, ο μικρός βαφτίστηκε Άρης-Ηρακλής και όλοι έμειναν ευχαριστημένοι που κανένας δεν έμεινε ευχαριστημένος.

Δε θέλει και πολύ μυαλό για να φανταστεί κανείς ότι επί σειρά ετών οι συμμαθητές φώναζαν το μικρό με το εκάστοτε σκορ του ποδοσφαιρικού αγώνα των ομώνυμων ομάδων. Έτσι, για κάποιους μήνες ήταν ο «τρία-ένα», μετά το ματς του δεύτερου γύρου μετονομαζόταν σε «δύο-ένα» και τον άλλο χρόνο, αν ήταν άτυχος, συμβιβαζόταν με το ταπεινωτικό για όνομα ανθρώπου «μηδέν-μηδέν».

Αυτό μέχρι τη χρονιά που ο Άρης αντιμετώπισε έναν διαλυμένο οικονομικά και διοικητικά Ηρακλή και του έριξε πέντε γκολάκια, χωρίς να φάει ούτε ένα. Την επόμενη μέρα ο μικρός ήταν ο «πέντε-μηδέν» και την μεθεπόμενη (δεν ήθελε και πολλή φαντασία) μετονομάστηκε σε «Χαβάη».

Ο δύστυχος Χαβάη άντεξε μόνο μια βδομάδα. Την Παρασκευή μπήκε καθυστερημένα στην τάξη και άρχισε να μοιράζει στους συμμαθητές του μικρά χαρτάκια σε στυλ «πατέρας στη φυλακή, μάνα στην πρέζα, 17 αδέλφια» κλπ.

To τι έγραφαν αυτά τα χαρτάκια, κανείς δεν έμαθε ποτέ. Πέντε λεπτά αργότερα, μια τεράστια έκρηξη κατεδάφισε ολόκληρη την τάξη, συμπαρασύροντας στο θάνατο καμιά 25αριά «αγγελούδια» (θάνατος σε όσους χρησιμοποιούν υποκοριστικά τύπου «τα ματάκια του», «η αδελφούλα του» και «η τραυματισμένη παιδική ψυχούλα του», για να πουλήσουν συναίσθημα).

Την ίδια Κυριακή η ομάδα του Άρη εμφανίστηκε στο γήπεδο με μαύρα περιβραχιόνια σε ένδειξη πένθους για το συμβάν. Η ομάδα του Ηρακλή, αντίθετα, εμφανίστηκε χωρίς σώβρακα γιατί η οικονομική κρίση είχε φτάσει στο απροχώρητο.


Κωστάκης Ανάν, από το βιβλίο
Η τελική λήθη (δε φάιναλ θολούθιον)

Της Ανωμαλιας

Ήμουν πεσμένος χάμω, σ' ένα θεοσκότεινο δωμάτιο, κρατώντας στο χέρι μια λίμα. Σηκώθηκα αλαφιασμένος. Πως βρέθηκα εδώ; Έφτασα ψαχουλεύοντας στον τοίχο και μετά από κάμποση ώρα σε έναν διακόπτη. Άναψα το φως. Το δωμάτιο είχε μέσα 120 κουτιά ζαχαροπλαστείου και έμενα. Υπήρχε μια σιδερένια πόρτα στην άκρη του δωματίου. Έτρεξα προς το μέρος της και προσπάθησα να την ανοίξω. Ήταν κλειδωμένη. Κοίταξα τα κουτιά. Άνοιξα το πρώτο. Ήταν γεμάτο από γλυκά σοκολάτας με φουντούκι σε αλουμινόχαρτο. Το ίδιο και το δεύτερο και το τρίτο. Σε ένα από αυτά βρήκα ένα κασσετοφωνάκι. Πάτησα το play. Μια βραχνή υπόγεια φωνή άρχισε να μιλάει : «Γιώργο… Τόσα χρόνια σου άρεσε να συνάπτεις ερωτικές σχέσεις με ανήλικες… Ήσουν fan του πρωκτικού και του spanking… Σου άρεζε ο Μαζωνάκης και συχνά παρακολουθούσες ειδήσεις του Star…Τώρα ήρθε η ώρα να εξιλεωθείς για όλες αυτές τις ανωμαλίες σου… Για να ανοίξει η πόρτα και να βγεις από αυτό το δωμάτιο πρέπει να κάνεις κάτι που ούτε είχες φανταστεί… Βλέπεις την λίμα στα χεριά σου και τα γλυκά γύρω σου; Θυμήσου το όνομα τους και θα καταλάβεις τι πρέπει να κάνεις… Let the games begin!!»

