Venceremos

Τα τελευταια χρονια αποφευγαμε ο ενας τον αλλον συστηματικα. Ειχε παρει την αποφαση να μην με ξαναδει κι εγω σαν εγωιστης που ημουν δεν την ξανακυνηγησα. Μια ηλιολουστη μερα κατεβαινα την Αγγελακη με τ'ακουστικα στ'αυτια, με αργο, σχεδον χορευτικο βημα και μετρουσα τις τετραγωνες πλακες του πεζοδρομιου πηδωντας απο την μια στην αλλη. Ωσπου σηκωσα το βλεμμα μου και την ειδα... Ωχ... Σκεφτηκα. Εσκυψα το κεφαλι μηπως και δεν με δει σαν τις στρουθοκαμηλους που βαζουν το κεφαλι στο χωμα αφηνοντας εκτεθειμενο το κωλαρακι τους που προσφερεται για αμετρητα πισωκολλητα. Εστρεψα και βγηκα στον δρομο για να περασω απεναντι. Δεν ειχα καταλαβει οτι με ειχε δει κι αυτη ακριβως την επομενη στιγμη που την ειδα εγω και το μυαλο μου προσπαθουσε να αποκλεισει ενα τετοιο ενδεχομενο. Το παραδοξο ειναι οτι αντεδρασε με τον ιδιο τροπο. Εσκυψε το κεφαλι και πηγε να περασει απεναντι. Φτασαμε στο απεναντι πεζοδρομιο την ιδια στιγμη. Πηγαμε να προχωρησουμε και βρεθηκαμε ξαφνικα προσωπο με προσωπο. "Οχι ρε πουσ..." Η φραση της κοπηκε εκει. Ενα μεγαλο πιανο με ουρα ειχε μολις προσγειωθει πανω στην τυχη μου, στο μισο μετρο απο μενα! Ακολουθησε ενα μεγαλοπρεπες "ΓΚΛΑΝΚ" και πολλα "τλικ", "τλικ", "τλικ" απο τα πληκτρα που σκορπιζαν δεξια κι αριστερα. Μεγαλη κωλοφαρδια θα ελεγα.Αμα το πιανο κουνουσε λιγο την ουρα του θα βρισκομουν κι εγω φυτεμενος σ'ενα πεζοδρομιο, πραγμα λιγακι στεναχωρο αν και παντα μου αρεζε να παιζω πιανο, εστω κι αν ηξερα μονο τα καλαντα.

Επιτελους λοιπον, πεθανε η τυχη μου! Συνεβη αυτο που αποζητουσα εδω και καιρο. Η τυχη μου που ποτε δεν μου εδωσε σημασια, ριχνοντας μου μια τελευταια ματια, τωρα θα δινει σημασια μονο σε πλακακια πεζοδρομιου! Καιρος για να πιασουν δουλεια οι απογονοι της. Τοσες φορες που το καναμε ειχαμε γεννητουρια. Ερωτευμενοι σχιζοφρενεις. Γουσταρα τοσο πολυ που το διατυμπανουσα παντου. "ΓΑΜΩ την τυχη μου...". Τουλαχιστον υπολογιζα οτι τα παιδια θα δινουν την ιδια σημασια και στους δυο γονεις.

Μαζεψα την ομαδα κρουσης και τους εδωσα οδηγιες συμφωνα με το σχεδιο επιθεσης αφου τους εβαλα σε σειρα. Πρωτα το μυαλο, υστερα η εμπνευση, μετα η καρδια, χερια και ποδια, το παθος, και τελευταια αλλα καθολου καταιδρωμενη η ευγενη βλακεια! Οδηγος μου ολα αυτα τα χρονια θα οδηγουσε για αλλη μια φορα το Steyr με τον προσωπικο μου στρατο. Με τις ηγετικες ικανοτητες που διεκριναν τον ελληνα John Rambo δηλαδη εμενα, ο κοσμος διψουσε για λογο ανυψωτικο!

"Αλανια μου", ειπα, "ηρθε η ωρα να κατατροπωσουμε την αμερικανικη αρμαδα! Δεν υπαρχει αμερικανικο ονειρο. Υπαρχει το δικο μου ονειρο και απαγορευεται να εχει το ιδιο ονομα με το ονειρο οποιουδηποτε αλλου. Γιατι ειναι δικο μου. Ειναι αυτο που θελω εγω και δεν τιθεται θεμα συγκρισης. Αν ονειρευομαι ακριβως τα ιδια πραγματα με ολους τους αλλους τοτε με εχει κατασπαραξει καποιο συστημα, ζηταω οτι μου επιβαλει αυτο και δεν δεχομαι κανενας να μου επιβαλει οτιδηποτε! Θελω το μεταλλικο εξωτερικο ενος κρανους για τασακι. Το θελει κανεις αλλος; Οχι πειτε. Το περιμενα... Γι'αυτο σας λεω λοιπον. Το ονειρο ειναι δικο μου! Ηρθε η ωρα κι αυτη τη φορα η τυχη ειναι με το μερος μας! Θα νικησουμε!"

Το μυαλο με γιουχαϊσε για το ηλιθιοδεστατο παραδειγμα με το τασακι αλλα εγω, με την βοηθεια της βλακειας , ειχα δειξει αυτο που ηθελα! Οτι μπορεις να ονειρευεσαι για το παραμικρο. Ακομη και για κατι τοσο μικρο και φτηνο που ομως αν το αποκτησεις και σε ανακαλυψουν θα τρεχεις σε στρατοδικια για μιση ντουζινα χρονια. Τα παντα ειναι ετοιμα για σπορα στο ονειρικο σου πεδιο. Πεδιο μαχης. Και το ρισκο τους ειναι ολη η καυλα. Ιδρωτας, αγωνια, πεταδην και η χαρα της αποκτησης! Στοιχειωδες!

Αλλα φυτευεις ονειρα στο πεδιο σου, οχι το κεφαλι σου στο μαξιλαρι. Ουτε κουκουλωνεσαι μεχρι πανω για να χασεις την επαφη σου με τον κοσμο και να πνιγεις μαζι με οτι σε ποναει. Με το μαλακα το γκομενο, το μαλακα το αφεντικο , το μαλακα τον εαυτο σου. Εχεις πολυ καλυτερα πραγματα να κανεις. Power Yoga, ζαχαροπλαστικη, τσαπαρι, ονειρα.. και με την βοηθεια της τυχης δημιουργεις, ξεφευγεις... Φτιαχνεις την δικη σου πραγματικοτητα. Φτιαχνεις φτερα και τ'ανοιγεις λιγακι.. Με κοπο..

Το τσοπανοσκυλο ακολουθουσε για αγνωστο λογο μια κισσα. Με αργο βημα, μπροστα η κισσα πισω η σκυλα. Η πουλαδα νεουδι καθως ηταν ανοιγοκλεινε τα φτερα της προσπαθοντας να ξεφυγει απο την εκνευριστικη κατασταση που ειχε περιελθει. Δεν μπορουσε ομως... Αδυναμη. Ωσπου φυσηξε ενα βοριαδακι. Το σκυλι αρχισε να τρεχει. Η κισσα ετρεξε κι αυτη για να φυγει ανοιγοκλεινοντας απονενοημενη τα φτερα της, χωρις να υπολογιζει το ψιθυριστο βοριαδακι. Δεν το ειχε ξαναζησει... Οχι ετσι... μα εντελως ανελπιστα... πεταξε... Venceremos...