«Ανώμαλα!» Αναφώνησα. Τα γλυκά ήταν ανώμαλα. Πλακά μου κάνει σκέφτηκα, και άρχισα να τα λιμάρω. Μετά από πολλές ώρες ίσιωσα και το τελευταίο ανώμαλο. Άκουσα την πόρτα να ξεκλειδώνει αυτόματα. Έτρεξα και με το που την άνοιξα, δυνατό φως μπήκε στο δωμάτιο. Έτριψα τα μάτια μου μέχρι να συνηθίσουν και κοίταξα έξω. Ήμουν στην μέση του πουθενά. Γύρω μου βουνά, δέντρα και στέπα. Όπως πήγα να βγω, κλώτσησα κάτι. Κοίταξα κάτω. Ήταν ακόμα ένα κασσετοφωνάκι. Το σήκωσα και πάτησα το play. «Γιώργο… Μην νομίζεις ότι όλα τέλειωσαν… Όπως βλέπεις στα πόδια σου έχεις δεμένη μια άθραυστη αλυσίδα(εσείς δεν το είχατε δει γιατί τώρα μου ήρθε και βοηθά στο storyline). Έχει μήκος 360 χιλιόμετρα… Ακριβώς όσα χρειάζεσαι για να φτάσεις στα άνω Μάλια. Όταν φτάσεις εκεί θα ανοίξει και θα είσαι ελεύθερος. Αλλά δεν θέλω για σένα μόνο ποδαρόδρομο… It would have been too easy… Έχεις ακόμα εκείνη την λίμα στα χεριά σου… Μπροστά σου εκτείνεται το ορεινό οδικό δίκτυο Κρήτης… Πίστεψε με… Δεν ήταν ποτέ ίσιο… Μουχαχαχαχαχ… Let the games begin!!!» Όχι ρε πούστη...

Ξαφνικά ακούστηκε το A hard day’s night να σκάει δυνατά κοντά στ’ αυτί μου. Πηρά βαθιά ανάσα, άνοιξα τα μάτια μου και προσκύνησα τους Beatles και το ξυπνητήρι του κινητού μου που με έβγαλαν από όλη αυτή την ανουσιότητα. Όχι τίποτα άλλο αλλά μετά από 360 χιλιόμετρα λιμαρίσματος, χώμα θα πήγαινα στην δουλεία.

Το Saw 5 που είδα το προηγούμενο βράδυ στο σινεμά τελικά κατάφερε να με τρομάξει στον ύπνο μου. Σηκώθηκα, ντύθηκα, φόρεσα ένα τσίλικο άσπρο παντελόνι και μια μαύρη μπλούζα με ένα γαϊδούρι μπροστά, μπήκα στ' αμάξι, άνοιξα το ράδιο, πάτησα 6 φορές και πολύ γρήγορα το κουμπί CD λες και απευθυνόμουν σε κλειτορίδα, γιατί όπως είπα κι εγώ «Όχι και Φαραντούρη ρε φιλέ πρωινιάτικα», και με ένα πολύ γλυκό, ερωτικό τραγουδάκι που όλοι κατά καιρούς έχουμε αφιερώσει στους έρωτες μας ξεκίνησα για την δουλεία. Το I wanna be your dog των Stooges.

Ήταν 28 Οκτώβρη και περιμέναμε ένα μαζικό ντου στο μαγαζί με το που τέλειωνε η παρέλαση. Όπως και πέρυσι ήταν σίγουρο ότι θα γέμιζαν 180 τραπέζια μέσα σε περίπου τεσσεράμισι δευτερόλεπτα. Στο μίτινγκ της προηγούμενης μέρας ζήτησα επίμονα να ονομάσουμε την 28ης, «παρτούζα day» και να σερβίρουμε σαμπανιέρες με γαλλικό καφέ και καλαμάκια στα τραπέζια με είσοδο κατ’ άτομο 10€ για να λυθούν όλα μας τα προβλήματα αλλά όλως περιέργως δεν εισακούστηκα όσο καλή ιδέα και αν μου φάνηκε. Όποτε τρέχαμε 20 άτομα σαν τρελοί που έχουν δυσθεώρητα μεγάλους δονητές στον κώλο τους. Το άσπρο μου το παντελόνι πηρέ καφέ αποχρώσεις από ένα μπρίκι με σοκολάτα και την φράση «δεξιά ρε μαλάκα κλείνει ο ατμός» να κάνει γκελ δεξιά-αριστερά στο κεφάλι μου. Κάπου εκεί πέταξα στην λίστα που μέχρι εκείνη την στιγμή έπαιζε Vaya Con Dios, το seven nation army που τόσο ωραία ταίριαζε με το παραλλαγής πια παντελόνι μου και δόξα τον θεό κάνεις δεν φάνηκε να ενοχλείτε.

Μετά λοιπόν από ένα ακατάπαυστο πανηγύρι 4 ωρών που ήθελε καρμπυρατέρ στα πόδια, γερό στομάχι και γερά πνευμόνια, έκατσα να στρίψω ένα καφέ και να πιω ένα τσιγάρο και εγώ σαν άνθρωπος να ηρεμήσω. Αλλά σαν να μην έφταναν όλα αυτά, σαν να μην έφταναν οοοολα αυτά κύριες και κύριοι, ήρθε στο μαγαζί να πιει καφεδάκι ο Κοσμάς κι έκατσε διπλά μου στο μπαρ.

Ο Κοσμάς, 60 χρονών, παντρεμένος χρόνια, χαμένος γιος σε αυτοκινητιστικό, χωρισμός αμέσως μετά, κατεστραμμένη ψυχολογία έκτοτε, μας έλεγε ότι ήταν έκπτωτος πρίγκιπας της Μολδαβίας με κάστρα και κτήματα. Ταξιτζής ήταν ο άνθρωπος βεβαία αλλά εμείς κάναμε την πάπια. Ο Κοσμάς λοιπόν μια μέρα μετά από κάνα δυο χρόνια που είχε χωρίσει, παντρεύτηκε μια ψηλή πανέμορφη ξανθιά, την Γιολάντα. Τελικά έμαθε ότι πρώτα την λέγανε Χαρίλαο, αλλά αυτό συνέβη αφού παντρεύτηκαν και του έγραψε το σπίτι στην Δελφών. Τραβελομπιχτης άθελα του ο Κοσμάς αλλά σένα κόσμο γεμάτο αιδοιασμους, ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος. Βγήκε και στην Τατιάνα για τα 15 λεπτά δημοσιότητας που έγιναν τελικά 3 εκπομπές γιατί πουλαει η παρακμή, ω ναι πουλαει, και αφού πουλήθηκε κομμάτι, κομμάτι, πηρέ και 10 χιλιάρικα στο χέρι , μπας και πάρει μετά τίποτα πίσω από τα κομμάτια που κοψοχρονιά έδωσε στα ΜΜ εξημέρωσης. Τώρα ηρεμεί μόνο όταν κοιμάται, και κάθε του πρόταση είναι γεμάτη τύψεις, «γαμωτο» και «θα ‘πρεπε».

Βασικά όλο αυτό ήταν εισαγωγή. Λίγο μεγάλη βεβαία αλλά δεν πειράζει.

Εκεί που ήθελα να καταλήξω ήταν ότι μετά από οοοολα αυτά κύριες μου και κύριοι είχα τον Κόσμα να μου μιλάει για την Ρωσιδούλα ετών 25 που μόλις λογοδόθηκε, που είναι ξετρελαμένη μαζί του, και μέθυσε τις προάλλες, και πήγανε σπίτι, και του είπε «θέλω να μου τα κάνεις όλα σήμερα» και πήγε να την γαμίσει παρά φύσει, αλλά δεν έχει καλή στύση τελευταία, «το ξέρω εγώ όμως από το άγχος είναι», και δεν έμπαινε, όσο λιπαντική κρεμά και αν τις είχε βάλει στην κωλοτρυπίδα της.

ΟΙ BEATLES ΦΤΑΙΝΕ ΓΑΜΩ ΤΗΝ ΤΡΕΛΑ ΜΟΥ ΠΟΥ ΜΕ ΞΥΠΝΗΣΑΝ ΑΠΟ ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΜΟΝΑΔΙΚΟ, ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟ, ΥΠΕΡΟΧΟ ΟΝΕΙΡΟ.
Ζεεεν… Ωμμμμμ….

Δεν ξερω τιποτα

Μονο ενα ξερω. Οτι τα καλυτερα θα ερθουν. Ειναι στο δρομο. Δαιδαλωδη δρομο αλλα θα ερθουν.

3 Ινδιανοι Αστορες (Κωστακης Αναν)

Μια φορά και έναν καιρό, ήταν τρεις ινδιάνοι άστορες, που ήταν φίλοι καρδιακοί και όλη μέρα τους έβλεπες μαζί να τριγυρνάνε εδώ και εκεί. Ένα πρωί, οι τρεις φίλοι περπατούσαν στο δάσος και σιγοσφύριζαν έναν παλιό σκοπό, όταν ξαφνικά, σε ένα ξέφωτο, βρήκαν μια παλιά, παρατημένη άλφα-βήτα. Την κοίταξαν από ‘δω, την κοίταξαν από ‘κει, στο τέλος κοιτάχτηκαν μεταξύ τους και δεν χρειάστηκε να πουν λέξη.

Ο πρώτος πήρε ένα «κ» και από τότε ζει στις λίμνες και στα δάση και έχει μεγάλη φουντωτή ουρά.

Ο δεύτερος πήρε ένα «μ» και από τότε επισκευάζει τα υδραυλικά και τοποθετεί κλιματιστικά στα σπίτια του κοσμάκη.

Ο τρίτος ο καλύτερος ήταν και ο πιο άπληστος. Πήρε ένα «γ», ένα «ξ», ένα «λ» και όσα φωνήεντα χωρούσαν στις τσέπες του και έφυγε βιαστικά.

Για μέρες προσπαθούσε να γίνει και αυτός κάτι, σαν τους δύο φίλους του, αλλά μάταια. Σ’ αυτό τον κόσμο δεν υπάρχει χώρος για ξελογάστορες...

Απο την τελικη ληθη (δε φαιναλ θολουθιον) / Κωστακης Αναν / εκδοσεις Βαβελ

Campari cola στιμενο λεμονι

Φυσάς, ξεφυσάς… Φυσάς, ξεφυσάς…

Βαριές ανάσες, σκιές θαρρείς που σου τρυπάνε το στήθος και βγαίνουν από πίσω.

Θα χάσω και το τελευταίο ίχνος ανθρωπιάς μου φαίνεται… Το μυαλό δεν στροφάρει όπως πρέπει… Χάνει στροφές, βρίσκει καινούριες… Αστάθεια σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του… Κάτι αδιόρατο σου δείχνει τρόπο να μπαλαντζάρεις.

«Και μετά τι, ρε;» Εξανίσταται το είναι σου. «Πάλι τα ίδια; Καλυτέρα να εγκαταλείψω τα εγκόσμια μου φαίνεται.» Το τελευταίο το λες με φόβο ψυχής…

Αυτό όμως σαν γλυκιά μανά συνεχίζει να σου ψιθυρίζει στ’ αυτί.

«Δράσε έτσι… κρύψου… περίμενε την κατάλληλη στιγμή… Παρακολούθα… Αφουγκράσου… Κι ας είναι ψέμα είναι μικρό, πες το, μην ρισκάρεις… μην πολεμάς… Κάνε μόνο όταν το μυαλό σου είναι σίγουρο… Να θυμάσαι ότι πάντα η κάρδια υπερβάλλει… Μην τα λες όλα… Φτιάξου λίγο πως είσαι έτσι… Φόρα αυτό το γαμίδι κι ας μην νιώθεις άνετα… βγες εκεί και μ’ αυτούς, είναι καλά δικτυωμένοι… κάνε τουμπεκί και θα βγάλεις κάνα φράγκο παραπάνω, μην αγχώνεσαι… μισό κιλό ιδεολογία και λίγο από το εγώ σου πάτησες αλλά δες ποσά πήρες, τι κατέκτησες, ποσό θα σε βοηθήσει να φτιάξεις το μέλλον σου, ζαχαρώσου, μην δημιουργείς, κατανάλωσε, εδώ είναι καλά… ησύχασε…» Και καθώς κουρνιάζεις αυτό σ'αγκαλιάζει… Και καθώς ηρεμείς και μένεις μονός σε καταπίνει…

Κι αμέσως μετά παίρνεις τις διδαχές του και τις δοκιμάζεις πάνω σου… Λες ψέματα στον εαυτό σου… Τον δικάζεις κάθε μέρα και τον αθωώνεις πανηγυρικά και πραγματικά νιώθεις καλυτέρα…

«Ένστασης κύριε πρόεδρε! Το Land Rover μου δεν παραγκωνίζει διόλου τα αναρχοκομουνιστικά μου συναισθήματα!»

«Κύριε δικαστά άμα δεν έλεγα στην γυναίκα αυτή ότι ήθελε να ακούσει τότε πως θα άγγιζα το τρυφερό της αιδοίο;»

«Κυρία πρόεδρος με απασχόλησε πολύ στο παρελθόν η φιλιά, το χιούμορ, ο σαρκασμός, η ελευθερία, ο λόγος, τα μάτια, η θάλασσα, η ειλικρινά, η γοητεία, ο άνεμος, ο έρωτας, η ψυχή, το χρώμα, ο ήλιος, το χαμόγελο, η ηρεμία αλλά και η απογοήτευση, ο θάνατος, η απώλεια, το μαύρο, η συνήθεια, η γκρίνια, ο χαμένος χρόνος, η λήθη, το κρύο και η μοναξιά. Κατέληξα όμως με την βοήθεια των γύρω μου στο συμπέρασμα ότι όλα αυτά απογυμνώνουν την ψυχή σου, διχάζουν το μυαλό σου, και σ’ αφήνουν βορά στα δόντια του καθενός. Τα παρέδωσα τα όπλα σας τ’ ορκίζομαι πριν από χρόνια.. Γι’ αυτό δικαιολογήστε τον υπέρμετρο ορθολογισμό μου που αυξάνεται όσο μεγαλώνω. Δικαιολογήστε το σιχαμένο και ανύπαρκτο χιούμορ μου. Μην απορείτε που μου είναι δύσκολο να μιλήσω ανοιχτά σε έναν άνθρωπο όσο κι αν τον εκτιμώ. Κι αυτά τα σωληνάκια που τρυπάνε τις φλέβες μου τα βλέπετε; Ξεκινάνε από μια τηλεόραση, έναν υπολογιστή με ιντερνέτ, στο άλλο φύσανε κάποιοι «φίλοι» μου, στο διπλανό κατουράει μια γκόμενα με δήθεν προβληματισμούς και δήθεν εμπειρίες που μ’ αγάπησε πολύ, λίγο πριν ξεφτιλιστούμε παρέα, σε εκείνο φύσουν λούμπεν πολιτευτές που με χαρά τους έβαλα εκεί που βρίσκονται να μην σκύβουν ποτέ το κεφάλι και να μην ζητάνε ποτέ μια συγγνώμη για τα λάθη τους και εξόφθαλμα να μου φέρονται σαν ζώο και να Ευφραιμ-ουν την ψυχή μου.

Σ’ εκείνο ήταν η φαμίλια μου αλλά κάπου στο δρόμο τους έχασα λόγω διάστασης απόψεων…

Το τελευταίο μόνο τρυπάει το αριστερό χέρι και καταλήγει στο δεξί. Έτσι θα είμαι και λίγο αυτάρκης αν τελειώσουν ποτέ τα υπόλοιπα...»

Και καταληγοντας... Τι μ'επιασε και γραφω τετοιες πεσιμιστικες μαλακιες θεε μου. Τι στον πουτσο... Ενα campari, cola, στιμενο παρακαλω, μια μαλακια να με δερνει, και 2 καλα στριμμενα τσιγαρα και γρηγορα μαλακα που καθεσαι και με κοιτας κολλημενος στον καθρεφτη.

Όποιον και να ρωτήσετε, θα σας πει ότι δεν είμαι και πολύ καλός άνθρωπος. Δεν ξέρω τι σημαίνει αυτή η λέξη. Πάντα συμπαθούσα τους παλιανθρώπους, τους παράνομους και τα ρεμάλια... Δε τα γουστάρω εκείνα τα καλοξυρισμένα αγοράκια, με τη γραβάτα και την καλή δουλειά. Μου αρέσουν οι απελπισμένοι άνθρωποι, οι άνθρωποι με τα σπασμένα δόντια, τα σπασμένα μυαλά και τους σπασμένους τρόπους. Αυτοί με ενδιαφέρουν. Είναι γεμάτοι εκπλήξεις και εκρήξεις. Για μένα οι έκφυλοι έχουν περισσότερο ενδιαφέρον απο τους αγίους. Οι αλήτες με ξεκουράζουν, γιατί και γω αλήτης είμαι. Δε γουστάρω τους νόμους, τη θρησκεία, την ηθική και τους κανόνες.

Δε γουστάρω να με φορμάρει η κοινωνία στα μέτρα της...

Τσαρλς Μπουκόφσκι

The D

_Σε ξύπνησα;
_Ε,ε...κοιμόμουν..
_Προσπαθούσα να γράψω αυτό που μου ζήτησες. Είναι μπερδεμένο στο χαρτί. Δεν μπορώ
_Δεν πειράζει. Γράψε ότι θέλεις.
_Είναι σαν να βουτάω από έναν ψηλό γκρεμό. Καθόμουν κι έβλεπα τον ήλιο και μετά πήδηξα. Πέφτω με ορμή προς τη θάλασσα και σκίζω τα νερά της σαν ρουκέτα. Συνεχίζω με την ίδια δύναμη προς τον βυθό. Τα νερά γίνονται αποπνικτικά ζεστά ενώ εγώ τρυπάω πια τον πάτο. Όσο πάω, συνειδητοποιώ πως πλησιάζω με μεγάλη ταχύτητα στο κέντρο της γης.....κι εκεί δεν ξέρω τι να κάνω. Τι θα γίνει όταν φτάσω εκεί;
_Πω, πω ρε συ, όνειρο ειναι αυτό;
_Όχι, αυτό που θέλω να γράψω, αλλά μου βγαίνουν άλλα, πλουμιστά στην πορεία.
_(μικρό νυσταλεό γελάκι) Κοιμήσου.
_Καληνύχτα

Στα ονειρα θα μεινουμε μωρο μου το ξερεις...;

Κι αν βρεθουμε ποτε, πραγμα απιθανο

θα ειναι σαν ονειρο..

Και ποσο λιγο θα κρατησει

αναπαντεχα λιγο

λυπαμαι που το λεω αλλα αναπαντεχα λιγο

εκτος αν αυτο το κατι που κινα τα νηματα

γκρεμισει το συμπαν και το ξαναπλασει

γιατι οπως ειναι φτιαγμενο τωρα

στα ονειρα θα μεινουμε μωρο μου το ξερεις...;

Πάντα εσύ τ’αστεράκι καί πάντα εγώ τό σκοτεινό πλεούμενο
Πάντα εσύ τό λιμάνι κι εγώ τό φανάρι τό δεξιά
Τό βρεγμένο μουράγιο καί η λάμψη επάνω στά κουπιά

Πάντα εσύ τό πέτρινο άγαλμα καί πάντα εγώ η σκιά πού μεγαλώνει
Τό γερτό παντζούρι εσύ,ο αέρας πού τό ανοίγει εγώ
Επειδή σ’αγαπώ καί σ’αγαπώ
Πάντα Εσύ τό νόμισμα καί εγώ η λατρεία πού τό
Εξαργυρώνει.

Sad eyes that touched my heart... Pretty girl with a crooked smile...

Rock my universe

-Ηταν πολλες οι φορες που ηθελες να αλλαξεις,αλλα θυμισε μου ποτε ηταν η τελευταια φορα που σε ικανοποιησε η προσπαθεια σου;

-Οταν συνιδητοποιησα την ομορφια της λεξης ΛΙΜΠΑ.

ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΕΝΤΑΣΗ ΣΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ; ΓΙΑΤΙ ΦΥΤΟΖΩΕΙΣ ΑΝΘΡΩΠΕ ΜΟΥ; ΡΙΣΚΑΡΕ ΛΙΓΟ, ΓΙΝΕ ΛΙΓΟ ΡΟΜΠΑ, ΑΥΤΟΣΑΡΚΑΣΟΥ, ΚΑΝΤΑ ΟΛΑ ΛΙΜΠΑ, ΔΩΣΟΥ ΛΙΓΟ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ, ε δωσου τελειως δωσε τα παντα παραδωσου λυτρωσου γαμησου αλλα νιωσε ελευθερος επιτελους κατακερματισου και ξαναμαζεψου χωρις φοβο. ΟΥ.


....

-Ρε συ Παντελη ειδες το μαλλι του "ταδε"; Ρε τον fake-emo.. Εσυ Γιωργο τι εισαι;
-Τι εννοεις;
-Τι εισαι ρε παιδι μου; Emo,trendy, καγκουρας, μεταλλας;
-Τι να σου εξηγησω τωρα; Δεν ειμαι τιποτα. Δεν ακολουθω κανενα δρομο, απλα χαρασω τον δικο μου.
-Α! Δηλαδη εισαι alternative σαν κι εμενα!
-Λυπαμαι που σε απογοητευω μικρη μου αλλα ουτε alternative ειμαι. Ο Γιωργος ειμαι..


....

ΘΕΣΗ

....

Μια Ωραια Ατελειωτη Αρχη

Ο Καρολος ήταν περιπτωση. Από κεινους τους ανθρώπους που νομίζεις ότι θα πεθανουν από την πρεζα και την καταθλιψη αλλά που και που σου σκαγε εκεινο το αλαζονικο χαμογελακι και αναρωτιοσουν μηπως μας έχει πιάσει κοροιδα ολους και πηγαινει για πλανηταρχης. Ειχε πιάσει το πεζοδρομιο της Αγγελακη και το κατεβαινε χαλαρα. Οδευε προς το Lucky η προς το Θερμαικο. Ούτε αυτός ηξερε θα μαθαινε στην διαδρομη. Όπου στριβαν τα ποδια του. Βρηκε μια γιαγιουλα μπροστα του να προχωραει αντιθετα από αυτόν. Όπως πηγε να την προσπερασει αυτή τον επιασε από τον γιακα, και τον τραβηξε προς τα πάνω της. «Μας πηραν το railgun από το παταρι» του ψιθυρισε στ’αυτι .

Ο Καρολος κοκαλωσε. Ήταν κοκκαλο από πριν επειδη επιδιδοταν συχνά στο σπορ της απιθανης καταπωσης αλκοολ αλλά τώρα ενιωσε τα ποδια του να μουδιαζουν, τ’αρχιδια του να μουλιαζουν (αυτό μαλλον συνεβη επειδη κατουρηθηκε πάνω του 10 λεπτα πριν) αλλά τώρα ενιωθε και τον αερα να καιει σαν λιβας και τον ειχε λουσει και ένας καταραμενος ιδρωτας που μυριζε οινοπνευμα. Κι εφυγε...


....

Ζειμπεικικο Μπλουζ

Βρε αφού το ξέρω πως με θες
Αυτή τη νύχτα ταιριαχτά όλα θα πάνε
Βρε έλα πέστα μου και γιατί δε μου τα λες
Αφού μ' αυτό το παραμύθι κι παπάδες ‘μολογάνε


Μαστούρα και γλυκιά βραδιά
Όχι μικρό μου τίποτα μη σε φοβίζει
Βρε έλα πέστα μου και γιατί δε μου τα λες
Ασε τη νύχτα να μας πάει και για μας ν' αποφασίζει


Φοβάσαι μήπως και θιχτείς
Αφησε λίγο το κορμί σου να σε πάει
Βρε έλα πέστα μου και γιατί δε μου τα λες
Της ηδονής την ώρα κούκλα μου κανένας δεν μιλάει...


...


Μακαρι να μην γυρνουσα ποτέ από κει… Δεν μπορώ να ανταλαξω την ηρεμια μου με κανενα ταραγμενο μυαλό που ταρασει και το δικο μου… Κυματα... Θαλασσες… Ανασες βαθιες που δεν σε πνιγουν… Συμπαντικα μηνυματα λαμβανονται πεντακαθαρα.. Γείωση… Ένα με την φυση… Αντε γαμηθειτε εσεις που δεν την σεβεστε… Αντε και γαμηθειτε…
Παταω τερμα γκαζι σε ουρανο ανοιχτο…